Όταν μετά από 6 χρόνια, φιγούρες ορισμένων ποδοσφαιριστών πλανόνται πάνω από το «Αντώνης Παπαδόπουλος» χωρίς να έχουν βρεθεί αντικαταστάτες, η αγωνιστική καθίζυση αποτελεί φυσικό επακόλουθο. Όταν εν έτοι 2014, αναζητούμε ποδοσφαιριστές που να κατέχουν ένα ποσοστό των προσόντων που είχαν τα παιδιά που αγωνίστηκαν στους ομίλους του Champions League, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Εκείνα τα παιδιά τα οποία μέχρι τουλάχιστον εκείνο το σημείο, δεν είχαν τα φοβερά παράσημα στη ποδοσφαιρική τους καριέρα, αλλά ήταν ποδοσφαιριστές με ποδοσφαιρική παιδεία, πιστοί στο αγωνιστικό πλάνο που χάραξε ένας μετρ της τακτικής.
Ούτε ο ίδιος ο Αριάν Μπεκιάι από το πόστο του προπονητή τερματοφυλάκων δεν κατάφερε να βρει τον άνθρωπο που θα θυμίσει κάτι από αράχνη. Ο Κόζατσικ ήταν του ύψους και τους βάθους ωστόσο στη Βικτόρια Πλζεν έκανε πράγματα και θαύματα ενώ άλλον Βαλβέρδ είδαμε μέχρι τον περσινό τραυματισμό του και άλλον από τότε και έπειτα.
Η εμβληματική μορφή του Νίκου Κατσαβάκη και του μαχητικού Ανδρέα Κωνσταντίνου δέσποζε κάποτε στο κέντρο άμυνας της Ανόρθωσης, ωστόσο από τότε πέρασε κόσμος και κοσμάκις με τους Ίλιτς και Κόλιν να αποτελούν τις μοναδικές αξιόλογες περιπτώσεις. Αμφότεροι ήταν από τους πρώτους στους όποιους δώθηκε η ελευθέρα το καλοκαίρι που μας πέρασε, με στόχο να γλιτώσουμε χρήματα από τα συμβόλαιά τους.
Περασμένα μεγαλεία και όταν τα θυμάσε κλαις ιδιαίτερα στη μεσαία γραμμή, την οποία κάποτε κοσμούσαν μορφές όπως οι Ντοπρασίνοβιτς, Νικολάου, Λαμπάν και Σκοπελίτης. Στην περίπτωση του τελευταίου, φαίνεται ότι τη δεδομένη στιγμή αναζητούμε τόσο τον αντικαταστάτη του Σκοπελίτη του 2008-2009, όσο και του αντίστοιχου του 2012-2013. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης παικτών τύπου Γκαρσία, Αλέξα και Μαρκίνιος με τους προαναφερθέντες, αποτελεί επιοικώς ιεροσυλία. Μοναδικές ίσως εκλάμψεις μπορούν να θεωρηθούν περιπτώσεις όπως οι Αγγέλοφ, Φοδέριγχαμ και Σπατάτσιο.
Φιλότιμοι οι Φοφανά και Κότο Παγιές, ωστόσο τέτοιες περιπτώσεις μαζί με τους Πέδρο Μιγκέλ, Μάντζιο και Κονσίστρε δεν θα περνούσαν ούτε έξω από το «Αντώνης Παπαδόπουλος» υπό άλλες περιστάσεις. Πέραν από τους Ρέζεκ και Λαβόρδε που είχαν μεταπωλητική αξία και τον Κολαούτι των 15 γκολ, ουδείς αποτέλεσε τον παίκτη που θα έκανε τη διαφορά είτε στο σκοράρισμα, είτε στη δημιουργία.
