Από το 2004 κι έπειτα, στο ποδόσφαιρο της Κύπρου έγινε μια μεγάλη επανάσταση. Οι λίγοι και πανάκριβοι αξιόλογοι Κύπριοι ποδοσφαιριστές, ως επί το πλείστον εκτοπίστηκαν από τους πάμφθηνους κοινοτικούς που έβρισκαν στην Κύπρο όλα όσα ήθελαν για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους: ασφάλεια, χρήμα, καλή ζωή, άριστες καιρικές συνθήκες το χειμώνα. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν, με τις ομάδες μας να σπάζουν το φράγμα των ομίλων και να συστήνονται στα σαλόνια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Πλέον, είμαστε στην αντίθετη πορεία, αυτή της πτώσης. Οι λόγοι, πάρα πολλοί. Βασικότερος όλων, το οικονομικό. Τα πλείστα σωματεία, πληρώνοντας μια σειρά λαθών, έχουν σήμερα δυσθεώρητα χρέη, τα οποία πλέον κρίνονται ως μη βιώσιμα. Όταν το χρέος είναι τρεις και τέσσερις φορές ο προϋπολογισμός της ομάδας, προφανώς και δεν είναι διαχειρίσιμο. Κι όταν ακόμα οι προϋπολογισμοί αυτοί χρόνο με τον χρόνο θα μειώνονται, ζήτω που καήκαμε!. Όσα καταχρεωμένα σωματεία έχουν τουλάχιστον κάποιες υποδομές πίσω τους όπως ιδιόκτητο γήπεδο, έχουν κάποια ελπίδα να ανακάμψουν. Τα υπόλοιπα… δεν σώζονται με τίποτα!
Βλέπετε, η ανευθυνότητα κι η τσαπατσουλιά μας, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση είναι η ΟΥΕΦΑ. Οι… λυπητερές της ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας είναι αμείλικτες και άμεσα πληρωτέες. Όποιος δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, είναι καταδικασμένος: αποκλεισμοί από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μειώσεις βαθμών, διαβαθμίσεις, διάλυση σωματείων. Η πορεία όσων αδυνατούν να συμμορφωθούν είναι προδιαγεγραμμένη και μη αναστρέψιμη. Πολλοί και ιστορικοί σύλλογοι θα αποτελέσουν σύντομα ανάμνηση.
Καλό θα ήταν συνεπώς, να συνειδητοποιήσουμε ποιο θα είναι το μέλλον του ποδοσφαίρου στον τόπο. Πολύ πιθανόν να ζούμε την τελευταία «ομαλή» χρονιά. Το κράτος το οποίο θα μπορούσε και θα όφειλε να βοηθήσει, πνέει κι αυτό τα λοίσθια, ενώ οι Κύπριοι ποδοσφαιριστές στους οποίους θα μπορούσαμε να στηριχτούμε, αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Με ευθύνη και δική τους και των ομάδων.
Δεν είναι όλα μαύρα, αφού το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, συνεχίζεται. Το να τα βάφουμε από την άλλη με ζωηρά και παρδαλά χρώματα, δεν εξυπηρετεί κάτι. Οφείλουμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα στα μάτια και να σταματήσουμε να επιδεινώνουμε τα οικονομικά μας με τις πράξεις ή απαιτήσεις μας. Την ίδια στιγμή, έχουμε υποχρέωση να αναγκάσουμε όσους διοικούν τους συλλόγους να γίνουν πιο υπεύθυνοι και πιο σοβαροί. Να σταματήσουν να διακυβεύουν ολάκερη την ύπαρξη, για μια καλή χρονιά…
