Τρία Ευρωπαϊκά χαστούκια από το 2009 και μετά, δεν έφεραν τις οποιεσδήποτε αλλαγές στην ομάδα μας. Πάντα την πλήρωναν οι προπονητές και οι… τερματοφύλακες. Μέχρι την περασμένη Πέμπτη όμως, καθώς από το ντροπιαστικό αποκλεισμό της Σουηδίας, τα εξιλαστήρια θύματα δεν μπορούσαν να είναι τα ίδια, πάλι… Όπως λέει και μία παροιμία, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και ήταν καιρός οι πραγματικοί αίτιοι των αποτυχιών να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Που δεν θα τις αναλάμβαναν πάλι, αν δεν υπήρχε αυτή τη φορά η οργή της συντριπτικής μάζας του κόσμου, και φυσικά η κατάληψη των γραφείων την προηγούμενη Δευτέρα.
Όπως ήταν τα δεδομένα, και όπως είδαμε την ομάδα, και να προκρινόταν την προηγούμενη Πέμπτη, στον επόμενο γύρο θα αποκλειόταν. Εκεί, θα είχαμε «αποκλειστεί» από μία καλή ομάδα, και η Ανόρθωση προχωράει με στόχο την κατάκτηση των τίτλων… Κάτι έτσι θα μας έλεγαν οι διοικούντες, και κάπως έτσι στο τέλος θα χανόταν ακόμη μία χρονιά αφού ήταν καθαρό πλέον ότι αγωνιστικά δεν είχαμε και ιδιαίτερες προοπτικές. Όχι πως δεν υπάρχουν ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, αλλά δυστυχώς ο Χριστάκης Κασσιανός δεν μπορεί να «κουμαντάρει» αυτό το καράβι. Και οι ποδοσφαιριστές έχουν την ίδια ώρα σημαντικό μερίδιο ευθύνης.
Η Γκέφλε έφερε ένα πρόωρο τέλος σε όλα αυτά. Ο κόσμος ξύπνησε και είδε το πραγματικό πρόβλημα της ομάδας. Ακόμα και να χαθεί η νέα χρονιά, θα μπουν οι βάσεις για τις επόμενες. Για μία Ανόρθωση που θα αποπνέει υγεία. Αυτό ήταν που χρειαζόμασταν περισσότερο από όλα. Να τεθούν οι βάσεις. Είναι το μόνο θετικό που φέρνει ο αποκλεισμός από τους Σουηδούς, αλλά συνάμα είναι και το πιο σημαντικό. Ο κόσμος έχει κάτι για να ελπίζει πλέον, κάτι για να οραματίζεται. Για να δούμε τι θα μας φέρουν οι επόμενοι μήνες…
