Χθες αντιμετωπίσαμε μία ομάδα που βρίσκεται υπό οικονομική κατάρρευση, με ποδοσφαιριστές απλήρωτους εδώ και μήνες, με ποδοσφαιριστές που τους χρωστούν πριμ από την περσινή χρονιά. Από την 19η αγωνιστική που τους κερδίσαμε με 3-1 στο ΓΣΠ, έβαλαν τα κεφάλια κάτω, και οι ποδοσφαιριστές τους αγωνίζονταν σε κάθε παιγνίδι λες και είναι τελικός, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, και παρόλο που βρέθηκαν 19 βαθμούς πίσω από την κορυφή.
Εμείς τι κάναμε από τότε; Μπαίναμε στο γήπεδο με ένα υφάκι λες και όλα τελείωσαν από τότε. Ήρθε η ήττα από την Σαλαμίνα, όπου κάναμε τους συμπολίτες λες και ήταν η Μπαρτσελόνα. Πήραν άφεση αμαρτιών, μία ήττα είναι στο πρόγραμμα. Αντί να αφυπνιστούν όμως, και αντί να τους αφυπνίσουν και κάποιοι, πέσαμε σε ακόμη πιο βαθύ ύπνο.
Άλλοι μασούσαν σίδερα μαζί μας και είναι προς τιμή τους, ενώ εμείς, πλην μερικών εξαιρέσεων , αγωνιζόμασταν όπως τις κότες. Ναι, όπως τις κότες. Έβλεπαν τα παιγνίδια ως αγγαρεία, έκαναν του κεφαλιού τους, προσήλωση στο παιγνίδι μηδέν. Κανείς δεν τους αφύπνισε, και φθάσαμε δύο αγωνιστικές πριν το τέλος της χρονιάς να λέμε ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές τουρίστες. Τουρίστες είχαμε εδώ και αρκετό καιρό, αλλά η «τιμωρία» τους ήταν το χάιδεμα αυτιών, αντί το τράβηγμα για να παραδειγματιστούν.
Είναι απίστευτο πως μία χρονιά που άρχισε τόσο καλά, μετατράπηκε σε εφιάλτη γιατί νομίσαμε ότι όλα τελείωσαν. Λίγη σοβαρότητα να είχαμε, η κατάσταση θα ήταν εντελώς διαφορετικοί. Όλοι φταίνε για ότι έγινε, ο καθένας από το πόστο του. Μέχρι να καταλάβουμε τι είχε συμβεί, η κατάσταση ήταν μη ανατρέψιμη. Τώρα, κινδυνεύει ακόμη και η Ευρώπη, αν είναι δυνατόν. Έμειναν δύο αγώνες, που θα κρίνουν αν η χρονιά ήταν καταστροφική ή απίστευτα καταστροφική. Ελπίζουμε να μείνει απλά καταστροφική…
