Σε τρεις μεταγραφές προχώρησε στην αμυντική γραμμή ο Ρόνι Λεύι κατά τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, το αποτέλεσμα των οποίων ήταν η καλύτερη αμυντική γραμμή του πρωταθλήματος να καταντήσει… μπάτε σκύλοι αλέστε! Μπορεί αρκετά από τα γκολ που δεχτήκαμε να ήταν αποτέλεσμα διαιτητικής τυφλόμυγας, αλλά το γεγονός παραμένει: η μπάλα κατέληξε στο πλεκτό.
Οι συχνές αλλαγές προσώπων τόσο στα πλάγια όσο και στο κέντρο της άμυνας, αφαίρεσαν το στοιχείο της ομοιογένειας. Δεξιά ο Ντουάρτε έχει ελαφρύ προβάδισμα στην 11άδα, αλλά δεν έχει ακόμα κατορθώσει να δώσει το κάτι παραπάνω. Αριστερά, μετά και τον παροπλισμό του Σιέλη, όποτε παίζει ο Αβραάμ ο κόσμος ψάχνει τον Άντιτς κι όποτε παίζει ο Άντιτς οι φίλαθλοι γυρεύουν Αβραάμ! Μεγάλο το πρόβλημα και στο κέντρο της άμυνας, με τον… βράχο Γκάλαμαζ να μην έχει φέρει την ηρεμία που αναμενόταν, ενώ ο Ίλιτς ψάχνει για να βρει τον εαυτό του και την χαμένη του αυτοπεποίθηση.
Δεδομένου ότι τόσο οι Ίλιτς και Γκάλαμαζ, όσο βέβαια και ο Ζόρζε που παίζει για διάφορους λόγους μια-με-μια είναι αργοί, ο κλήρος του παρτενέρ ενός εκ των προαναφερθέντων για το κέντρο της αμυντικής γραμμής, πέφτει πλέον στον Κόλιν. Η αλήθεια είναι πως ούτε ο Ολλανδός είναι ότι πιο σταθερό διαθέτουμε στο ρόστερ από πλευράς απόδοσης, καθώς δεν ήταν και λίγα τα παιχνίδια στα οποία υπέπεσε σε λάθη. Ωστόσο, αν αναλογιστεί κάποιος ότι φέτος ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ μόνιμος στην 11άδα, ούτε καν ήταν σταθερά στο κέντρο της άμυνας αλλά αρκετές φορές έπαιξε κατά συνθήκην δεξί μπακ, δεν μπορεί να είναι τόσο αυστηρός στην κριτική του.
Η ταχύτητα στην άμυνα είναι απαραίτητη ειδικά όταν η ομάδα ανεβαίνει για να πιέσει, ενώ ο περιορισμός των λαθών επιτακτική ανάγκη. Είναι ίσως η ώρα ο Ρόνι Λεύι να κατασταλάξει σε πρόσωπα για την αμυντική 4άδα και να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες ανάμεσα σε σταθερότητα, ταχύτητα, ροπή σε λάθη και εμπειρία. Μεγάλο το… πακέτο του Ισραηλινού προπονητή, αλλά διαθέτει γεμάτο και ποιοτικό ρόστερ, μέσα από το οποίο καλείται να κάνει τις κατάλληλες επιλογές.
