Ο Ρόνι Λεύι όπως προβλέψαμε, παρέμεινε πιστός στο “11άδα που κερδίζει δεν αλλάζει” και παρέταξε την ομάδα μας σε σχηματισμό 4-2-3-1, με τους ίδιους 11 όπως και στο νικηφόρο παιχνίδι που προηγήθηκε με την Αλκή.
Η Ανόρθωσις μπήκε με θράσος στον αγωνιστικό χώρο και σε μια από τις πρώτες ουσιαστικά επισκέψεις στα αντίπαλα καρέ, κατάφερε να ανοίξει το σκορ με την… έμπνευση του Λαμπόρδε. Στα επόμενα λεπτά σημειώθηκαν δυο ευκαιρίες με το Ρέζεκ και ξαφνικά… οι μηχανές έσβησαν! Η οπισθοχώρηση ήταν έντονη, με τον αντίπαλο να εγκαθίσταται μέχρι το τέλος του ημιχρόνου μπροστά από την εστία του σταθερού Βαλβέρδε και να πολυβολεί την περιοχή. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η… ευκολία με την οποία οι αμυντικοί μας παραχωρούσαν κόρνερ. Το θετικό είναι, πώς αυτό που μέχρι στιγμής ήταν το αδύνατό μας σημείο – δηλαδή τα στημένα – δεν αποδείχτηκε η αχίλλειος μας πτέρνα στο συγκεκριμένο ματς. Ωστόσο, υπήρξαν εκτελέσεις που προξένησαν πανικό στους αμυνόμενους, πλην ίσως του Ίλιτς, που με αρχοντικό στυλ καθάριζε τη μια μετά την άλλη τις φάσεις.
Δεν προκάλεσε έκπληξη η μη πραγματοποίηση κάποιας αλλαγής από πλευράς του Ισραηλινού τεχνικού, πέραν από το… μπλουζάκι του! Ο κόουτς άλλωστε, λίγο πριν την ανάπαυλα είδε το Ζορζ να φεύγει με τράβηγμα από τον αγωνιστικό χώρο και δεν ήθελε να “χάσει” νωρίς τη δεύτερη αλλαγή. Η ομάδα μας συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, με τον κ. Λεύι να παραμένει… ψύχραιμος στον πάγκο και να μην πανικοβάλλεται ούτε από την πίεση και το σκληρό παιχνίδι του Απόλλωνα, ούτε από τα φάλτσα σφυρίγματα του διαιτητή και τις αλλοπρόσαλλες υποδείξεις ενός εκ των βοηθών. Του πιστώνεται η ηρεμία των ποδοσφαιριστών, κάτι που απουσίαζε από τα προηγούμενα παιχνίδια.
Την ηρεμία “τάραξε” η… αγριεμένη είσοδος του Γιαννάκη Οκκά στον αγώνα, μόλις 8 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο. Πράγμα ομολογουμένως σπάνιο για τον προπονητή μας, που συνήθως κρατά τις αλλαγές για το… σπίτι! Στην πραγματικότητα, από τη δεξιά πλευρά αντιμετωπίζαμε αρκετά προβλήματα, αν και ο Τόνι Κάλβο κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να βοηθήσει τον Άντιτς που σε ορισμένες φάσεις πελαγοδρομούσε. Ενδεχομένως η επιλογή Λαμπάν να ήταν πιο ορθή υπό τις περιστάσεις, αφού αν τυχόν ο Απόλλωνας κατάφερνε να ισοφαρίσει το ματς, στον πάγκο δεν διαθέταμε άλλο επιθετικό – πλην του Ζούλα βέβαια. Έστω και για ψυχολογικούς λόγους, μετά από ισοφάριση, ο Οκκάς θα ήταν πιο χρήσιμος. Έπειτα, ο Λαμπάν είναι παίχτης που έχει τρεξίματα, μπορεί να πάρει και να κουβαλήσει μπάλες και θα βοηθούσε στην… αποσυμφόρηση στον χώρο της μεσαίας γραμμής.
Πράγμα που έγινε από το 79′ κι ύστερα, με την είσοδο του Γάλλου, αντί του Λαμπόρδε που εισέπραξε αρκετές κλωτσιές υπό την ανοχή του ανεκδιήγητου διαιτητή. Έπαιξε βέβαια ρόλο και η κόπωση των αντιπάλων, η ουσία όμως είναι ότι η ομάδα μας εκμεταλλεύτηκε καλύτερα κάποια κενά που βρήκε στην προσπάθεια των Λεμεσιανών να κάνουν την τελική επίθεση, με αποτέλεσμα να “σκοτώσουμε” το παιχνίδι μερικά λεπτά πριν την οριστική του λήξη.
Αν ο Απόλλωνας είχε την ποιότητα ή και την τύχη, θα μπορούσε να έκανε τη ζημιά. Η νοοτροπία που καλλιεργείται, με την ομάδα να δείχνει να αρκείται στο ένα γκολ προβάδισμα και να αμύνεται… σκανδαλωδώς μέχρι τη λήξη του ματς, μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη. Είναι διαφορετικό να διαχειρίζεσαι το παιχνίδι και να αναμένεις με προσοχή την κατάλληλη ευκαιρία για να το τελειώσεις κι αλλιώτικο να παίζεις με τη φωτιά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι διάχυτη η εντύπωση, πως έχουμε το υλικό για να δούμε πιο μεγάλα πράγματα από τη φετινή Ανόρθωση και με τον καιρό αναμένουμε δείγματα γραφής στον αγωνιστικό χώρο…
