Χρόνια πολλά φίλοι μου, και Χριστός Ανέστη.
Έχουν περάσει ποδοσφαιριστές και ποδοσφαιριστές από την Ανόρθωση. Ονόματα που στο άκουσμα τους σε πιάνει ρίγος. Σάβιο, Δέλλας, Ζιαρτέλ, και ποιους άλλους να πρωτοθυμηθώ. Κάποιοι από αυτούς αγαπηθήκαν, κάποιοι άλλοι πέρασαν απαρατήρητοι, και οι πλείστοι από εμάς δεν τους θυμόμαστε καν. Στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στην Ανόρθωση, δεν μπορούν να αγαπηθούν όλοι.
Εμείς έχουμε ακόμη ένα λόγο να είμαστε τυχεροί σαν οπαδοί του ένδοξου σωματείου που ονομάζετε Ανόρθωσης. Είχαμε την τιμή και την περηφάνια το 1992 να έχουμε στην ομάδα μας, -και να τιμήσει με τον πιο περήφανο τρόπο τον Φοίνικα- ένας ζωντανός θρύλος. Ο Τιμούρ Κετσπάγια. Το 1994 όπως ο Φοίνικας άνοιξε τα φτερά του αφού το ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο, και διέπρεψε στην Ευρώπη. Από το 2002 μέχρι το 2009 ο Τιμούρ επιστρέφει και γίνετε σύμβολο δόξας, και δικαιολογημένα το όνομα του γίνετε σύνθημα στα χείλη όλων μας. Το τι πρόσφερε στην Ανόρθωση;; Νιώθω αδύναμος να το περιγράψω. Και το αναφέρω με όλη μου την υπευθυνότητα.
Ο λόγος που σήμερα θυμήθηκα τον Τιμούρ, ήταν ένα βίντεο που είδα από την συνάντηση των Legends. Στο βίντεο ξεχώριζε. Έβλεπες στα μάτια του την αγάπη που έχει για την ομάδα μας. Ναι ο κατά κάποιους «πόντιος» από την Γεωργία, αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι πολύ πιο Ανορθωσιάτης από πολλούς μας. Και ας η Ανόρθωση για αυτόν, είναι μια «ξένη» ομάδα.
Ποιος ξεχνά τις βολίδες του στο 2-3 επί του Αποελ στην Λευκωσία;; Τον πανηγυρισμό όταν ο Λαμπάν σκόραρε το τρίτο γκολ στο 3-0 επί του Ολυμπιακού Πειραιώς;; Την αντίδραση του σε Τουρκία και Ελλάδα κατά τις επικές προκρίσεις της ομάδας μας απέναντι σε Τρανζοσπόρ και Ολυμπιακό; Κάνεις. Και όλοι το ίδιο συναίσθημα. Νοσταλγία, αγάπη, λατρεία. Ναι, για τον Τιμούρ.
Για εμάς Τιμούρ θα είσαι πάντα ένα μέρος της καρδίας μας. Θα είσαι πάντα για τους απανταχού Ανορθωσιάτες ένας ζωντανός θρύλος. Ο δικός μας Τιμούρ. Ο Τιμούρ της Ανόρθωσης. Και επειδή τα δάκρυα άρχισαν να εμφανίζονται, σας αφήνω.
Τιμούρ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
