Είναι η αλήθεια ότι δεν πιέστηκε ιδιαίτερα η αμυντική μας γραμμή, αλλά έστω κι έτσι κατάφερε να προβληματίσει. Τόσο στη φάση του 16ου λεπτού που… αποκοιμήθηκε ολόκληρη η τετράδα, όσο και σε μερικά διαστήματα στο δεύτερο μέρος που οι Σουηδοί έβαλαν πίεση, δείξαμε αδυναμίες.
Πέραν από τις τυφλές απομακρύνσεις των Ζορζ και Άντιτς, ο Βαλβέρδ σε δυο φάσεις που χρειάστηκε κατέβασε τα ρολά και μας γλύτωσε από δυσάρεστες καταστάσεις. Κάτι, είναι η αλήθεια, που δεν είχαμε σε προηγούμενα χρόνια. Το 3-0, είναι ένα πολύ καλό σκορ που δίνει αέρα πρόκρισης – τίποτα βέβαια δεν έχει τελειώσει ακόμα, αυτό να το εμπεδώσουμε – ενώ παράλληλα αγοράζει χρόνο στον Χριστάκη Κασσιανό για να βελτιώσει αυτά που είδε και δεν του άρεσαν.
Τώρα, εάν αυτό θα γίνει με διορθωτικές κινήσεις στο υφιστάμενο ρόστερ ή θα αναζητηθεί μεταγραφική ενίσχυση, εναπόκειται στα “θέλω” του κ. Κασσιανού και τα “μπορώ” της διοίκησης.
