Το θεωρητικά πιο εύκολο για ένα άνθρωπο του οικονομικού εκτοπίσματος του Χρίστου Πουλλαΐδη, θα ήταν να βγάλει το μπλοκ επιταγών και να… ξελασπώσει οικονομικά την Ανόρθωση σε ένα βράδυ. Ωστόσο ο πρόεδρος δεν το κάνει αυτό και – κατά την άποψη του γράφοντος – πολύ καλά πράττει. Για πολλούς λόγους.
Πρώτιστα, τα εγκλήματα που καλείται να πληρώσει σήμερα η Ανόρθωσις και συντελέστηκαν κατά την τελευταία εξαετία, δεν έγιναν από τον Χρίστο Πουλλαΐδη. Άλλοι ήταν αυτοί που εκτόξευαν κάθε χρόνο τους προϋπολογισμούς, κοστολογούσαν διάφορα έργα κατά το δοκούν και κατά παράβαση της νομοθεσίας περί Σωματείων, συνήπταν δάνεια αγνοώντας το Καταστατικό του Συλλόγου, μετέγραφαν και αποδέσμευαν ποδοσφαιριστές χωρίς να ρωτούν κανένα. Γιατί να τα πληρώσει ο Πουλλαΐδης;
Έπειτα, ο τελευταίος πρόεδρος που μας ξεχρέωσε έχοντας παραλάβει το Σωματείο σε κατάσταση οικονομικά και αγωνιστικά χειρότερη κι απ’ την τωρινή, γνωρίζουμε που κατέληξε. Εύλογα λοιπόν ο κ. Πουλλαΐδης θα «φοβάται» ότι αν αύριο το πρωί ξεχρεώσει την Ανόρθωση, την επομένη κάλλιστα μπορεί να βρεθεί εκτός διοίκησης. Ακόμα και με κομψότερο τρόπο, σε σχέση με τον Αντρέα Παντελή.
Έτσι λοιπόν, ο κ. Πουλλαΐδης μέσω των προσωπικών δανείων, προσπάθησε να εξασφαλίσει τις εισφορές του. Φαίνεται όμως ότι αντιλήφθηκε ότι τα χρήματα πάνε στο άπατο βαρέλι κι έτσι εισήγαγε την ιδέα της εταιρείας. Απόλυτο του δικαίωμα και σεβαστό, έστω κι αν ο γράφων διαφωνεί. Μέσα από την αγορά μετοχών, ο καθένας που συνεισφέρει στην ομάδα, θα αποκτά και το αντίστοιχο μερίδιο στην «εξουσία».
Ο πρόεδρος μπορεί να έχει διοικήσει δεκάδες εταιρείες και μάλιστα με επιτυχία, δεν έχει όμως διαχειριστεί ποτέ ποδοσφαιρική ομάδα. Μια από τις πολλές διαφορές που υπάρχουν, είναι η ύπαρξη του κόσμου. Στις εταιρείες οι μέτοχοι μπορεί να κάνουν και υπομονή για αποτελέσματα, στις ομάδες ο κόσμος θέλει να τα βλέπει… χθες. Παρότι όμως ο κόσμος της Ανόρθωσης εδώ και έξι χρόνια δεν έχει δει τίποτα, έδειξε και δείχνει υπομονή και πιστώνει τον Χρίστο Πουλλαΐδη.
Πλην όμως, η υπομονή φαίνεται να εξαντλείται και η πίστη στον παλινοστούντα διοικητικό ηγέτη φθίνει επικίνδυνα. Από τότε που ανέλαβε μέχρι σήμερα, οι Ανορθωσιάτες δεν βλέπουν τίποτα να αλλάζει. Κάτι το οποίο να τους δίνει ελπίδα, προοπτική. Για παράδειγμα, να διόριζε ο πρόεδρος κάποιους συνεργάτες του, οι οποίοι να διαχειρίζονταν με επιτυχία τα προβλήματα του συλλόγου, απεμπλεκόμενος απ’ του παλιούς παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την ύπαρξή τους!
Αν είναι κάτι που βαρέθηκε ο κόσμος, είναι άτομα άσχετα με το αντικείμενο να μπαίνουν στα ποδοσφαιρικά ταράφια και ν’ αποφασίζουν για θέματα επί των οποίων δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Κάτι το οποίο δυστυχώς δεν άλλαξε. Η Ανόρθωσις για μήνες ήταν στον αυτόματο πιλότο και κανείς δεν τολμούσε να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της ομάδας. Η λύση των οποίων δεν εξαντλείται στην καταβολή του μηνιαίου μισθού των ποδοσφαιριστών για παράδειγμα – που ούτε αυτό γίνεται – αλλά με την επί 24ώρου βάσεως ενασχόληση με το Σύλλογο. Από ανθρώπους που έχουν την ευχέρεια να αντιληφθούν τα προβλήματα και την ικανότητα να τα λύσουν, αν είναι δυνατόν πριν προκύψουν!
Επιπλέον, η ομάδα πρέπει να είναι παρούσα και σ’ ένα σωρό άλλους θεσμούς, όπου να προβάλλει ή να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της. Από τις σχέσεις με τα άλλα Σωματεία και τη διαιτησία, μέχρι τα δικαστήρια της ΦΙΦΑ και της ΚΟΠ. Την διεκδίκηση πόρων από το μάρκετινγκ ως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι στα πλείστα είμαστε απόντες, ενώ όπου είμαστε παρόντες δημιουργούμε μάλλον ζημιά παρά να παράγουμε έργο.
Ο Σύλλογος χρειάζεται γερό ταρακούνημα και εξ υπαρχής επανασχεδιασμό και υλοποίηση του τρόπου λειτουργίας του. Σε αυτό θα πρέπει να επικεντρωθεί ο Χρίστος Πουλλαΐδης και να το χρησιμοποιήσει ως «θετικό», εποικοδομητικό μαστίγιο για να επιφέρει τις αλλαγές που ο ίδιος θέλει, κάνοντας την Ανόρθωση οικονομικά αυτάρκη μέχρι το 2020. Αυτό θα είναι το καρότο: Η Ανόρθωσις του 2020 να μην έχει «ανάγκη» κανένα κ. Πουλλαΐδη για να επιβιώσει. Αυτή, θα είναι και η μεγαλύτερη συνεισφορά του προέδρου στο Σωματείο.
Προσωπική πεποίθηση, οι βεβιασμένες ενέργειες για αμάν – αμάν δημιουργία εταιρείας, μπορούν να περιμένουν. Ας μην μπαίνει το αμάξι μπροστά από τα άλογα. «Τρέξτε» πρώτα το Σωματείο με ένα σωστό μοντέλο λειτουργίας – το ίδιο με αυτό που προορίζετε για την εταιρεία – και ίσως τότε ανακαλύψετε ότι το πρόβλημα δεν είναι στη μορφή, αλλά στη νοοτροπία. Ενδεχομένως και να αλλάξετε γνώμη όταν το μοντέλο αποδώσει.
