Ένας τίτλος ή ένα κύπελλο δεν ήταν κάτι άγνωστο για τους ανθρώπους της Ανόρθωσης και τους χιλιάδες φίλους της. Ένας τίτλος, όμως, μετά τον εκτοπισμό και μέσα στα τόσα προβλήματα, είναι κάτι ξεχωριστό. Και δεν αποτελούσε απλώς μια ποδοσφαιρική επιτυχία. Ήταν ένα δυνατό μήνυμα από τους πρόσφυγες, πως δεν υποκύπτουν στα όποια προβλήματα, αλλά είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για το καλύτερο.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις πρώτες δύσκολες στιγμές του εκτοπισμού; Τότε, που ο κόσμος έτρεχε να βρει μια στέγη και να μπορέσει να βρει τα πόδια του μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Και πώς να συγκροτηθεί μια ομάδα, που έχει χάσει την έδρα της, οι παίκτες, οι παράγοντες και οι φίλαθλοί της έχουν διασκορπιστεί σε αρκετές περιοχές της ελεύθερης Κύπρου; Ναι, ήταν πολύ δύσκολη η προσπάθεια. Αλλά η Ανόρθωση τα κατάφερε. Κι αυτό λόγω της αγάπης των παικτών και των ανθρώπων της προς το Σωματείο. Χωρίς οίκημα και χωρίς γήπεδο. Με… διαφορετικές στολές, που ήταν δανεικές!
Να περιφέρεται από το ένα γήπεδο στο άλλο. Χωρίς υποδομή, χωρίς χρήματα και με πολλά προβλήματα. Όμως, με μεγάλη πίστη και αγάπη προς την Ανόρθωση και την ιστορία της. Όχι άδικα, ο τότε πρόεδρος του σωματείου, Τάκης Πελεκάνος, χαρακτήρισε τους παίκτες της εποχής εκείνης ως ήρωες, αφού αυτοί κράτησαν όρθια την Ανόρθωση στα πρώτα πολύ δύσκολα χρόνια μετά το 1974. Μεγάλη, όμως, ήταν και η δική του συμβολή, όπως και των συνεργατών του, αλλά και του προπονητή, αείμνηστου Αντώνη Καρά.
Όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις εποχές, ξέρουν πολύ καλά την προσφορά αυτών των ανθρώπων, που μοναδικό κίνητρο είχαν την αγάπη προς την Ανόρθωση, για να την κρατήσουν όρθια και να είναι ο φωτεινός φάρος των προσφύγων για επιστροφή.
Στις 6 Ιουλίου 1975, στο παλιό ΓΣΠ, Κυριακή απόγευμα, η Ανόρθωσις αντιμετωπίζει την Ένωση στον τελικό Κυπέλλου. Ήταν ο πρώτος τελικός μετά τα γεγονότα του 1974. Η Ανόρθωση κέρδισε 3-2 μετά από δραματικό παιχνίδι και πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου. Η ομάδα του Παραλιμνίου είχε προηγηθεί στο 30’ με τον Γ. Βλίττη και ισοφάρισε ο Γ. Μάντης (54’). Η Ένωση πήρε και πάλι προβάδισμα με τον Παπαλούκα (63’), για να ισοφαρίσει η Ανόρθωσις στο 80’ με πέναλτι του Φοίβου Βραχίμη. Τέσσερα λεπτά πριν από το τέλος, ο Θεοχάρους έδωσε τη νίκη και το τρόπαιο στην «Κυρία» κάνοντας το τελικό 3-2.
Η Ανόρθωση έπαιξε στον τελικό με την εξής σύνθεση: Φάνος, Κοβής, Νικόλας (Αρτέμης), Στέφανος, Τάρταρος, Θεοχαρίδης, Σολέας, Μάντης, Αντωνάκης, Φώτος, (Αχιλλέας), Φοίβος. Για να φτάσει στον τελικό η Ανόρθωση είχε αποκλείσει κατά σειρά τον ΑΣΙΛ 7-1, την Αλκή 10-9 στα πέναλτι (2-2 ο αγώνας) και τον Απόλλωνα (εκτός) με 1-0.
Με χαρά και δάκρυα πανηγύρισαν παίκτες, προπονητές, παράγοντες και φίλαθλοι της Ανόρθωσης αυτό το πρώτο τρόπαιο στην προσφυγιά. Ήταν συμβολικό και πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που έδωσε κουράγιο και πείσμωσε όλους για να βρει και πάλι η Ανόρθωση τον δρόμο της και να πανηγυρίσει τα επόμενα χρόνια και άλλους τίτλους και να φτάσει σε ευρωπαϊκές επιτυχίες. Η γενιά εκείνη έβαλε το προζύμι και τη μαγιά για τη νέα εποχή της Ανόρθωσης. Όσο για το πριμ της κατάκτησης του κυπέλλου, ήταν ένα τραπέζι για τους παίκτες και κάποια – μηδαμινά – χρήματα που μάζεψαν παράγοντες της ομάδας. Το δε τρόπαιο πού θα πήγαινε; Δεν υπήρχε οίκημα ούτε και τροπαιοθήκη για να τοποθετηθεί. Γι’ αυτό και το… φιλοξένησαν στο σπίτι τους κάποιοι παίκτες!
«Απουσίαζουν» τρεις…
Από την ομάδα εκείνη «απουσιάζουν» τρεις άνθρωποί της, που είχαν μεγάλη προσφορά. Είναι πρώτα ο προπονητής Αντώνης Καράς. Ο άνθρωπος που ανέλαβε, αμισθί, την ομάδα μετά τον εκτοπισμό. Ακούραστος εργάτης, παθιασμένος για την ομάδα, την οποία υπηρέτησε και σαν παίκτης τη δεκαετία του ’60. Σπουδαίος άνθρωπος και αγνός στρατιώτης της Ανόρθωσης.
Δεν ήταν απλώς ο προπονητής αλλά έκανε όλες τις δουλειές επιλύοντας προβλήματα των παικτών. Πήγαινε και έξω από στρατόπεδα για να κάνει ατομική προπόνηση σε στρατεύσιμους παίκτες της ομάδας. Η αγάπη του προς την Ανόρθωση ήταν ένα μεγάλο όπλο του και την μετέδωσε στους παίκτες. Πρόωρα, όμως, έφυγαν από τη ζωή και ο μεγάλος τερματοφύλακας Φάνος Στυλιανού και ο μεσοεπιθετικός Μιχάλης Τάρταρος.
Στην ομάδα του 1974/75 έπαιζαν αναλυτικά οι: Φάνος Στυλιανού, Στέφανος Λυσάνδρου, Χριστάκης Κοβής, Νικόλας Νικολάου, Μιχάλης Παμπόρης, Αρτέμης Θεοχάρους, Φώτος Χ’’Δημητρίου, Φοίβος Βραχίμης, Γιώργος Θεοχαρίδης, Αχιλλέας Νικολάου, Αντωνάκης Κκαφάς, Γιαννάκης Μάντης, Δημήτρης Σαββίδης, Χρίστος Σολέας, Μιχάλης Τάρταρος.
Του Άκη Κυριάκου.
Η φωτογραφία λίγο πριν τον τελικό, με όλους τους προαναφερθέντες ποδοσφαιριστές. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι θεμελιοί πάνω στους οποίους στηρίχτηκε και κτίστηκε ξανά ο Σύλλογός μας μετά την καταστροφή του 1974. Και τους πρέπει μεγάλη τιμή και δόξα!
Σημείωση: Το παρών κείμενο γράφτηκε από τον Άκη Κυριάκου. Επίσης αναδημοσιεύτηκε πρώτα στη σελίδα Pride of Famagusta – Glory Days.
