Πριν από λίγη ώρα, είχα την τύχη να «πέσω» μέσω του Facebook μπροστά σε μια φωτογραφία από την αντικατοχική εκδήλωση του Δήμου Αμμοχώστου.
Είδα λοιπόν τον Τιμούρ Κετσπάγια, να κάθεται και να παρακολουθεί την εκδήλωση, την ώρα που οι πολιτικάντηδες μας ήταν παρών-απών.
Μια φωτογραφία, η οποία μου προκάλεσε έντονα αισθήματα: Θυμό, λύπη, απόγνωση.
Θυμώθηκα, γιατί γαμώ το κέρατό μου, δεν του άξιζε τέτοια αντιμετώπιση του Τιμούρ από μας.
Είχαμε αυτό τον άνθρωπο στις τάξεις μας και δεν καταφέραμε να τον προστατεύσουμε. Να μου πείτε, εδώ την ομάδα δεν την προστατεύσαμε, θα το κάναμε με τον Τιμούρα;
Σαν οπαδούς, μας θεωρώ αρνιά. Μην με παρεξηγείτε, αλλά έτσι είμαστε. Το 2008 θα μπορούσαμε να κάναμε καταλήψεις, να κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να σώσουμε την ομάδα μας αλλά και να σταθούμε στο πλευρό του Τιμούρ. Αντί αυτού, είδαμε την ομάδα να πνίγεται στην σαπίλα, να γίνεται πειραματόζωο σε όσους ήθελαν να δοκιμάσουν την προεδρική καρέκλα, να πάρουν τη φήμη που ήθελαν πάντα να έχουν, μα δεν τα κατάφεραν ποτέ. Και τους αφήσαμε να ασελγούν πάνω της, έχοντας ως ψεύτικη ελπίδα πως θα καταφέρναμε να επαναφέρουμε την ενότητα. Σκατά καταφέραμε.
Λυπήθηκα, επειδή αν δεν γίνονταν όσα έλαβαν χώρα το 2008, τότε θα ήμασταν πραγματικά σε άλλο επίπεδο. Απλά φανταστείτε να κτίζαμε πάνω στη χρονιά του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον ίδιο προπονητή και το ίδιο ενωτικό κλίμα που επικρατούσε. Διότι τον Τιμούρ θα τον ήθελαν οι ομάδες, αλλά δεν νομίζω πως θα έφευγε αν δεν ήξερε πως ο κύκλος του είχε ολοκληρωθεί στην Ανόρθωση. Δεν τον ξέρω προσωπικά τον άνθρωπο, αλλά νιώθω σιγουριά ότι θα έφευγε όταν θα ήξερε ότι θα υπήρχαν οι βάσεις για να παραμείνει ψηλά η ομάδα και να συνεχίσει από εκεί που ξεκίνησε το 2008-2009. Αλλά έφυγε μέσα από τα συντρίμμια, από τα ερείπια που ήταν αποτέλεσμα της λεηλασίας που εμείς κάναμε.
Ένιωσα απόγνωση γιατί είμαστε στο σημείο μηδέν. Άγνωστο το αύριο για την ομάδα με κάποιους να χαίρονται επειδή για την ώρα δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση στην Ανόρθωση. Πόσο ανθρωπάκια καταντήσαμε! Τα μαύρα χάλια που έχουμε τώρα, φίλοι μου, είναι λόγω του δικού μας κεφαλιού. “Έτσι κκελλέ, έτσι ξιουράφι θέλει”, λέει μια παροιμία, η οποία μάς ταιριάζει γάντι.
Ο Τιμούρ Κετσπάγια είναι ένας ζωντανός θρύλος για την ομάδα μας. Όπως είναι ο Άλεξ Φέργκιουσον για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπως είναι ο Μάικλ Τζόρνταν για τους Σικάγο Μπουλς ή ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο για την Ρεάλ Μαδρίτης. Μόνο που εκεί, έδειξαν πως ξέρουν να εκτιμούν και να σέβονται πραγματικά. Στη βραχονησίδα μας, την εκτίμηση και τον σεβασμό κάποιοι ηλίθιοι την βάφτισαν προσωπολατρεία, σε μια προσπάθειά τους να μειώσουν το ιδανικό και την θεία χάρη να έχεις ένα άνθρωπο-διαμάντι στις τάξεις της ομάδας σου.
Και ξέρετε, ένας λόγος που με κάνει να εκτιμώ ακόμη περισσότερο τον Τιμούρ, είναι το γεγονός πως παρά τα όσα του κάναμε, εξακολουθεί να είναι Ανορθωσιάτης. Ως το κόκκαλο. Στη ψυχή του, φτερουγίζει ο Φοίνικας. Αρνήθηκε τα λεφτά του ΑΠΟΕΛ και της Ομόνοιας όταν έψαχναν προπονητή γιατί είναι Ανορθωσιάτης. Παραπάνω από μένα κι από σένα. Γιατί; Επειδή αυτός ξέρει να εκτιμά, να αγαπά και να σέβεται. Είναι ένας… προσωπολάτρης, του Φοίνικα, της Αμμοχώστου…
Και τώρα σας ρωτώ: Μπορούμε να τον φέρουμε πίσω;
