Το φιλικό με την Ομόνοια Αραδίππου, κάθε άλλο παρά για εξαγωγή συμπερασμάτων ήταν, μιας και η δυναμικότητα του αντιπάλου είναι πολύ πιο χαμηλή από αυτή της Ανόρθωσης.
Ωστόσο, ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Αντόνιο Πούτσε, για να εφαρμόσει κάποια στοιχεία στο παιχνίδι της Ανόρθωσης και μερικά δείγματα από τη φιλοσοφία που θέλει να έχει η ομάδα.
Στο πρώτο ημίχρονο, κατέβασε την ομάδα με τους Κόπριβετς κάτω από τα δοκάρια, Μπένετ αριστερά, Γκάμπριελ δεξιά, με τους Νικολάου και Λέιβα να αποτελούν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Σε ρόλο ανασταλτικού, ήταν ο Πελέ, που είχε δίπλα του τον Οικονομίδη, με τον Κρέσπο σε ένα πιο ελεύθερο ρόλο. Στο δεξί άκρο ήταν ο Κυριάκου, στο αριστερό άκρο ο Ρέινα και στην κορυφή της επίθεσης ο Ίσμα.
[vfv id=”76″]
Από πίσω, ο ποδοσφαιριστής που έπαιρνε περισσότερες πρωτοβουλίες στο κατέβασμα της μπάλας ήταν ο Λέιβα, με τον Νικολάου να δίνει βοήθειες. Το παιχνίδι κυρίως έσπαζε από τα δεξιά, προς την πλευρά που ήταν ο Γκάμπριελ και ο Κυριάκου. Ο Πελέ ήταν ανασταλτικός μέσο, ο οποίος επέστρεφε και ως τρίτος αμυντικός για να διευκολύνει την κυκλοφορία της μπάλας στο δικό μας μισό. Η Ανόρθωση προσπάθησε να επιτεθεί από τον άξονα, ωστόσο όλες οι προσπάθειες σταματούσαν έξω από τη μεγάλη περιοχή. Κρέσπο, Ρίος Ρέινα, Γκονσάλβες και Πελέ δεν δίστασαν να δοκιμάσουν το πόδι τους, δίχως όμως αποτέλεσμα. Γενικά η ανάπτυξη από αριστερά, αλλά και από τον άξονα, δεν ήταν και η πιο ορθόδοξη, με τη δυνατή πλευρά της ομάδας μας στο ημίχρονο αυτό, να είναι από δεξιά. Οι φορές που πάτησαν κουτί, οι Ρέινα, Κυριάκου και Κρέσπο για να πλαισιώσουν τον Ίσμα ήταν λίγες, ωστόσο σε 2 από αυτές ήρθαν τα γκολ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Πούτσε διατήρησε στο αρχικό σχήμα μόνο τον Ρέινα, βάζωντας αριστερά τον Γκιγιέρμε και δεξιά τον Καλντερόν, με κεντρικούς αμυντικούς τον Σάβιτς και τον Ερέρο. Στη μεσαία γραμμή, σε ρόλο ανασταλτικού ήταν ο Ζοάο που είχε βοήθειες από τον Αριστοτέλους, ενώ ρόλο επιτελικού είχε ο Ρούμπεν Ράγιος. Δεξιά ήταν ο Καλό και στην κορυφή της επίθεσης ο Καμπρέρα.
[vfv id=”77″]
Σημειώνουμε πως αλλαγές έκανε και η Ομόνοια Αραδίππου, η οποία ήταν εμφανώς πιο ανέτοιμη.
Στο δεύτερο ημίχρονο η Ανόρθωση αναπτύχθηκε καλύτερα. Τόσο από τον άξονα, όσο και από αριστερά, εκεί που για ακόμη μια φορά ο Γκιγιέρμε φανέρωσε επιθετικές αρετές.
Ο Ρούμπεν Ράγιος συχνά πυκνά επέστρεφε πίσω για να πάρει μπάλα και να αρχίσει η κάθετη ανάπτυξη. Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη έπαιξε και ο Ζοάο Βίκτορ που μοίραζε αναλόγως παιχνίδι στα δύο άκρα.
Από τους κεντρικούς αμυντικούς, ο Ερέρο ήταν αυτός που κουβαλούσε την μπάλα στα πρώτα μέτρα, με τον Ισπανό στόπερ να έχει και συχνές προωθήσεις.
Επιθετικά, ο Ρέινα τα πήγε καλύτερα σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο, ωστόσο φάνηκε για ακόμη μια φορά πως είναι ποδοσφαιριστής γραμμής, δείχνοντας αδυναμία να ντριμπλάρει και να πατήσει τετράγωνα. Από δεξιά ο Καλό ήταν επικίνδυνος, ωστόσο οι φορές που το παιχνίδι πήγε δεξιά ήταν λίγες.
Ο Καμπρέρα έδειξε πως θέλει χρόνο, δοκίμασε ορισμένα σουτ, έσπαζε την μπάλα στα αριστερά και είχε μια τεράστια χαμένη ευκαιρία.
