Μόνο θλίψη και εκνευρισμό μου προκάλεσε η έκτακτη Γενική Συνέλευση του Σωματείου μας. Όχι για αυτά που άκουσα από το Σάββα Κάκο και του Συμβούλιο του, ούτε για το ύψος του χρέους του Σωματείου μας. Η απογοήτευση είναι για όλους εμάς, τα μέλη και τους φίλους. Δυστυχώς, αποτύχαμε!
Αποτύχαμε να υπερασπιστούμε το Σωματείο τα τελευταία χρόνια. Να το γλυτώσουμε από τα νύχια και τα δόντια όσων άρπαξαν, οικειοποιήθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν, έφαγαν. Εάν κάποιος θεωρεί ότι στην Ανόρθωση δεν περισσεύει κανείς, αν πιστεύει ότι όλοι όσοι βρίσκονται γύρω και κοντά στην ομάδα όλο αυτό το διάστημα είναι αγνοί και καθαροί, ας μη διαβάσει παρακάτω, δεν χρειάζεται. Ας συνεχίσει το χειροκρότημα.
Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά, προσπαθούμε κάτω από το μανδύα της δήθεν ενότητας να χωρέσουμε τα σκάνδαλα, τις ατασθαλίες και τα φαγοπότια. Στην καλύτερη περίπτωση της κακοδιαχείρισης, που έφερε ένα Σωματείο που μέχρι πρόσφατα ήταν σχεδόν απηλλαγμένο υποχρεώσεων, να κατρακυλήσει μέσα σε μια πενταετία σε ένα απίστευτο γκρεμό χρέους, όπου το “δεκατρία” είναι απλά μια στάση. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν με μαθηματική ακρίβεια.
Ο λόγος της επιδείνωσης είναι απλός. Ατιμωρησία! Όταν κανένας απ’ όσους κατά καιρούς έκαναν τους διαμεσολαβητές, τους εξω- ή ενδο-δοιηκητικούς παράγοντες δεν αισθάνεται ότι είχε συνέπειες για τις καταστροφές που προκάλεσε, φυσιολογικά τα λάθη – ας τα αποκαλέσουμε έτσι – θα επαναληφθούν. Μπορεί από τα ίδια άτομα, ίσως από νέους επιτήδειους, οι οποίοι θα θεωρήσουν ότι η Ανόρθωσις είναι ένα ωραίο πεδίο στο οποίο μπαίνεις, κλέβεις και φεύγεις ανενόχλητος για να μη διαταραχθεί η ενότητα!
Ύστερα, είναι το θέμα εμπιστοσύνης. Πώς θα πειστεί ο οποιοσδήποτε να συνεισφέρει στο οικονομικό διάβημα που θα γίνει, όταν πιστεύει πως θα τον κλέψουν; Ή όταν θεωρεί ότι, στις προηγούμενες φορές που συνεισέφερε, τα χρήματα δεν κατέληξαν στον χώρο που θα έπρεπε. Ο λόγος για την έλλειψη εμπιστοσύνης είναι και πάλι η ατιμωρησία.
Τιμωρία δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη – όπως εύστοχα κάποιος παρατήρησε και ψες – να στείλουμε κάποιον στη φυλακή. Θα πρέπει όμως να γίνει το λεγόμενο “name and shame”, ας μας επιτραπεί ο αγγλικός όρος. Ποιοί είναι αυτοί που διέκοψαν συμβόλαια και μας ζήμιωσαν; Ποιοί υπέγραψαν λανθασμένες συμβάσεις; Ποιοί έφεραν με το τσουβάλι παίχτες και τους άφησαν για τους επόμενους; Ποιοί έκαναν συμφωνίες οι οποίες απεδείχθησαν επιζήμιες για το Σωματείο; Ε όλοι αυτοί περισσεύουν από την οικογένειά μας. Προφανώς όμως ο ένας κρατά τα άπλυτα του άλλου και γι’ αυτό όλοι τηρούν το νόμο της σιωπής. Τουλάχιστον, αυτή η εντύπωση δίνεται…
Πάντα τις πέτρες τις τρώει ο τελευταίος. Γι’ αυτό ίσως και κανείς δεν τολμά να βάλει το κεφάλι του κάτω. Μόνο εμείς, ο κόσμος, μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό θαύμα και να κρατήσουμε ζωντανή την Ανόρθωση σε αυτές τις εποχές. Όχι όμως όσο κανείς δεν φταίει, όχι όσο μένουν όλοι ατιμώρητοι, να γελούν περιπαιχτικά εις βάρος μας… Δίδοντας συνέχεια σε αυτή την τάχα ενωτική νοοτροπία – του κουκουλώματος – είμαστε συνένοχοι στο κλείσιμο της Ανόρθωσης! Αυτό θέλουμε;
