Η 14η Φεβρουαρίου είναι συνδεδέμενη με τον έρωτα και τον ρομαντισμό και στην συγκεκριμένη περίπτωση θα επικεντρωθούμε στο δεύτερο στοιχείο. Οι φοβερές φετινές επιδόσεις έχουν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη στην συνείδηση του Ανορθωσιάτη οπαδού, πόσο μάλλον αν συγκρίνουμε με τα πεπραγμένα του πρόσφατου παρελθόντος. Σε σημείο που το μυαλό μερικών ταξιδεύει στην χρυσή πενταετία Μιτόσεβιτς-Κίκη που φεύγαμε με κατεβασμένα τα κεφάλια αν δεν νικούσαμε με περισσότερο από 3-0. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτες οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και όλοι οι αντιπάλοι μας έχουν και αυτοί δικαίωμα στο όνειρο. Το να θέλουμε την ομάδα μας να μεσουρανεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία αγωνιστική είναι ρομαντικό, αλλά ταυτόχρονα ουτοπικό. Το να θέλουμε η ομάδα μας να πάρει το πρωτάθλημα αήττητη είναι εφικτό, αλλά εξαιρετικά δύσκολο. Το να λειτουργούν οι ποδοσφαιριστές σαν καλοκουρδισμένες μηχανές είναι αδύνατο λόγω της ανθρώπινης φύσης.
Εν κατακλείδι, το γεγονός ότι η ψιθυρολογία και τα μουρμουρητά εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μετά τον αποκλεισμό από την Ντίλα Γκόρι, είναι επειδή ο Ρόνι Λεβί και οι παίκτες τους συνήθισαν να μας κάνουν μάγκες κάθε εβδομάδα, οπότε το λιγότερο που δικαιούνται είναι μια καλόπιστη κριτική και υπομονή.
