Είναι πραγματικά απελπιστικό να βλέπεις προς τα που οδεύει η πατρίδα σου, η Ελλάδα, και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις. Λίγο καιρό μετά να ακολουθεί η ιδιαίτερη σου πατρίδα, η Κύπρος, αλλά η όποια προσπάθεια να προειδοποιήσεις μάταιη, όλοι έχουν τ’ αυτιά τους βουλωμένα. Σειρά να παίρνει η αγαπημένη σου ομάδα, εξακολουθώντας στον κατήφορο που χρόνια τώρα διάλεξε να ακολουθήσει, μα και πάλι οι προειδοποιήσεις να πέφτουν στο κενό. Φτάνεις στο σημείο να διερωτάσαι, «βρε μπας και το κάνουν επίτηδες;»!
Καταβάλλω πραγματικά μεγάλη προσπάθεια, να πιστέψω. Θέλω να εμπιστευτώ ειδικά τον πρόεδρο, που φαίνεται ένας έντιμος και ειλικρινής άνθρωπος ο οποίος αγαπά την ομάδα του. Κι έχει φέρει στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας και της εφορίας ποδοσφαίρου Ανορθωσιάτες που το τελευταίο πράγμα που θα κάνουν, είναι να πληγώσουν αυτό το Σωματείο. Ωστόσο, αυτό αρκεί;
Ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει, δεν εμπιστεύεται. Μπορεί να τα ρίχνουμε στους δημοσιογράφους, στο διαδίκτυο, στα κοινωνικά δίκτυα, σε χίλιους δυο άλλους παράγοντες, μα η ουσία δεν αλλάζει. Εμείς χειριστήκαμε τα θέματα των τελευταίων ημερών και προκαλέσαμε τις αντιδράσεις που προκαλέσαμε. Είναι οι ίδιοι οι παράγοντες που διατείνονται πως δεν θα πουν άλλα ψέματα, που τα έλεγαν τόσα χρόνια. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν τρεις μήνες μιλούσαν για Τιμούρ Κετσπάγια που σήμερα προσλαμβάνουν τεχνικό επιτελείο αμισθί. Από τις δράσεις και τα οράματα με ορίζοντα το 2020, καταλήγουμε στην τριετή ξηρασία. Άραγε αν τελικά παίρναμε το πρωτάθλημα θα κάναμε το ίδιο ή θα τινάζαμε την μπάνκα στον αέρα; Από την αποφυγή επανάληψης των παλαιών λαθών στα συμβόλαια, καταλήγουμε σε συνομιλίες και παζάρια με ποδοσφαιριστές ώστε να δεχτούν να φύγουν ή έστω να ρίξουν τις απαιτήσεις τους. Εξαγγέλλουμε άσκεφτα νούμερα για τον προϋπολογισμό και το μισθολόγιο και μετά τρέχουμε να τα μαζέψουμε.
Δεν κολλώ στα πρόσωπα ποδοσφαιριστών ή προπονητών. Όμως δεν μπορεί χρόνια τώρα όλοι να φεύγουν με παράπονα. Δεν είναι δυνατόν να έχει χαλάσει τόσο πολύ το όνομά μας, ώστε κανείς να μη θέλει να συνεργαστεί μαζί μας. Κι όποιος το κάνει, να ορκίζεται να μην επαναλάβει τέτοιο λάθος. Δεν μπορούμε να πληγώνουμε παλαίμαχους που τα έχουν δώσει όλα, που έπαιξαν σε εποχές που ο αγώνας ήταν για τη φανέλα και τώρα να κλαίνε για τη συμπεριφορά μας απέναντί τους. Είναι αδιανόητο άνθρωποι-μορφές στην Ιστορία του Συλλόγου, να μένουν συνειδητά μακρυά από το «Αντώνης Παπαδόπουλος». Δεν αντιλαμβανόμαστε πως δεν μας τιμά αυτός ο μηχανισμός αναπαραγωγής λάσπης που ηθελημένα ή άθελα έχουμε συστήσει;
Χρησιμοποιώ ενσυνείδητα πρώτο πληθυντικό, καθώς θεωρώ πως είμαστε όλοι συμμέτοχοι σε ό,τι γίνεται. Όπως όλοι πανηγυρίζουμε στα καλά, έτσι ευθυνόμαστε και στα κακά. Είτε δια των ενεργειών, είτε δια της ανοχής μας.
Αισθανόμαστε εξαπατημένοι, όχι τώρα, αλλά χρόνια τώρα. Ακούσαμε πολλά λόγια, είδαμε πολλά σχέδια, μας παρουσιάστηκαν διάφορα σενάρια, μα στην πράξη πάντα μέναμε ανεξεταστέοι. Αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι πως, τώρα που η ομάδα μας κάνει το μεγαλύτερο οικονομικό διάβημα προς τον κόσμο, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να ανταποκρίνεται. Άλλους τους έχουμε εξαφανίσει κι άλλους τους έχουμε πληγώσει ανεπανόρθωτα. Όπως λέει και το γνωστό άσμα «έχουμε μείνει πάλι μόνοι»…
