Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ημερολόγιο του συλλόγου, με τις δραστηριότητες του, κατά τον Νοέμβριο του 1974.
Λίγους μόνο μήνες μετά τον ξεριζωμό από τη μάνα Αμμόχωστο, όλο το οικοδόμημα της Ανόρθωσης, από τον κόσμο, τη διοίκηση και τους ποδοσφαιριστές, καλούταν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, να βρουν το ψυχολογικό σθένος και να σώσουν την Ανόρθωση.
Στις 29 Οκτωβρίου, ο τότε πρόεδρος Δρ. Τάκης Πελεκάνος, με περίσσιο θάρρος και σιγουριά διαβεβαίωνε πως η Ανόρθωση θα συμμετάσχει κανονικά στο πρωτάθλημα της περιόδου 1974-75.
Τα πρώτα παιχνίδια τα έκανε η Μικτή Αμμοχώστου, με τα έσοδα να δίνονται αποκλειστικά στους δεινοπαθούντες. Το πρώτο παιχνίδι μετά την εισβολή για την Ανόρθωση, καταγράφεται στις 10/11/1974, φιλική αναμέτρηση μεταξύ της Ανόρθωσης και του Πεζοπορικού προς ενίσχυση των προσφύγων. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 2-2, με τον Κοβή να ισοφαρίζει στο 47’ και τον Τάρταρο να βάζει προσωρινά μπροστά στο σκορ την Ανόρθωση. Ίδιο σκορ είχε και το φιλικό μια βδομάδα μετά, με αντίπαλο την ΕΠΑ, με τον Κοβή και τον Μάντη να αποτελούν τους σκόρερ της ομάδας μας. Το τελευταίο φιλικό χρονολογείται στις 24/11 με την Ανόρθωση να χάνει από την νταμπλούχο Ομόνοια με 2-1.
Την 1η Δεκεμβρίου, 41 χρόνια πριν, καταγράφεται μια ιδιαίτερα επέτειος για την Ανόρθωση, καθώς η ομάδα έδινε το πρώτο της επίσημο παιχνίδι στην προσφυγιά, απέναντι στην ΑΕΛ, στα πλαίσια της πρεμιέρας του πρωταθλήματος. Μετά από ένα σπουδαίο παιγνίδι οι δύο ομάδες έμειναν στην ισοπαλία 2-2. Στο 18′ αποβλήθηκε ο Πόντζιος της ΑΕΛ και η Ανόρθωση κέρδισε πέναλτι. Το εκτέλεσε ο Κοβής και άνοιξε το σκορ. Η ΑΕΛ ισοφάρισε στο 44′ με τον Στελλάκη. Στο 56′ ο Σταύρος με πέναλτι έκανε το 2-1 για την ΑΕΛ αλλά η Ανόρθωση ισοφάρισε στο 73′ με αυτογκόλ του Χατζηκωνσταντή.
Την ιστορική εκείνη χρονιά με τον Φοίνικα στο στήθος αγωνίστηκαν οι: Φάνος Στυλιανού, Χριστάκης Κοβής, Γιαννάκης Πιερής, Στέλιος Αντώρκας, Στέφανος Λυσάνδρου, Αρτέμης Θεοχάρους, Αχιλλέας Νικολάου, Χρίστος Σολέας, Γιαννάκης Μάντης, Αντωνάκης Καφάς, Γιώργος Θεοχαρίδης, Φοίβος Βραχίμης, Φώτος Χ’Δημητρίου, Νίκολας Νικολάου, Δημήτρης Σαββίδης, Κώστας Κωνσταντίνου, Μιχάλης Τάρταρος, Γιαννάκης Ζάρνας, Τουμάζος Τουμάζου, Ανδρέας Παττίχης και Μιχάλης Παμπόρης.
Μπορεί η Ανόρθωση από ιδρύσεως της, να αντιπροσώπευε τα ιδανικά και τα πιστεύω γενεών και γενεών, να πότισε με το αίμα των παιδιών της τους αγώνες του έθνους, ωστόσο μετά το καταραμένο καλοκαίρι του 1974, η Ανόρθωση μετουσιώθηκε σε φάρο επιστροφής στις πατρογωνικές μας εστίες και κρατήθηκε ζωντανή στα δύσκολα χρόνια.
Φυσικά τα αποτελέσματα, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία. Εκείνο που έγραψε η ιστορία και θα παραμείνει αναλλοίωτο, είναι το πάθος και η θέληση όλων όσων ήταν στην Ανόρθωση εκείνο τον καιρό, για να κρατήσουν ζωντανό το σωματείο. Καθώς με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο νησί, μόνο εύκολη αποστολή δεν ήταν. Μια τιμή και διάκριση, που αξίζει πολύ περισσότερα από το πιο βαρύτιμο τρόπαιο του κόσμου, ενα παράσημο ανδρείας και αφοσίωσης στην ιδέα της Ανόρθωσης.
Εξάλλου δεν ήταν τυχαία ούτε τα λόγια του αείμνηστου προπονητή της ομάδας Αντώνη Καρά, που έλεγε πως η Ανόρθωση θα ξαναγίνει μεγάλη και όσοι από τους παίκτες της δεν μπορούν να τιμήσουν τη φανέλα είναι καλύτερα να φύγουν.
Και η Ανόρθωση επιβίωσε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε και έγινε το καμάρι της Αμμοχώστου. Όπως είχε προβλέψει τον Δεκέμβριο του 1974 ο Αντώνης Καράς. Όπως πρεσβεύει η ιστορία της και τα ιδανικά της, που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά εις του αιώνες των αιώνων.
