Παρατηρώντας τι γίνεται στο ελλαδικό πρωτάθλημα σε ιστορικές ΠΑΕ αλλά και στο Κυπριακό, σε μεγάλα σωματεία όπως η Ομόνοια, κανονικά θα έπρεπε να σημαίναμε κόκκινο συναγερμό. Αντί να κρούουμε τις καμπάνες του κινδύνου ωστόσο, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.
Είναι λίγο-πολύ γνωστό, ότι τα κριτήρια Μαρτίου πληρώθηκαν με τα χίλια ζόρια, αφότου ο Σάββας Κάκος έκανε προσωπικό δάνειο που αγγίζει το μισό εκατομμύριο. Για άλλες υποχρεώσεις της ομάδας, έβαλαν το χέρι στη τσέπη λιγοστά μέλη του ΔΣ, όσα απέμειναν ενεργά δηλαδή. Αυτό, δεν θεραπεύει όμως το πρόβλημα. Απλά πήραμε μια ανάσα, μια μικρή παράταση τριών μηνών…
Τώρα, εφιαλτικά ορθώνονται μπροστά μας τα κριτήρια Ιουνίου. Πέραν του ενός εκατομμυρίου οι παλιές αμαρτίες. Κι όταν λέμε “παλιές”, μη φανταστείτε ότι πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Από το 2009 και μετά. Κι όμως, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, μαζεύτηκαν τόσες πολλές υποχρεώσεις. Και φυσικά, δεν σταματάμε εκεί. Υπάρχουν φλέγοντα ανοιχτά ζητήματα, όπως τα συμβόλαια ποδοσφαιριστών-τουριστών (σύμφωνα με τον προπονητή), μισθοί από το Φεβρουάριο και έπειτα που οφείλονται, πληρωμές που πρέπει να γίνουν για τα προπονητικά κέντρα της προετοιμασίας και βέβαια το αθλητικό υλικό. Ακόμα και τα ταξίδια στην Ευρώπη, έχουν κόστος πέραν των 100 χιλιάδων έκαστο, δίχως φέτος ο κόσμος να μπορεί – λόγω κρίσης – να συνταξιδεύσει με την αποστολή και να την επιχορηγήσει.
Τα έσοδα από χορηγίες και διαφημίσεις είναι πλέον ανύπαρκτα. Η μπουτίκ παραμένει κλειστή. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι προπωλημένα μέχρι το 2016! Ακόμα και για τη φανέλα δυσκολευόμαστε να βρούμε χορηγό. Τα εισιτήρια διαρκείας θα είναι μειωμένα σε τιμή αλλά και αριθμό. Η προσέλευση του κόσμου θα είναι ομοίως μειωμένη και με φθηνότερα εισιτήρια. Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια – που ελπίζουμε να δώσουμε – θα είναι κεκλεισμένων των θυρών. Οι “τρελοί” παράγοντες που έκοβαν επιταγές αβέρτα – ελπίζοντας βέβαια σε μελλοντική εξαργύρωση – έχουν πια εκλείψει.
Για το πρωτάθλημα πλέον, ούτε λόγος. Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για πρωτάθλημα, όταν “διαφημίζουμε” 50% μείωση στο μισθολόγιο, την στιγμή που φέτος με την καλύτερη ομάδα, τους χειρότερους αντιπάλους και το +6 από την κορυφή, καταφέραμε να κινδυνεύει και η έξοδος στην Ευρώπη;
Η Ανόρθωσις – όπως και τα πλείστα σωματεία του τόπου – βρίσκεται προ εφιαλτικών διλημμάτων και αποφάσεων. Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με τα μικρά, όταν κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη και η επιβίωσή μας. Κάποιοι μπορεί σήμερα να θέλουν να κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά, αύριο όμως ο κόσμος θα τους κυνηγά με τις πέτρες. Απαιτείται εγωισμοί και εμπάθειες να μπουν κάτω, προκειμένου να σωθεί το Σωματείο. Αν θέλουμε να σωθεί δηλαδή. Διότι υπάρχει και το ενδεχόμενοι ορισμένοι να μην το θέλουν. Μπορεί να ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα μέχρι εδώ…
Μη ξεχνούμε άλλωστε ότι η Ανόρθωσις έχει και μια σοβαρή ακίνητη περιουσία στ’ όνομά της…
