Σαν σήμερα, πριν από 74 χρόνια άφηνε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης, στη Διποταμιά της Βορείου Ηπείρου, ο ήρωας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, Μίμης Πιερράκος.
Ο Μίμης Πιερράκος υπήρξε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της ποδοσφαιρικής Ανόρθωσης. Όντας διάσημος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, κλήθηκε από το συμβούλιο της Μεγάλης Κυρίας το 1934 να οργανώσει την πρώτη ποδοσφαιρική μας ομάδα, η οποία θα λάμβανε μέρος στο νεοσύστατο πρωτάθλημα της ΚΟΠ, 1934-35.
ΚΑΡΙΕΡΑ ΩΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ
Γεννήθηκε το 1909 στο Γύθειο της Πελοποννήσου, αλλά από το 1912 εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πρώτη του ομάδα ήταν η Ένωση Αμπελοκήπων, με τις εμφανίσεις του να προσελκύουν τα βλέμματα των ανιχνευτών του Παναθηναϊκού, στις τάξεις του οποίου τον ενέταξαν σε ηλικία μόλις 17 ετών.
Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν αναπληρωματικός του επιθετικού Μιχάλη Παπαδόπουλου και αγωνίστηκε σε ένα μόνο παιχνίδι με το Π.Σ. Γουδί. Στη συνέχεια καθιερώθηκε και με τον ΠΑΟ κατέκτησε επτά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών, το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1929-1930 και το Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1940. Στον Παναθηναϊκό υπήρξε συμπαίκτης με τον αδερφό του Στέφανο Πιερράκο, επίσης βασικό στέλεχος των πρασίνων τη δεκαετία του ’30.
Ο Μίμης Πιερράκος αγωνίστηκε σε τέσσερα ματς με την Εθνική Ελλάδας από το 1931 ως το 1933 και πέτυχε ένα γκολ σε αγώνα εναντίον της Γιουγκοσλαβίας στη Λεωφόρο, για το 3ο Βαλκανικό Κύπελλο Εθνών Ποδοσφαίρου.
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1940
Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος το 1940, ο Μίμης Πιερράκος επιστρατεύτηκε. Θα μπορούσε – εάν το επιθυμούσε – να μείνει στα μετόπισθεν, αφού είχε αδερφό εν ενεργεία αεροπόρο, ήταν ορφανός από πατέρα, ενώ έχασε ακόμα ένα αδερφό, επίσης αεροπόρο, εν ώρα καθήκοντος. Παρά ταύτα, ο Πιερράκος επέλεξε να υπηρετήσει ως ασυρματιστής – όντως καλογυμνασμένος ήταν κατάλληλος για να κουβαλά τον ασύρματο – και εστάλη στο αλβανικό μέτωπο.
Το πρωινό της 18ης Νοεμβρίου του ’40, η μοίρα του έλαχε να βρίσκεται στη Διποταμιά της Βορείου Ηπείρου, έχοντας συλλάβει μόνος ένα Ιταλό αεροπόρο που έπεσε με αλεξίπτωτο αφού κατερρίφθη το αεροσκάφος του. Ενθουσιασμένος, άρχισε να γράφει ένα γράμμα στον αδερφό του εξιστορώντας το γενναίο επίτευγμά του.
Παρότι το ιταλικό πυροβολικό ξεκίνησε να κανονιοβολεί τις ελληνικές θέσεις, ο Μίμης θέλησε να ολοκληρώσει το γράμμα του και δεν έσπευσε να προφυλαχτεί με τους συναγωνιστές του. Ήταν το τελευταίο γράμμα που θα έγραφε:
«18-11-1940
Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,
Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.
Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύστασίς μου, η οποία σήμερα άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω. Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2α Μοίρα διοικήσεως Τ.Τ 212
Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα . Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.
Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμισεκ σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.
Αν δεν είχα έλλειψη νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,
Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη, κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφέ μου Στέφανε.
ΜΙΜΗΣ
Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.ΜΙΜΗΣ
Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη, αν σου είναι εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.
ΜΙΜΗΣ»
Ο Μίμης Πιερράκος, ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της Ανόρθωσης, πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων τη 18η Νοεμβρίου 1940. Πίσω του, αφήνει ως παρακαταθήκη την αφοσίωση στο ύψιστο ιδανικό, την προάσπιση των πάτριων εδαφών.
Ο διοικητής του τάγματός του, έγραψε προς την μητέρα του Πιερράκου μεταξύ άλλων: «Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Πηγές:
Σελίδα Pride of Famagusta – Glory Days
Το ματωμένο γράμμα του Μίμη Πιερράκου
