Η εικόνα που παρουσίαζε η Ανόρθωση μέχρι και το τέλος Δεκεμβρίου, ήταν αρκετή για να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο οπαδό πως η Μεγάλη Κυρία φέτος θα μπορούσε να επιστρέψει μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια στην κορυφή του κυπριακού πρωταθλήματος.
Μάλιστα, όλοι μας σχεδόν ανυπομονούσαμε να δούμε τις μεταγραφικές κινήσεις του Δεκεμβρίου, οι οποίες θα ενδυνάμωναν ακόμη περισσότερο τη θέση μας και θα ενίσχυαν την ομάδα μας, η οποία έμοιαζε πως ήταν ήδη ανίκητη.
Τελικά όμως, οι μεταγραφικές αποκτήσεις των Ρουί Ντουάρτε (δεξιός μπακ), Ανδρέα Αβραάμ (αριστερός εξτρέμ/αριστερός μπακ) και Τζορτζ Γκάλαμας (στόπερ) αποδείχθηκαν πως ήταν καταστροφικές για την ομάδα μας, παρά για ευεργετικές.
Ο Ρόνι Λέβι έκανε το τεράστιο λάθος να «σπάσει» την άτρωτη τότε αμυντική μας τετράδα, την οποία αποτελούσαν οι Άντιτς (αριστερό μπακ), Κόλιν (δεξί μπακ), Ίλιτς (στόπερ) και Ζόρζε (στόπερ). Η τετράδα αυτή κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου είχε πιάσει απίστευτες αποδώσεις.
Συγκεκριμένα, με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, η ομάδα μας είχε δεχθεί μόλις 7 γκολ σε 13 ματς.
Δυστυχώς όμως, ο Λέβι αποφάσισε να αφήσει στο περιθώριο τον πολύ καλό –και πάντα σταθερό- Άντιτς και να ρίξει στη μάχη τον Αβραάμ. Ο τελευταίος είναι μεν πολύ καλός ποδοσφαιριστής, αλλά έπαιζε σε λανθασμένη θέση. Και η εμμονή του Λέβι να τον χρησιμοποιεί, αλλά και του Πάμπου Χριστοδούλου αργότερα, μας στοίχισε ανεπανόρθωτα.
Από τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκαν στα άκρα οι Αβραάμ και Ντουάρτε, ξεκίνησε και η κατρακύλα μας. Με την ολοκλήρωση της 26ης αγωνιστικής, η Ανόρθωση είχε 21 γκολ κατά. Μέσα σε 13 αγωνιστικές δηλαδή, η Ανόρθωση δέχθηκε τα διπλάσια γκολ από όσα δέχτηκε στον α’ γύρο.
Ο τραγικός απολογισμός αυτός, συνεχίστηκε και στα πλέι-οφς, αφού η ομάδα μας με τη συμπλήρωση και της τέταρτης αγωνιστικής, μετρά μηδέν γκολ υπέρ και εφτά κατά!
Ο Αβραάμ δεν κάνει για αριστερό μπακ. Κι αυτό αφού είναι εκ φύσεως του επιθετικογενής ποδοσφαιριστής. Το ταλέντο του περιορίζεται αφάνταστα όταν έχει αμυντικά καθήκοντα, τα οποία δεν μπορεί να τα τηρήσει.
Ο δε Ντουάρτε αποδείχθηκε πολύ λίγος για την Ανόρθωση και είναι άξιο απορίας πώς ο Λέβι τον ήθελε τόσο πολύ στην ομάδα μας. Ο μόνος που αδικείται ίσως να είναι ο Γκάλαμαζ, καθώς φάνηκε να είναι καλός ποδοσφαιριστής, όμως η συνολική εικόνα της άμυνας μας στον β’ γύρο, τον άφησε στο περιθώριο.
Πλέον μένουν δύο αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, τους οποίους η Ανόρθωση πρέπει να κερδίσει, αν μη τι άλλο για το πρεστίζ της αλλά και –ασφαλώς- για να βγει του χρόνου στην Ευρώπη. Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η μη έξοδος στην Ευρώπη δεν πρέπει να μας ανησυχεί, όμως το αντίθετο, θα έπρεπε να μας νοιάζει καθώς χάνεται η βαθμολογική συγκομιδή που είχαμε τα τελευταία χρόνια. Η επόμενη χρονιά είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να έχουμε καλή πορεία λόγω των βαθμών μας, οι οποίοι θα μας βάζουν στους δυνατούς. Εάν χαθεί αυτό, τότε θα επιστρέψουμε μια δεκαετία πίσω… Η αμυντική μας γραμμής ΟΦΕΙΛΕΙ να παρουσιαστεί όπως παλιά, καθώς με την σωστή άμυνα έρχεται η αυτοπεποίθηση μπροστά αλλά και τα γκολ…
