Ούτε η διακοπή του προηγούμενου Σαββατοκυρίακου στάθηκε ικανή να «αναστήσει» την ομάδα μας, μετριάζοντας τις πληγές από τις κτυπητές αγωνιστικές αδυναμίες. Τα ίδια κενά που έφεραν τα κακά αποτελέσματα εμφανίστηκαν και προχθες, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, με τις τρεις γραμμές να παρουσιάζονται βραχυκυκλωμένες.
Για την αμυντική γραμμή τα λόγια είναι περιττά μιας και η ΑΕΚ απείλησε από (τι άλλο;) στημένη φάση μόλις στο 2ο λεπτό, με τον Άντιτς απλά να παρακολουθεί τον Ρέινα να αστοχεί από το μισό μέτρο. Στη μεσαία γραμμή δεν υπήρχαν και πάλι διακριτοί ρόλοι, με τον Αλέξα να είναι παρών-απών τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, ενώ ο Μάκος είχε το σύνηθες πρόβλημα απέναντι σε γρήγορους αντιπάλους. Τέλος, στην επιθετική γραμμή ο Κολαούτι ήταν ξεκομμένος, με τους ακραίους επιθετικούς να μην μπορούν να εκμεταλλευτούν τις πάμπολες κεφαλιές που κέρδισε, αλλά ούτε να συνεισφέρουν στην πίεση κοντά στην εστία του Νέγκρι.
Η ομάδα ήταν κάθε άλλο παρά… ομάδα, στηριζόμενη σε ατομικές εκλάμψεις, ενώ ακόμα και το αγωνιστικό ανέβασμα του δευτέρου ημιχρόνου οφειλόταν περισσότερο στο επιπόλαιο παιχνίδι των φιλοξενουμένων που φάνηκαν να μένουν νωρίς από δυνάμεις. Ενδεχομένως τα μόνα στοιχεία που μπορούμε να κρατήσουμε είναι οι σωτήριες επεμβάσεις του Βέγκα, η παθιασμένη εμφάνιση του Αβραάμ και η διεύρυνση του σερί σκοραρίσματος του Γκαρσία.
