Χρόνια σας πολλά, καλή σας χρονιά Ανορθωσιάτισσες και Ανορθωσιάτες μου. Κάθε καλό να σας φέρει το 2016 σε σας και στην ομάδα σας.
Όσο πάνε και ομορφαίνουν οι εξέδρες του «Αντώνης Παπαδόπουλος», αφού το γήπεδο γεμίζει και αναδεικνύεται η δύναμη της Ανόρθωσης ακόμη και στο γυναικείο φύλο. Το θεωρώ σημαντικό και αυξάνει την οπαδική μας βάση, που είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος διατήρησης του μεγαλείου μας ως σύλλογος. Μπράβο σε όσες και όσους βρίσκουν το δρόμο για το γήπεδο, δουλειά της ομάδας είναι να τους διασκεδάσει για να της ξανάρθουν.
Όπως καταλάβατε και νιώσατε από τις εξέδρες, ούτε αυτή τη φορά η ομάδα μας διασκέδασε. Με αντίπαλο την Ομόνοια, θα μας αρκούσε και η απλή νίκη χωρίς διασκέδαση αλλά ούτε αυτή ήρθε. Το πρόβλημα στα επιθετικά μας άκρα παραμένει, ενώ η προτίμηση στον Σβέσχλεν αντί του Νούχου αυξάνει το πρόβλημα αφού ο Γκανέζος είναι δεδομένα καλύτερος επιθετικά.
Όμως το βασικό μας πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου άλλο. Δεν είναι τόσο η ποιότητα των παικτών, όσο το γεγονός πως δεν είμαστε ομάδα ψημένη στον πρωταθλητισμό. Η πίεση όσο και να πάει θα αυξάνεται από εδώ και μπρος και δυστυχώς δείχνει να μας λυγίζει. Το ματς με την Ομόνοια από «αμφίρροπο ντέρμπι» μετατράπηκε σε «πρέπει» από τις πολλές απουσίες που είχε ο αντίπαλος και αυτό μας έπνιξε.
Προσωπικά δεν αδικώ τους παίκτες μας, ελάχιστοι από αυτούς έκαναν πρωταθλητισμό ενώ και ο προπονητής μας έκανε μόνο στη Μάλτα. Για αυτό μετά το πρώτο ματς με την Ομόνοια εμείς γκρινιάζαμε από το χάλι του δευτέρου μέρους κι αυτός μας έλεγε πως χαιρόταν που πήρε τον πρώτο του βαθμό στο ΓΣΠ. Για αυτό και προχθές ενώ εμείς βλέπαμε μετά τον αγώνα το -4 από την ΑΕΚ, αυτός μας έλεγε για το +8 από την Ομόνοια.
Παράδειγμα ο Αβραάμ, που έκανε κάποιο πρωταθλητισμό σε Απόλλωνα και Ομόνοια, που τον βλέπεις πως τουλάχιστον δεν θολώνει ή ο Κόπριβετς που έκανε στις μικρές κατηγορίες της Ιταλίας, που νομίζω η διαφορά φαίνεται στον καθένα. Είναι πολλά τα χρόνια της μιζέριας που περάσαμε και αυτό έχει τις συνέπειες του.
Σκεφτείτε το σαν τη βαθμολογία μας στην Ευρώπη. Φτύσαμε αίμα για να την πάμε εκεί που έφτασε το 2009, την πετάξαμε στα σκουπίδια σε Μαυροβούνια, Γεωργίες και Σουηδίες και τώρα θέλει χτίσιμο ξανά από την αρχή. Όπως ακριβώς και η νοοτροπία πρωταθλητισμού που ξεκίνησε να χτίζεται το 1990 και φτάσαμε 1995 να δούμε χαρά.
Εμείς, που ζήσαμε όλες αυτές τις χαρές, αποκτήσαμε τη νοοτροπία νικητή και βάλαμε τον πήχη εκεί που πρέπει ως προς τι είναι επιτυχία για την Ανόρθωση. Όλοι οι άλλοι έχουν πολλά ψωμιά να φάνε και το λέμε από την αρχή της χρονιάς για όσους μας διαβάζουν.
Τουλάχιστον αυτή τη φορά φαίνεται πως μπήκαν πρώτα βάσεις, πέρσι, πριν αρχίσει το χτίσιμο και δεν πρόκειται για παλάτια στην άμμο. Για αυτό αξίζει να συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε την ομάδα κι ας μας πικραίνει όταν ξεγυμνώνονται οι αδυναμίες της.
