Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected].
Aυτη η ”ανωνυμη επιστολη” γινεται με αφορμή τη συμπλήρωση ενος χρόνου δημιουργίας της εταιρείας Ανοόρθωσης Ποδόφαιρο. Η άποψη της επιστολής μου συμμερίζεται από αρκετά άτομα οι οποίοι ”έκοψαν ” το γήπεδο μετά την μετοχοποίηση της ιδέας μας.
Και το παραμυθάκι αρχίζει κάπως έτσι… Ψέματα, υποκρισίες, εγωισμοί, προδοσίες, που συνάδουν με μια οικογένεια. Φαμίλια, την έχει πει ένα δικό μας αλάνι και δεν θα τον διαψεύσω. Σ’αυτήν την φαμίλια βρίσκεις αρχικά τον εαυτό σου, το είναι σου ολόκληρο ταυτίζεται με τους γύρω σου και νιώθεις αυτό το ανεξήγητο που όμοιό του δεν υπάρχει.
Αυτή η οικογένεια σου δίνει την τροφή για να σε ελκύσει, είτε με υποσχέσεις που μένουν ανεκπλήρωτες, είτε με πράξεις που φαίνονται άπιαστα όνειρα για εσένα. Όνειρα που στην θέα τους, δεν διακρίνεις την οφθαλμαπάτη μα όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις πως όλα είναι μέρος ενός παιχνιδιού. Που να γνωρίζεις εσύ όμως ανθρωπάκο πως στην ουσία είσαι πιόνι στην σκακιέρα τους. Αργά ή γρήγορα θα το καταλάβεις, και τότε ή θα μείνεις ένας απλός παθητικός παίκτης –από τους πολλούς ή θα εναντιωθείς με τον δικό σου ριζοσπαστικό τρόπο.
Φτάνεις σε σημεία αυτοκαταστροφής, μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο δίχως κάποιο φάρο σωτηρίας. Βλέπεις, αυτά τα ιδανικά και αυτές οι αξίες δεν λογαριάζουν μυαλό παρά μόνο καρδιά, αυτή την καρδιά που την έχεις τάξει εδώ και χρόνια μακριά από οποιοδήποτε προσωπικό όφελος.
Η μόνη ευχαρίστηση που σου έμενε ήταν η κούραση της εβδομάδας, και ο βραχνάς στο τέλος της ημέρας. Καμιά φορά έπαιζες και την ζωή σου κορόνα γράμματα για αυτόν τον περιβόητο σεβασμό από τον αντίπαλο. Είδαν τα μάτια σου αρκετά, άκουσαν πολλά και δεν ανοίγεις αυτό το ρημάδι για να εξιλεωθείς. Το ράβεις με λίγα λόγια μέχρι την επόμενη φορά. Τα χαστούκια όμως δεν παύουν να σε χτυπάνε ανελλιπώς, λες και σε στήσανε στην μέση και σε λιθοβολάνε.
Ο πάτος τελικά έχει ημερομηνία, και αυτή δεν είναι άλλη από τις 17 Μαρτίου 2014, εκεί που μας τάξανε μπιχλιμπίδια με αντίτιμο την ‘’σωτηρία’’ του είναι σου. Ακόμα και την προηγούμενη ημέρα έδινες τον δικό σου αγώνα, με τον δικό σου τρόπο για να δείξεις τον ιδανικότερο και πιο τίμιο δρόμο ανάκαμψης. Όλοι μαζί μια γροθιά για την ανόρθωση της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ έλεγες, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που το εννοούσαν και το πίστεψαν. Απορώ ακόμα και μετά το πέρας ενός χρόνου από την διορία του ανεξάρτητου ελεγκτικού οίκου, σε τι στάδιο βρίσκονται οι έρευνες. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω από αυτούς που σου πλάσαραν την μετοχοποίηση του ονείρου σου ως την πιο αποτελεσματική λύση. Λύση μάλλον για αυτούς τους 5,10,100 κουστουμάτους που χόρευαν πάνω στο πτώμα σου αγάπη μου. Τι κι αν μου πάρετε την ψυχή μου, τι κι αν μου την μετοχοποιήσετε το ίδιο μου κάνει, μονάχα αυτό πλανιόταν μέσα στο μυαλό μου την ίδια μέρα . Οι παλμοί σου να ανεβοκατεβαίνουν, η καρδία να τρελλοχτυπάει λες και ήθελε να μιλήσει, μέχρι που της έβαλαν ταφόπλακα και σίγησε.
Η επόμενη μέρα σε βρίσκει κλεισμένο στον εαυτό σου σε ένα δωμάτιο βουβό. Οι θύμισες των καταστάσεων μέσα από το βιος σου να σε αποδεκατίζουν, και στο τέλος να καταλήγεις πάντα στο ίδιο παράπονο σαν να σε έχουν παίξει τόσο εύκολα σε μια ρουλέτα, μα η παρτίδα να ήταν ήδη στημένη. Η δράσης εντός γηπέδου σταματά, δεν υπάρχει κανένα πλέον κίνητρο, παρά μόνο να δώσεις την ευχαρίστηση στις τσέπες τους. Κάποιοι έμειναν στα λόγια, άλλοι αυτοαναιρέθηκαν στην πορεία και έσκυψαν το κεφάλι δειλάδειλά. Μέχρι και φίλοι που ξεπερνούσατε μαζί έναένα τα εμπόδια από τα σχολικά τα χρόνια αλλάζουν πορεία και τρόπο ζωής. Εκεί ταρακουνήθηκες,είδες τον κόσμο γύρω σου να γκρεμίζεται. Την υστάτη του αγώνα όμως συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνος. Αυτά τα αδέλφια, που από την πρώτη ώρα ταυτιστήκατε και εμπεδώσατε μέσα απότα τραγούδια και τις κακουχίες πως είστε από την ίδια πάστα φτιαγμένοι, είναι ακόμα εκεί και αντιστέκονται.
Ίσως να μην είμαστε πολλοί αυτοί που απέμειναν ταγμένοι στο πλευρό της ιδέας και μόνον, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο βαθμός που το αισθάνεσαι. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, αυτή την φορά όμως θα παίξουμε το δικό σας ύπουλο παιχνίδι, και το σκηνικό θα είναι εις γνώσης σας στοιχειοθετημένο. Η συνείδηση μας όπως και τα χέρια μας είναι καθαρά, κι’ όταν έρθει η ώρα της φυγής για να ανταμώσουμε αυτούς που μας δίδαξαν θα τους κοιτάζουμε κατάματα χωρίς οποιεσδήποτε υπεκφυγές.
Όπως ο Δαυίδ έκανε το ακατόρθωτο, έτσι και αυτός ο Σύλλογος θα μεγαλουργήσει ξανά απέναντι στους διώκτες του. Κι’ όταν το πλοίο βυθίζεται, σε ποιον πλοίαρχο λέει η καρδιά του να εγκαταλείψει; Ο κόσμος είναι ο θάνατος και η αναγέννηση, η ψυχή και το πνεύμα της ομάδας.
Η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
Λαβωμένος Οπαδός
