Το κλίμα απαισιοδοξίας που πλανάται στον Ανορθωσιάτικο κόσμο, σίγουρα δεν έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά από το αποτέλεσμα του αγώνα με τον Εθνικό Άχνας. Έχει δημιουργηθεί εν πολλοίς διότι η ομάδα τόλμησε να κάνει μετά από πάρα πολύ καιρό μια μέτρια εμφάνιση στο «Αμμόχωστος», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δικαιόταν ή δεν θα μπορούσε να πάρει το τρίποντο. Ακολούθησε ο αγώνας με την Ομόνοια ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να τελειώσει 0-4 αντί 4-0, αν οι ποδοσφαιριστές μας ήταν πιο εύστοχοι.
Ο τρόπος αντιμετώπισης των ποδοσφαιριστών και του προπονητή την δεδομένη στιγμή, αδικεί αφενός μεν την προσπάθεια που κατέβαλαν μέχρι σήμερα και αφετέρου εμάς τους ίδιους. Αδικείται για παράδειγμα ο Άντιτς που είναι πρώτος σε αγωνιστικά λεπτά και έχει παίξει ουκ ολίγες φορές στην αριστερή πλευρά και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Αδικείται και ο Ρέζεκ που έχει κάνει ρεκόρ καριέρας σκοράροντας σε όλα τα ντέρπυ. Αδικείται όμως και ο ίδιος ο κόσμος που έχει σταθεί στο πλευρό της ομάδας μετά από μια κάκιστη Ευρωπαϊκή πορεία και έρχεται τώρα στην πρώτη τρικυμία να κάνει σκέψεις εγκατάλειψης του καραβιού.
Μπορούμε για ώρες να γράφουμε ευχολόγια και να αποδίδουμε τα ανεπιτυχή αποτελέσματα δεξιά και αριστερά, αλλά ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος κριτής. Την δεδομένη στιγμή δεν έχουμε παρά να υποστηρίξουμε την ομάδα μας στο γήπεδο για 90 αγωνιστικά λεπτά και να τους δώσουμε φτερά στα πόδια, όπως για καλή ώρα ο Λαβόρδε ο οποίος έχοντας στο πλάι του τον κόσμο στο δεύτερο ημίχρονο στο Δασάκι, έκανε την καλύτερη εμφάνιση στο 2013.
