Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στο σωματείο μας, αποφάσισα να πάρω την πένα μου και να θυμηθώ λίγο ποιος είμαι, και γιατί είμαι. Βαρέθηκα τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις, για το ποιος φταίει και ποιος όχι.
Εξάλλου, γεννήθηκα Ανόρθωση και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κατάρα, ή ευλογία μου.
Δεν μπορώ να φανταστώ άλλα χρώματα εκτός από τα κυανόλευκα στην καρδιά μου. Έγινα Ανόρθωση οικιοθελώς, όχι γιατί η βιτρίνα στο Παπαδόπουλος έχει πολλά ασημένια κύπελλα, αλλά γιατί αυτά που έχει είναι λερωμένα μόνο με ιδρώτα και χορτάρι. Γιατί σεληνιάζομαι μπαίνοντας στο Παπαδόπουλος. Γιατί δακρύζω μπαίνοντας στο μουσείο της ομάδας μας. Γιατί επιζητώ μια κάθαρση σε ένα βρώμικο και σκοτεινό κατεστημένο, όχι γιατί τώρα τυγχάνει να είμαι το θύμα και όχι ο θύτης, αλλά γιατί πιστεύω ότι από όποια μεριά και να είσαι, είσαι πάντα χαμένος, κάτι το όποιο αποδεδειγμένα δεν το έκανα οι αντίπαλοι μας.
Γιατί εκπροσωπώ κάτι ξεχωριστό σε αυτό τον τόπο. Ένα σωματείο, που μόνο μου έδωσε. Χάρες, λύπες, κλάμα. Και τι κλάμα. Τραπεζούντα, Καραϊσκάκη. Κάθε φορά που φεύγω σκυφτός από το γήπεδο μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα, λέω «Ως εδώ. Τέλος». Και στο επόμενο παιχνίδι, πρώτος στο γήπεδο. Δεν γίνεται αλλιώς. Το χορτάρι όπου παίζει η Ανόρθωση, γίνεται η μαστούρα μου. Η εξάρτηση. Μια εξάρτηση που όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει, ριζώνει, και γίνεται αρρώστια ανίατη. Είμαι Ανορθωσιάτης γιατί έμαθα να χάνω. Γιατί δεν ήθελα, και δεν θέλω κανένα κάλπικο. Δεν θέλω να γίνω σαν και αυτούς που κατάντησαν περίγελος στο παγκύπριο, και όχι μόνο.
Είμαι Ανορθωσιάτης, γιατί γονάτισα βουρκωμένος όταν ανακηρύχτηκε ο Μάτσης και ο Αυξεντίου επίτιμοι πρόεδροι του σωματείου μας. Γιατί ο Φοίνικας στο μπρελόκ με τα κλειδιά μου δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, αλλά φυλακτό. Γιατί μέσα από την ομάδα μας, μαθαίνω την ιστορία του τόπου μου. Γιατί η ομάδα μας, διοικείται από έναν τίμιο και εργατικό μαγαζάτορα, και όχι από παράνομους χρεοκοπημένους νταβατζίδες. Γιατί φοράω παντελόνια και όχι φούστες. Γιατί δεν ζήτησα ποτέ από κρατικούς αξιωματούχους να μεσολαβήσουν για να κερδίσω ένα τίτλο, ή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Γιατί αν δεν δω αυτή την ομάδα, με πιάνει σύνδρομο στέρησης με συμπτώματα διαταραχής προσωπικότητας, υστερία και κρίσεις πανικού. Γιατί έμαθα όλα τις παρενέργειες των ηρεμιστικών, καλύτερα και από το όνομα μου. Γιατί κάθε Δευτέρα, δεν μπορώ να μιλήσω.
Γιατί δεν περνάει παιχνίδι, που να μην διαφωνήσω και να έχω και «δίκαιο» για την επιλογή της εντεκάδας. Απόδειξη αν δεν πιστεύετε, το σκορ μου στο football manager. Γιατί έχω όνειρο, να κερδίσω το Τζόκερ, και να αναλάβω άμεσα την Ανόρθωση. Γιατί κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου πριν κοιμηθώ, ονειρεύομαι ότι σκοράρω μέσα σε ένα γεμάτο Παπαδόπουλος, και το πανηγυρίζω μπροστά στους «Μαχητές» φιλώντας τα τατουάζ μου με την ημερομηνία ίδρυσης της ομάδας μας, αλλά και τον σταυρό που κτύπησα για να την φυλάει.
Γιατί είμαι περήφανος Έλληνας, Πρόσφυγας, Αμμοχωστιανός, Ανορθωσιάτης.
Ονειρεύομαι, μια μέρα να πάρω τον γιο μου στο γήπεδο και να του διηγούμαι πώς και γιατί αυτή η ομάδα ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της.
Και το πιο σημαντικό από όλα: Ήμουν και εγώ εκεί.
Fire Phoenix
