Ανορθωσιάτες και Ανορθωσιάτισες.
Μετά που αρκετό καιρό τα τελευταία χρόνια, ήρτα σήμερα το πρωί δουλειά, με ένα περίεργο χαμόγελο. Εντάξει, μπορώ να πω, πως εν μέρες τωρά που έχω τούτο το χαμόγελο (τουλάχιστον έτσι μου ελαλούσαν οι συναδέλφοι) αλλά που τα εχτές ένιωσα το και εγώ. Η χτεσινή μέρα εξεκίνησεν, όπως ούλες τις άλλες. Επίαμεν τον περίπατο μας στον Παν. Συ. Φι, ήπιαμεν την μπυρούα μας, μετά στο Σύλλογο να φάμεν και γήπεδο να δούμεν την ομάδα.
Η αρχή..
Ήταν μια νίκη που μπορώ να πω ότι ήρτεν αρκετά δύσκολα μεν, αλλά αρκετά ικανοποιητικά. Έβλεπες που την αρχή ότι ο αντίπαλος επροσπάθαν να σε πιέσει αρκετά, να επιβάλει τον ρυθμό του, πράμα που ως ένα σημείο εκατάφερεν τα. Άποψη μου, εν ότι οι παίχτες μας ήταν και αρκετά αγχωμένοι. Σίουρα αρκετοί που τζίνους είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το γεγονός ότι με μιαν ενδεχόμενη νίκη, σε συνδυασμό με την ισοπαλία της ΑΕΚ, έφερνεν μας ακόμα πιο ψηλά, ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο της εξάδας, και στην έξοδο προς Ευρώπη μερκές.
Έβλεπες επίσης όμως ότι επαίζαν και σκληρά οι αντιπάλοι σου, σε προκλητικό βαθμό μπορώ να πω. Ίσhεν και θκιο τρείς περιπτώσεις που επροσπαθήσαν να ξεκινήσουν “καφκά” αλλά με παρεμβάσεις των πιο ήρεμων, αποφύγαμεν οτιδήποτε χειρότερο. Βέβαια, έτζιε μπορείς να πεις ότι δεν είχαμεν τις φάσεις μας. Απλώς εφάνηκεν μου μουθκιασμένη η ομάδα.
Τζιε μετά έρκεται το δεύτερο ημίχρονο…
Έβλεπες τα μωρά μας, να βουρούν συνέχεια πάνω κάτω, να πνίουν την συμπολίτισσα, να χάνουν ευκαιρίες, που ούτε οι ίδιοι ένεπιστεύκαν πως τα εχάσαν! Τζίνο που μου έμεινεν στον νου πάντως, εν η φάση που το Λαϊφούι μας έχασεν την τζιεφαλιά που το μισό μέτρο, έππεσεν χαμέ — μπορεί τζιε να έκλαψεν τζιόλας τζιαμέ, τζιε εβούρησεν το Μακρούι μας, να τον σηκώσει πάνω, να τον ενθαρρύνει. Μαζί του, τζιέ οι άλλοι παίχτες μας, τζιε ο κόσμος να του διά ώθηση να συνεχίσει. Τζιε εσυνέχισεν. Δεν σταμάτησεν να προσπαθεί. Έχασεν τζιαι άλλη ευκαιρία, τζιαι άλλη, τζιαι άλλη.. Έβλεπες τα, και ελάλες, “εν γίνετε ρε κουμπάρε να χάνουνται τούτα τα πράματα, εν γίνετε να χάσουμεν το παιχνίδι με έτσι ευκαιρίες!!!”.
Η αλήθκεια, ήταν αρκετά εύκολο να χάσουμεν το παιχνίδι. Δηλαδή, αν επιανούμασταν που το γεγονός ότι χάνουμεν ευκαιρίες καπάλι, και σε μιάν στραβή, σε μιαν αντεπίθεση, να γίνει η ζημιά. Ευτυχώς δηλαδή που το ομορφόπαιδο μας, ο Καμίνσκι, όσες φορές εχρειάστηκεν να δηλώσει το παρών του, έκαμεν το, απλά και όμορφα, χωρίς πολλά πολλά.
Ο χρόνος όμως ετζιλούσεν, έλειψεν και το πακέτο με τα τσιγάρα, και εφάμεν και ούλα μας τα νύσhια, τζιε η μάππα έν ελάλεν να μπει μέσα!! Εν μας εκανούσαν τούτα ούλα, εθώρες και τους παίχτες της Συμπολίτισσας, να αρκέφκουν να πέφτουν χαμέ, που το τίποτε!! Ο άλλος επερπάταν να πιάσει την μάππα για να εκτελέσει το άουτ, τζιε έμεινεν βουνάρι. Δηλαδή τζίνο που σκέφτουμαι, εν το πόσο ενευρίαζα εγώ πάνω στην κερκίδα που το εθώρουν, τζιε πόσα νεύρα εμπορούσαν να έχουν οι παίχτες μας στο γήπεδο τζίνην τη φάση, που εθωρούσαν τούντα μουσκουρούθκια. Καλά και αντέξαν δηλαδή!! Εγώ πάντως είσιεν να μείνω βουνάρι που καμιάν πίεση ή κάτι!
Αλλά από ότι φαίνεται, ελοαρκάζαν χωρίς το Λαϊφούι μας.
Μετά που μιάν ωραία σέντρα του Νούχου, ο Λαΐφης ετοποθετήθηκεν σωστά και χωρίς να υπάρχει ίχνος παράβασης (ακούεις μάστρε Ιερείδη;), έκαμεν το κοντρόλ του, τζιε έσυρεν τους το. Το τι έγινεν μετά νομίζω ούλοι ξέρουμεν το. Είδαμεν ένα ξέσπασμα που τον παίχτη, σαμπώς τζιέ ήταν να φκεί η ψυσhή του. Ένιωσεν δικαιωμένος τζίνην την ώρα, για ούλα όσα έχασεν, αλλά τζιαι δικαιωμένος ο Πάους για την εμπιστοσύνη που του έδειξεν να τον τραβήσει πιο πάνω. Εγίνηκαν ούλοι ένα κουβάρι μπροστά που την Δυτική κερκίδα, τζιε εμείς μαζί τους. Ένιξερω, μπορεί να με πείτε τζιε ρομαντικό, αλλά όντως ήταν σαμπώς τζιε εκατέχτησεν το Παγκόσμιο η ομάδας μας τζίνην την ώρα. Ούλη η ένταση που είχαμεν, εφκίκε σε τζίνο το γκολ. Όπως τζιε με το γκολ του Αβραάμ με την ΑΕΛ. Όπως το γκολ του Μακρή με την Ομόνοια.
Οι μπέμπηδες της Μεγάλης Κυρίας, εδείξαν μας πρώτα από όλα ότι ούλοι εν μια οικογένεια. Στέκουντε δίπλα στους συμπαίχτες τους, να τους στηρίξουν, να τους δώκουν δύναμη, τζιέ μετά περιμένουν που μας, με την φωνή μας, να τους οδηγήσουμεν ακόμα πιό μπροστά. Θέλουν την ώθηση μας, έχουν την ανάγκη, ΑΞΙΖΕΙ τους. Βλέπεις τους ότι εν ΜΑΧΗΤΕΣ μέσα στο γήπεδο, εν αφήνουν μπαλιά να πάει χαμένη, φάση να τελειώσει. 90 λεπτά; 100 λεπτά; 200 λεπτά; No problem. Πάνω κάτω όπως τα κουνελούθκια της Energizer.
Κάθε εφτομάν, δείχνουν μας το στο γήπεδο.
Παίζουν για την φανέλλα, για το σήμα στην καρδιά. Τζιε αν χάσουν, πέφτουν μαχόμενοι, αρκετές φορές χωρίς να είναι τζιέ φταίχτες. Τούτο για μένα εν αρκετό. Τούτο θα έπρεπε να είναι αρκετό για πολλούς που εμάς. Μετά που αρκετό τζιαιρό έχουμεν μιάν ομάδα νεαρή, με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, με βάση Κύπριους ποδοσφαιριστές, που μπορούν να προσφέρουν πάρα πολλά, μα το κυριότερο που ούλα, τιμούν τον μισθό τους, προσπαθούν, και ΣΕΒΟΥΝΤΑΙ την βαριά φανέλα που φορούν.
Ο ρόλος μας;
ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ.
Τίποτε άλλο. Ούτε κοτζιακάρες – προπονητές της κερκίδας, ούτε και ανυπόθετες Κασσάνδρες. Βλέπετε τα μωρά να πονούν την φανέλα, να νιώθουν πως πάνω σε τζίνους εναπόκειτε το παρόν και το μέλλον της ομάδας μας. ΣΤΗΡΙΞΕΤΕ ΤΟΥΣ. Κάθε παιχνίδι πρέπει να είναι γεμάτο το Παπαδόπουλος, να είναι ΚΑΜΙΝΙ. Τζιαι στα εχτός, όποιος μπορεί να είναι τζιαμέ.
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΔΑΣΑΚΙ.
