Γυρίζουμε με την μηχανή μας το χρόνο δεκατέσσερα χρόνια πίσω και πιο συγκεκριμένα στο ματς απέναντι στην Ομόνοια στις 18/09/1999 στα πλαίσια της πρεμιέρας του πρωταθλήματος του 2000.
Η ομάδα μας είχε κτίσει την δική της παντοκρατορία εκείνη την εποχή, μετρούσε ήδη τρεις σερί κατακτήσεις τίτλων με την τελευταία να ήταν και η πιο δραματική καθώς υπερίσχυσε της Ομόνοιας στην αναλογία τερμάτων. Θερμό ήταν και το καλοκαίρι καθώς ο Βέσκο Μιχαήλοβιτς είχε προτιμήσει τα χρήματα που απλόχερα του έδινε το τριφύλλι και είχε προτιμήσει να εγκαταλείψει την Ανόρθωση για τη Λευκωσία, με τον κόσμο της ομάδας μας να του κολλά τη ρετσινιά του “προδότη”!
Λίγο η οριακή διαφορά των δύο μονομάχων, λίγο η προδοσία του Βέσκο και η τιμωρία της έδρας μας έκαναν τους απανταχού Ομονοιάτες να είναι αισιόδοξοι πως έφτασε η δική τους σειρά. Κούνια που τους κούναγε.
Σε ένα κατάμεστο Τσίρειο η ομάδα μας μπήκε σεληνιασμένη στο γήπεδο δείχνοντας σε όλους ποιο ήταν και θα παρέμενε το αφεντικό στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Με αγριεμένους τους Οκκά και Ομπίκου η Ανόρθωση μπήκε δυνατά στο γήπεδο , από μια κεφαλιά έκαστος και ένα γυριστό του Οκκά ήταν αρκετά για να στείλουν την ομάδα μας στο ημίχρονο προηγούμενη με 3-0. Στο ίδιο μοτίβο ξεκίνησε και το β’ ημίχρονο με τον Ζόραν Μιλίγκοβιτς να πετυχαίνει με γυριστή κεφαλιά το παρθενικό του με τον φοίνικα στο στήθος και ως εκ τούτου να σημειώνει το 4-0. Κάπου εκεί κατέβηκαν οι ρυθμοί, η Ομόνοια αναθάρρησε σημείωσε δύο γκολ αλλά ο Οκκάς λίγο αργότερα της έδωσε την χαριστική βολή. Στο τέλος ο Βέσκο μείωσε γράφοντας το τελικό 5-3.
Η νίκη αυτή αν και στην πρώτη αγωνιστική είχε δώσει ένα σημαντικό προβάδισμα στην ομάδα μας που παρέμεινε στην κορυφή μέχρι τέλους πανηγυρίζοντας το τέταρτο σερί πρωτάθλημα.
