Κι ενώ όλοι γύρω σηκώνονταν να πανηγυρίσουν το ένα μετά το άλλο τα πέντε τέρματα της ομάδας, κάτι με κρατούσε κολλημένο στο κάθισμα. Μάλλον δεν ήταν η δύναμη η βαρύτητας, αλλά η σκέψη του αύριο…
Λέμε πως ζούμε και αναπνέουμε γι’ αυτό το Σωματείο, μα ποτέ δεν τολμούμε να σκεφτούμε τι θα γίνει σε περίπτωση που αυτός ο ιστορικός σύλλογος αδυνατεί να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Πόσοι άραγε είναι σήμερα διατεθειμένοι να βάλουν ξανά υποθήκη τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους, προκειμένου να σταθεί ξανά στα πόδια της η Ανόρθωσις; Η απάντηση είναι, ελάχιστοι! Κι ακόμα κι αν διαψευστώ και οι «τρελοί» είναι κατά πολύ περισσότεροι, τίποτα και κανείς δεν εγγυάται πως τα λεφτά θα φτάσουν.
Το κράτος ούτε θέλει μα ούτε και μπορεί να βοηθήσει. Ακόμα κι αν είχε τα χρήματα, θα έδινε προτεραιότητα στο να ταΐσει και να ντύσει τον λαό του κι όχι τους εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές που έρχονται κάθε χρόνο στην Κύπρο για διακοπές.
Οι δυο Ομοσπονδίες στις οποίες υπαγόμαστε – διεθνής και ευρωπαϊκή – όχι μόνο δεν βοηθούν τα Σωματεία, αλλά τους σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό. Δεν είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου; Αφαίρεση βαθμών, υποβιβασμός, κλείσιμο του Συλλόγου. Μπορεί να μας φαίνονται αυστηρές και σκληρές οι ποινές, αλλά η πραγματικότητα είναι πως οι ομάδες προκαλούν οι ίδιες τα δεινά στους εαυτούς τους, μέσα από την ανευθυνότητα των παραγόντων που τα διοικούσαν ή τα διοικούν. Η δε ντόπια ομοσπονδία, η κυπριακή, μπορεί να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, πλην των πραγματικών προβλημάτων του ποδοσφαίρου…
Ο κόσμος πλέον δεν μπορεί. Δεν εμπιστεύεται, ούτε εμπνέεται, αφού βλέπει πως όχι μόνο τα χρέη αυξάνονται αντί να μειώνονται, αλλά και το άθλημα έχει πλήρως εμπορευματοποιηθεί. Ποιές αξίες, ποιά ιστορία και ποιά ιδανικά; Τι καταλαβαίνουν οι πλείστοι παίχτες – αλλά και διοικούντες – απ’ αυτά; Εδώ ούτε καν οι φίλαθλοι πολλές φορές δεν τα σέβονται με τον τρόπο που συμπεριφέρονται ή συμπεριφερόμαστε, αν προτιμάτε.
Η μπάλα όπως την ξέραμε, τελείωσε. Ήδη, τα τελευταία δυο χρόνια έχουμε δει την ποιότητα να πέφτει κατακόρυφα. Όταν κάναμε το «μπαμ» – όχι μόνο σαν Ανόρθωση, σαν κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα – δεν καταφέραμε να το εκμεταλλευτούμε. Αγγίξαμε τα σύγνεφα και αντί να το χαρούμε ψάξαμε να περάσουμε πάνω απ’ αυτά. Με φτερά κέρινα…
Τα Σωματεία απαιτείται άμεσα να εξορθολογίσουν τους προϋπολογισμούς τους. Να πιάσουν απ’ τ’ αυτί τους παλιούς παράγοντες που «την έκαναν» αφήνοντας πίσω τα ραβασάκια της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ και να κοιτάξουν πως θα τα πληρώσουν. Εάν δεν μπορούν, δεν είναι ντροπή να διεχειριστούμε ακόμα κι αυτό το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Ίσως έτσι «καθαρίσουμε» κιόλας από αρκετά απ’ τα βαρίδια μας.
Μέσα στις πολλές – ας τις αποκαλέσουμε – ατυχίες μας, είμαστε και τυχεροί. Ή καλύτερα, κάποιοι άνθρωποι, κάποτε, ήταν προνοητικοί. Μας κληροδότησαν όχι ένα, αλλά δύο ιδιόκτητα γήπεδα. Το Αντώνης Παπαδόπουλος στη Λάρνακα και το Θεμιστόκλειο στη Λεμεσό. Πάνω σε αυτή την υποδομή η Ανόρθωσις μπορεί και πρέπει να κτίσει για το μέλλον. Πρέπει όμως πρώτα να διασφαλίσει τα περιουσιακά της αυτά στοιχεία, δίνοντας προτεραιότητα στην εξόφληση των κτηματικών χρεών.
Η πτώχευση του Συλλόγου είναι ένα σενάριο που πρέπει να εξεταστεί από νομικής άποψης. Προς Θεού, όχι απ’ αυτούς που μας έδιναν νομικές συμβουλές μέχρι τώρα! Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι στις τάξεις του Σωματείου ή και εκτός, στους οποίους μπορούμε να αναθέσουμε τη διερεύνηση όλων των ενδεχομένων. Και είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γίνει η εξέταση τώρα, νηφάλια, ενόσω υπάρχει ακόμα χρόνος, παρά να αναμένουμε να φτάσουμε στο παρά ένα.
Ήδη, μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες μιας σκοτεινής βραδιάς στο Παπαδόπουλος, καμιά πενηνταριά μέλη να συγκροτούν τη Γενική Συνέλευση, η οποία θα προσπαθεί με το πιστόλι στον κρόταφο να βρει λύση στο οικονομικό αδιέξοδο που θα έχει εν τω μεταξύ φτάσει στο μη παρέκει. Χίλιες φορές στα πλαίσια της διαφάνειας να βάλουμε κάτω όλες τις επιλογές μας και να διαλέξουμε αυτή που θεωρούμε πως είναι πιο συμφέρουσα για το Σύλλογο.
Ότι κι αν γίνει, η Ανόρθωσις είναι ένα Σωματείο που δεν αποτελείται απ’ τις καρέκλες και τα ντουβάρια του. Έχει ιστορία, αξίες, ιδανικά, αρχές. Έχει πάνω απ΄όλα και τους ανθρώπους που θα κρατήσουν ζωντανή την Ιδέα! Νυν και αεί…
