@Στο χθεσινό συλλαλητήριο τα συναισθήματα ήταν αλλόκοτα. Όταν πήγαινα για να είμαι ειλικρινής αισθανόμουν πως το έκανα καθαρά από υποχρέωση στην συνείδηση μου. Δεν περίμενα να έχει αποτέλεσμα και ούτε πίστευα πως θα υπάρξει και ιδιαίτερη δραστηριοποίηση όμως διαψεύστηκα και είναι από τις λίγες φορές που βγήκα λάθος και το χάρηκα.
@Έφυγα χαρούμενος γιατί αντιλήφθηκα πως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άτομα που ενδιαφέρονται, πονούν και διαμαρτύρονται για την κατάντια του πιο ιστορικού σωματείου στο νησί. Δεν μένουν απαθείς και ανταποκρίθηκαν στις μέλισσες που τους στέλλει για χρόνια τώρα ο Ονήσιλλος.
@Χάρηκα γιατί εκεί είδα μικρά παιδιά, μαθητές και μαθήτριες του σχολείου, άντρες και γυναίκες. Είδα τους οργανωμένους πιο ώριμους από ποτέ να τηρούν στο έπακρον την υπόσχεση για ειρηνικό και μακρυά από ακρότητες συλλαλητήριο. Μίλησα με ανθρώπους που άφησαν δουλειές στη μέση για να έρθουν, τους καλούσε το καθήκον, τους φώναζε η Ανόρθωσις και δεν μπορούσαν να της γυρίσουν την πλάτη. Θαύμασα τον μεγάλο Φοίβο Βραχίμη να ηγείται της πορείας, ενός ποδοσφαιριστή σύμβολο για την γενιά της εισβολής.
@Εκείνο όμως που δεν περίμενα να δω ήταν η γιαγιά, η γιαγιά του συνδέσμου. Αν την έβλεπα σε υπεραγορά θα μου γεννούσε το συναίσθημα του σεβασμού προς τον ηλικιωμένο και της εκτίμησης. Δεν την είδα όμως σε υπεραγορά την είδα μάχιμη στην πορεία. Πήγε εκεί 30 λεπτά νωρίτερα από την προαναγγελθείσα ώρα, με το μπαστούνι της και τη θέληση της για να διαμαρτυρηθεί. Ο θαυμασμός μου για τη γιαγιά τεράστιος, μακάρι ο θεός να της δίνει χρόνια για να μας διδάσκει με τις πράξεις της. Πλέον αποτελεί σημείο αναφοράς καθώς χθες με τη παρουσία της εκεί παρέδωσε μαθήματα, τόσο σ’ εμένα αδελφέ Ανορθωσιάτη που ήμουν εκεί, όσο και σένα που έβαλες υπεράνω τη δουλειά και το καναπέ.
Ο Καραμπινάτος
