Ο Ρόνι Λέβι ίσως να έπρεπε να απολυθεί εδώ και καιρό και συγκεκριμένα όταν αποκλειστήκαμε τόσο άδοξα και ντροπιαστικά από την Ομόνοια, στο Κύπελλο. Ο Ισραηλινός τεχνικός φαινόταν πως είχε χάσει τον έλεγχο στα αποδυτήρια και πως δεν ενέπνεε πλέον σε καμιά περίπτωση εμπιστοσύνη στον κόσμο, αλλά προπάντων και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του.
Ο κ. Λέβι ουσιαστικά, πλήρωσε με τις εμμονές που είχε. Έστω κι αν προσπάθησε να αλλάξει το σύστημα του από 4-4-2 σε 4-2-3-1 και αντίστροφα, εντούτοις δεν προχωρούσε σε ροτέισον ούτως ώστε να ξαλαφρώνει τους βασικούς του ποδοσφαιριστές από τα συνεχόμενα δύσκολα ματς.
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η αδικαιολόγητη κοιλιά που έκανε η ομάδα, με πρωτοκλασάτους παίκτες όπως οι Γιάν Ρέζεκ και Τζουλιάνο Σπαντάσιο, που αποτελούσαν και τους πρώτους σκόρερ μας να είναι χαμένοι στα τελευταία μας παιχνίδια.
Η Ανόρθωση είχε το βάθος στον πάγκο της για να μπορεί ο Λέβι να κάνει τις αλλαγές του. Αντί αυτού, προτίμησε να αφήσει στον πάγκο τους Λαμπάν, Ρονκάτο, Οκκά, Αβραάμ και Κόλιν.
Η πιο αχρείαστη κίνηση που έκανε ωστόσο, ήταν πιθανότατα η έμπνευση του να αλλάξει την αμυντική μας γραμμή. Ενώ μέχρι και την 20ή αγωνιστική είχαμε την κορυφαία άμυνα στο πρωτάθλημα, αποφάσισε να αλλάξει την τετράδα της άμυνας ανακατεύοντας την τράπουλα, με αποτέλεσμα να χαθεί η χημεία και η άριστη συνεννόηση που είχαν οι αμυντικοί μας και να καταρρεύσουμε σαν χάρτινος πύργος, δεχόμενοι αστεία και παιδικά γκολ.
Η επίθεση δεν έβαζε και η άμυνα… έμπαζε και το αποτέλεσμα, γνωστό: Από το +6 και τον τίτλο του φαβορί, βρεθήκαμε στο -6 και τον αποτροπιασμό και τον προβληματισμό…
