Μπορεί το παιχνίδι με τον Αποελ να ανήκει πλέον στο παρελθόν αξίζει τον κόπο όμως να σταθούμε και πάλι, με τον κίνδυνο να καταντήσουμε γραφικοί, σε μια “συνήθεια” των οπαδών των Λευκωσιατών αφού μόνο ντροπή και αηδία μπορεί να προκαλέσει το σύνθημα τους περί πουλημένων και τα συναφή.
Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε πως τα κατεχόμενα εδάφη μας, τα σπίτια μας καλύτερα, είναι γη ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούν κάποιοι να “κάμνουν χαρούες” στα γήπεδα. Και όλα αυτά από οπαδούς που θέλουν να θεωρούν εαυτούς Έλληνες. Έλληνας, αγαπητοί “εκ φύσεως ανώτεροι” συνεπάγεται μαγκιά, λεβεντιά ίσα με τα ουράνια όμοια με αυτή του Λεωνίδα και των 300 του, του Αυξεντίου, του Μάτση, του Παλληκαρίδη και τόσων άλλων παλικαριών που πέθαναν με τον Εθνικό Ύμνο στα χείλη για λέξεις όπως ελευθερία και πατρίδα. Λέξεις που για σας μάλλον είναι ψιλά γράμματα.
Για αυτό λοιπόν, αναλογιστείτε που θα βρισκόσασταν τώρα αν κάποιοι μαχητές εξ Αμμοχώστου δεν προστάτευαν με νύχια και με δόντια την γραμμή Αγίου Δομετίου-Αγίου Παύλου και αφήστε τα σάπια…
