Ανορθωσιάτισσες και Ανορθωσιάτες μου σας χαιρετώ. Έσβηνα κι έγραφα πολλές φορές για να βγει τούτο το κείμενο, αφού ήταν τόσο γεμάτο το μυαλό από νεύρα και σκέψεις που δεν έβγαζα άκρη.
Μέσα σε ένα αγώνα, είδαμε όλη τη σεζόν μας σε ανασκόπηση απέναντι στην Ομόνοια. Στο πρώτο μέρος ανταγωνιστικοί, λίγο καλύτεροι και με 1-2 τεράστιες φάσεις για να προηγηθούμε. Η Ανόρθωση που βλέπαμε μέχρι το Δασάκι και ήταν πρώτη δηλαδή. Στο δεύτερο μέρος, μια εικόνα θλίψης, μιζέριας, ντροπιαστική για το μέγεθος της Ανόρθωσης που κάνει τον κόσμο να βγαίνει από τα ρούχα του. Όπως ακριβώς παρουσιαζόταν η ομάδα στα τελευταία του Πάους και με τον Μιλίνκοβιτς.
Δυστυχώς, η μια κάπως καλή δυναμική που φάνηκε να έχουμε με το Λάρκου στον πάγκο διαλύθηκε σαν τον πύργο στην άμμο. Πλέον κανείς μας δεν πιστεύει πως μπορεί τούτη η ομάδα να γυρίσει την κατάσταση και να βγει στην Ευρώπη. Μαθηματικά δεν τελείωσε τίποτα και οφείλουν να παλέψουν μέχρι το τέλος όσοι βρίσκονται στο «Αντώνης Καρρας» βέβαια.
Όμως πρόεδρε, είσαι στην ομάδα τρία χρόνια και μετράς μια έκτη και μια πέμπτη θέση. Αν πιντώσεις ακόμα μια πέμπτη, μην περιμένεις να θεωρούμε τη μέχρι τώρα θητεία σου πετυχημένη. Σου αναγνωρίσαμε και τα λεφτά που έβαλες και τις προσπάθειες που κάνεις, όμως η Ανόρθωση δεν είναι λογιστήριο ούτε επενδυτικό fund άσχετα αν την έκανες εταιρεία. Είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος και το αν πετυχαίνει ή όχι σε μια σεζόν αυτό κρίνεται στο γήπεδο. Εκεί, για άλλη μια χρονιά τα κάνατε σαλάτα.
Αν δεν το έχεις υπόψη σου, τρεις σερί χρονιές εκτός τετράδας έχει από τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980 να μείνουμε, που τότε ο λόγος που ήταν «πέτρινα» μας έκανε ακόμα πιο πιστούς, είναι πια 27 χρόνια πίσω αυτές οι εποχές. Ξέρουμε πως δεν σου αρέσει ιδιαίτερα η κριτική, όμως ξέρεις ούτε εμάς μας αρέσει να σε κριτικάρουμε.
Πίστεψέ μας, όλοι θα προτιμούσαμε να έχεις την Ανόρθωση να παλεύει για τον τίτλο, να ετοιμάζουμε διαβατήρια για Ευρώπη και να σε εξυμνούμε για το καλό που μας έκανες. Θα σου γεμίζαμε και το «Παπαδόπουλος» για να μας νιώθεις δίπλα σου, όπως κάναμε σχεδόν σε όλη τη χρονιά άλλωστε.
Μας έχεις όμως πέμπτους, μας πήγες ΓΣΠ και Τσίρειο και φάγαμε τρία και τέσσερα, φάγαμε άλλα τρία στο κύπελλο ΓΣΖ και μας ντρόπιασες μέσα στο Παπ προχθές. Αν θέλεις πρόβατα να σου πισκαλούν, δυστυχώς εμείς οι Ανορθωσιάτες δεν είμαστε τέτοιοι. Εδώ και 105 χρόνια υπάρχουμε, θα έπρεπε να μας είχες μάθει.
Θα μας απαντήσεις πως «μα εγώ δεν παίζω μπάλα, να μπω να παίξω»; ΌΧΙ. Αλλά αφού δεν παίζεις μπάλα, να φέρεις στην ομάδα ανθρώπους που ξέρουν είτε να παίζουν είτε πως παίζεται (σε ΟΛΑ τα επίπεδα) και να φτιάξεις την ομάδα. Δεν την αντέχει τη ξεφτίλα ο οργανισμός μας, βάλε τέλος!
Υ.Γ: Απολογίες στα παιδιά του φούτσαλ, έπρεπε να τους είχα πρώτο τραπέζι πίστα αλλά σας πιστεύουμε και τα μπράβο θα τα διεκδικήσετε κατά τη διάρκεια του τελικού για να τα πάρετε μετά. Μπείτε μέσα ρε μάγκες να κάνετε αυτό που ξέρετε. Σκεφτείτε μόνο πως αν τον πάρετε τον μαστραππά, θα λυτρώσετε όλο αυτόν τον κόσμο που έχει δυο χρόνια να δει χαρά σε οποιοδήποτε σπορ και θα είστε ΕΣΕΙΣ αυτοί που θα του τη φέρετε. Δεν είναι μια νίκη, είναι μια σελίδα της ιστορίας αυτού του σωματείου που περιμένει να τη γεμίσετε ΕΣΕΙΣ. Forza la vecchia signora!
Blue Champion
