Κάποτε ο Τιμούρ αναφώνησε “αν τους άκουγα όλους αυτούς, ούτε την Πιούνικ δεν θα περνούσαμε”. Ήταν τον καιρό που του έκαναν πόλεμο εκ των έσω, διαδίδοντας δεξιά κι αριστερά ότι του προτείνουν παιχταράδες αλλ’ αυτός πεισματικά αρνείται γιατί… θέλει να διαλύσει την Ανόρθωση!
Από τότε που έφυγε, ο λόγος που περνάει είναι όλων αυτών. Πού καταλήξαμε; Πέντε χρόνια φαγούρα, αλληλοφαγώματα, πισώπλατες μαχαιριές και ασέλγεια επί του… πτώματος πλέον της Ανόρθωσης. Διότι τη Μεγάλη Κυρία την σκοτώσατε, αφού πρώτα την εξευτελίσατε και τη διασύρατε σε Κύπρο και εξωτερικό.
Έχουμε καταντήσει ο περίγελος της Ευρώπης. Από φονέας γιγάντων, σε περιοδεύων θίασο που διασκεδάζει τα χωριά των Βαλκανίων τα οποία μας πετάνε κάθε χρόνο έξω. Σε εγχώριο επίπεδο, το ότι χάσαμε το πρωτάθλημα – που πανηγυρίσαμε στα κλαμπ και τις φιέστες τα Χριστούγεννα – από το πλέον ανύπαρκτο ΑΠΟΕΛ της δεκαετίας, είναι το λιγότερο. Η τεσσάρα από την Ομόνοια έχει καταστεί ετήσιος θεσμός – φέτος μάλιστα εις διπλούν – ενώ η διάκριση είναι λέξη άγνωστη για μας. Ούτε καν μια δεύτερη θέση, καμιά πρόκριση έστω στα τελικά στάδια του Κυπέλλου. Πλήρης ανυπαρξία, πλήρης ανυποληψία…
Παρακολουθούμε από κοντά τα τμήματα της πετόσφαιρας – ανδρών και γυναικών – ακόμα και του φούτσαλ. Άνθρωποι που αγαπούν παθολογικά την Ανόρθωση, που λατρεύουν το άθλημα το οποίο υπηρετούν. Μπορεί να μην πετυχαίνουν κάθε χρόνο και αυτό είναι φυσιολογικό. Βλέπουμε από την άλλη και τι γίνεται στο ποδόσφαιρο. Υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν την ομάδα ή το άθλημα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και αυτοί που αγαπούν πρώτα τις εταιρίες τους, τους εαυτούς τους, την προβολή, τη δόξα, το χρήμα. Άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση άσχετοι με το αντικείμενο και στην χειρότερη υστερόβουλοι και επικίνδυνοι.
Έπεσαν με τα μούτρα, προκειμένου να πάρουν ένα τίτλο και να ξορκίσουν το “φάντασμα” του Τιμούρ. Έφεραν ένα οδοστρωτήρα που ονομάζεται ενότητα, να σαρώσει κάθε φωνή στο διάβα του. Αποτέλεσμα; Ως άλλη γαλανόλευκη τρόικα, μας κούρεψαν την περηφάνια, την αξιοπρέπεια αλλά και κάθε αγωνιστική προοπτική. Ήδη, οι βαθμοί που είχαμε προίκα από την συμμετοχή μας στο Τσάμπιονς Λιγκ και αποτελούσαν εισιτήριο για επανείσοδο, “λήγουν” φέτος.
Κέντρο διερχομένων το Αντώνης Παπαδόπουλος για παίχτες και προπονητές. Όλοι στο τέλος έβγαιναν σκάρτοι και τους φορτώνονταν οι αποτυχίες. Είναι δυνατόν όλοι να ήταν άχρηστοι; Ακόμα κι αν ήταν, αυτοί που τους επέλεξαν δεν φέρουν ευθύνες; Πότε έγινε αυτοκριτική; Πότε ακούσαμε για τα λάθη μιας διοίκησης; Πότε έβαλε κάποιος το χέρι στην τσέπη πληρώνοντας τα λάθη του; Ποιός παραιτήθηκε για λόγους ευθυξίας;
Αρκετά. Το δούλεμα και το παραμύθι πρέπει να σταματήσουν. Η ανακύκλωση της τελευταίας πενταετίας πρέπει να οδηγηθεί οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων και να αφεθεί επιτέλους το σωματείο να αναπνεύσει. Και μη διανοηθεί κανείς να πει “μα ποιοι θα βρεθούν να αναλάβουν”. Διότι και με τον “κανένα” στο τιμόνι, περισσότερες πιθανότητες έχουμε να περάσουμε την Πιούνικ…
