Όταν οι παίχτες πλησίαζαν για το… καθιερωμένο φετινό “όλε-όλε”, κοντοστάθηκα και το σκέφτηκα… “Νομίζω πως σήμερα θα το επιτρέψω στον εαυτό μου”, σκέφτηκα και για πρώτη φορά συμμετείχα.
Όχι πως δεν τους άξιζε σε προηγούμενα παιχνίδια για την προσπάθεια που έκαναν, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έδειξαν ότι η ομάδα έχει προοπτική. Πρωτοείδαμε στο γήπεδο ποδοσφαιριστές που έπεισαν ότι μπορούν να πάνε για τίτλο. Κανείς δεν ξέρει αν θα τα καταφέρουμε, το βέβαιο είναι ότι μπορούμε. Έχουμε τις αδυναμίες μας, κάνουμε τα λάθη μας, κοιμόμαστε για κάποια διαστήματα, αλλά έχουμε τους παίχτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Κι όχι απλά έναν – όπως στην περσινή περίοδο – αλλά δυο και τρεις και τέσσερις…
Σε παιχνίδια όπως με Απόλλωνα, Ομόνοια, Ολυμπιακό, Σαλαμίνα και ειδικά Αγία Νάπα, πάλι ήρθαν με δυσκολία οι νίκες. Και τότε είχαμε πανηγυρίσει με την ψυχή μας τέρματα που επιτεύχθηκαν περί τα τέλη των αγώνων. Τότε όμως, βλέπαμε απλά μια ομάδα που έπαιρνε… παράταση ζωής. Που την… γλύτωσε σήμερα, μέχρι την επόμενη, ώσπου η μπάλα να μας τιμωρήσει, μέχρι που η στάμνα θα σπάσει… Ψες, κόντρα στην ΑΕΚ, είδαμε κάτι διαφορετικό. Σε μια αναμέτρηση που ο αντίπαλος – παρά τα τραγικά του λάθη στην άμυνα και ειδικά στον άσσο – έδειξε να έχει εξαιρετική ομάδα, εμείς ήμασταν αυτοί που γυρίσαμε απ’ την κόλαση και αποδράσαμε με το τρίποντο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλη Ανόρθωση – στη μετα-Τιμούρ εποχή – που να μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Όχι γιατί δεν είχε τους παίχτες, αλλά ακριβώς γιατί είχε μόνο τους παίχτες. Ούτε ψυχή, ούτε καρδιά, ούτε μυαλό…
Μιας και αναφερόμαστε στην ΑΕΚ, να σταθούμε στην ομάδα της Λάρνακας. Πρόκειται για ένα αξιόμαχο σύνολο, το οποίο είναι εκεί τα τελευταία τρία χρόνια, από τότε που επέστρεψε από τη Β΄κατηγορία. Εκμεταλλευόμενη φέτος και την αδυναμία των ομάδων της Λευκωσίας, φαίνεται να έχει τα φόντα για διάκριση. Συνεπώς, είναι εντελώς αχρείαστη όλη αυτή η φασαρία και το επίπλαστο μίσος για κάθε τι Ανορθωσιάτικο. Ίσως όταν δεν είχαν ομάδα, να τους βόλευε κάτι τέτοιο, να φανάτιζαν τον κόσμο τους, να τον μάζευαν στο γήπεδο ακόμα κι όταν βαθμολογικά ήταν αδιάφοροι, προκειμένου να στερήσουν βαθμούς από την Ανόρθωση. Πλέον, είναι ένας άξιος αντίπαλος και ίσως να τα πάνε πολύ καλύτερα αν αποβάλουν τα συμπλέγματα, παίζοντας πρώτα για τη φανέλα τους και μετά εναντίον μας, παρά το αντίστροφο.
Μιλώντας για συμπλέγματα, καλό είναι να κάνουμε και μια αυτοκριτική. Τα προηγούμενα χρόνια, φωνάζαμε για την ΚΟΠ, τη Δικαστική, τη διαιτησία. Άλλαξε κάτι σε αυτά; Τα ίδια χάλια δεν έχουν; Οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις δεν εξακολουθούν και φέτος; Φυσιολογικά οι ομάδες που βρίσκονται εγγύτερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων, την πρωτεύουσα, δεν θα έχουν ένα κομματάκι – ενίοτε κομματάρα – της πίτας περισσότερο; Όμως τώρα έχουμε ομάδα! Κι όταν έχεις ομάδα, κερδίζεις και τους εξωγενείς παράγοντες. Έτσι μάθαμε τόσα χρόνια, αυτό φαίνεται να ξαναθυμόμαστε και τώρα. Διαφορετικά, θα καταντούμε γραφικοί, όπως γραφικοί μας ακούγονται όσοι σήμερα εμφανίζονται προκλητικοί να φωνασκούν όπου δουν μικρόφωνο. Λες και το πρωτάθλημα θα πάρει όποιος ξεστομίσει την πιο εξυπνακίστικη ατάκα!
Η σημασία της νίκης στο ΓΣΖ ήταν μεγάλη, παρ’ όλα αυτά δεν αλλάζει τίποτα, εκτός από την πιστοποίηση που μας δίνει ότι μπορούμε να παλέψουμε μέχρι τέλους για τον τίτλο. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, είναι η αναγκαιότητα να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών μας, να… τιμήσουμε την πιστοποίηση που μας δόθηκε και να παρουσιαστούμε ακόμα καλύτεροι στη συνέχεια. Ακολουθεί δύσκολο πρόγραμμα και εκκρεμούν τα “πιστοποιητικά” από Λεμεσό και Λευκωσία. Είναι πολύ μακρύ το πρωτάθλημα και μόλις χτες είδαμε τις λεπτές γραμμές που χωρίζουν την επιτυχία από την αποτυχία. Πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τα λάθη, μεγιστοποιώντας παράλληλα τα καλά μας διαστήματα. Θα έρθουν κάποτε και τα δύσκολα κι εκεί είναι που πραγματικά θα δείξουμε αν έχουμε καρδιά πρωταθλητή…
