Ανορθωσιάτισσες μου και Ανορθωσιάτες μου σας χαιρετώ. Επιτέλους έχουμε ξανά όρεξη να πούμε πέντε πράγματα για ποδόσφαιρο σε τούτην την ομάδα, αφού τη βλέπουμε ξανά να παίζει όπως μπορεί.
Επήγεν μας όπως την εθέλαμε η πρώτη με Λάρκου, ως το 88’ήταν ότι έπρεπε και η δεύτερη. Κερδίζαμε εμείς, ισοπαλία το άλλο όμως μες σε δυο λεπτά χάλασαν όλα. Εν και θέμα αύρας καμιά φορά, αλλά πάλι είμαστε στο κόλπο. Με τόση συγκέντρωση τα άλλα δυο στο ΠΑΠ μπορούμε κάλλιστα να τα πάρουμε.
Η ομάδα πάλεψε ενώ είδαμε και τον Μαρτίνες που ξέρουμε και θέλουμε. Όλοι ακούσετε τα όσα κυκλοφορούν για αυτόν και τον ΑΠΟΕΛ, σκεφτείτε τι θα ελέαμε αν δεν έπαιζε καλά και χάναμε. Έβγαλε μαγκιά όμως, όπως έκαμε και παλαιότερα ο Λαβόρδε απέναντι σε τούτους. Μπράβο σου Νίκο και έχεις ακόμα πέντε ματς να μας δείξεις ποιος είσαι και στα δύσκολα. Ο Λαίφης έβαλε το δεύτερο του μεγάλο γκολ, μετά τον Απόλλωνα, που αφού εν ο μόνος από τους χαφ που μπορεί να κάμει τέτοια σουτ άμα λείπει ο Πελέ σωστά παίζει εκεί.
Είχαμε βέβαια και κάποια αρνητικά, όπως την αντίδραση στη φάση του γκολ. Γκολ από φάουλ που στοίχισε εφάμεν και με τη Δόξα και με την ΑΕΚ και πρέπει να κοπεί αυτό. Επίσης, είχαμε αεροπορία στην άμυνα αλλά όλες οι φάσεις του ΑΠΟΕΛ ήρθαν από κεφαλιές που χάναμε. Είναι και θέμα τακτικό αυτό, θα το κοιτάξουν ενόψει Ομόνοιας που εν τω ματς της χρονιάς.
Θέλω να γράψω κάτι και για τον προπονητή μας. Ο Λάρκου προσπαθεί αθόρυβα να πετύχει ένα δύσκολο στόχο να μας φέρει τρίτους και ξεκίνησε θετικά. Αν κερδίσει την Ομόνοια θα είναι μια τρανή απόδειξή πως τελικά αυτή η ομάδα μπορεί. Την αδίκησαν όλοι φέτος, όμως μια νίκη με την Ομόνοια μπορεί να το ισιώσει το πράγμα. Έγραψαν και τα παιδιά της σελίδας για τα συγχαρητήρια που δε δέχθηκε να πάρει και ήρτε μου στο νου ο Μιλίνκοβιτς. Είπε μας ένα σωρό φορές για την Ανόρθωση του 2000 και τι ομαδάρα ήταν και πώς οφείλουν να παίζουν όσοι φορούν τη βαριά φανέλα της. Εκείνη η Ανόρθωση ήταν όντως ομαδάρα αλλά ρε άνθρωπε αν είχαμε φέτος ομάδα όπως τότε, δε θα χρειαζόταν να αλλάξουμε προπονητή και δε θα σε φέρναμε! Εκείνη η ομάδα Μάρτη ήταν καμιά 15αριάπόντους μπροστά. Θέλω να πω πως συμπεριφερόταν σαν να μην υπήρχε πρόβλημα στην ομάδα και της έβαζε συνεχώς κι άλλη πίεση με το να της θυμίζει πόσο απέχει από τις ομαδάρες που είχαμε παλιά.
Για αυτό είναι σημαντικό που ο Λάρκου βλέπει το πράγμα ρεαλιστικά, πάει βήμα βήμα την κατάσταση και αντί για μεγάλα λόγια, προσπαθεί να παρουσιάσει μια ομάδα με διάθεση να παλέψει. Για αυτό και όλοι μας πρέπει να τον στηρίξουμε με το να πηγαίνουμε με τους ρυθμούς του. Όχι βιασύνες για συγχαρητήρια, ακόμα και να κέρδιζε σιγά το πράγμα τον ΑΠΟΕΛ εντός έπαιζα όχι την Ίντερ, αλλά ούτε και ανάθεμα μέχρι να κριθούν όλα. Να τελειώσει η χρονιά και ψύχραιμα να αξιολογηθεί η κατάσταση επί των ημερών του.
Όμως τώρα και μέχρι το Σάββατο το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει είναι το πώς θα κερδίσουμε την Ομόνοια. Τα περασμένα χρόνια πάντα στο τέλος της χρονιάς υπήρχαν βλακείες να μας αποπροσανατολιζουν και χάναμε στόχους. Πάμε να κάνουμε φέτος την εξαίρεση.
Υ.Γ.: Όλοι φωνάζουν, και σωστά, για την αδιανόητη ενέργεια του Κουτσοκούμνη. Το Καλοκαίρι όμως που η Ανόρθωση πήγε να το παλέψει εσφυρίζαν κλέφτικα. Εμείς Κωστάκη, δε χρειαζόμασταν να σε δούμε με το μισοφέγγαρο να χασκογελάς για να καταλάβουμε ποιος είσαι. Για όλα αυτά που είναι για μας η Ανόρθωση, ποδοσφαιρικά ήσουν πάντα τώρα πλέον και στα άλλα τα πιο ιερά, είσαι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ.
BLUE CHAMPION
