Κουραφέξαλα μας μοιάζουν οι κουβέντες του τύπου 4-2-δεκαδύο και 4-3-13, με τα οποία ο Ρόνι Λεύι προσανατολίζεται ή δεν προσανατολίζεται να ξεκινήσει το παιχνίδι κόντρα στον ΑΟΑΝ.
Η φετινή Ανόρθωσις είναι μια ομάδα που διαθέτει πολύ ποιοτικά στελέχη, η οποία έχει αποδώσει κατά καιρούς και κατά διαστήματα ωραίο ποδόσφαιρο, είτε έπαιζε με δυο καθαρούς κόφτες, είτε με δυο φορ στα αντίπαλα καρέ. Ομοίως, ουκ ολίγα ήταν τα παιχνίδια στα οποία παρουσιαστήκαμε άχρωμοι και άοσμοι, ή ακόμα παιχνίδια στα οποία ναι μεν είχαμε καλή συνολική παρουσία, αλλά υπήρξαν “νεκρά” διαστήματα, στα οποία αφήναμε τον αντίπαλο να ελπίζει.
Η ουσία είναι κατά την άποψη του γράφοντος, στο πάθος και τη θέληση των ποδοσφαιριστών. Όποιοι κι αν παίξουν, όπως κι αν αγωνιστούν, είτε αύριο με τον ΑΟΑΝ, είτε στα ντέρμπι που θα έρθουν σε λίγες βδομάδες, ζητούμενο είναι να… γυαλίζει το μάτι τους. Να διψούν για τη νίκη και να την παίρνουν μέσα στο γήπεδο, δίχως κλαψουρίσματα για τους όποιους σκοπέλους κάποιοι ενδεχομένως να προσπαθήσουν να μας βάλουν.
Την ίδια στιγμή, ανάλογο πάθος πρέπει να έχουμε κι εμείς στην εξέδρα. Πάθος το οποίο να μεταφράζεται σε θετική ενέργεια που σπρώχνει την ομάδα στην επιτυχία κι όχι γκρίνια και μουρμούρα απ’ το άγχος μας, που λειτουργεί ανασταλτικά για την καλή μας απόδοση. Να επιδείξουμε δηλαδή, την ίδια ωριμότητα που είχαμε στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όταν το εις βάρος μας 2-3 δεν μας πτόησε. Αντίθετα, έδωσε το έναυσμα για πιο δυνατό τραγούδι και πιο ισχυρή προτροπή των ποδοσφαιριστών να φτάσουν στην ανατροπή και τη νίκη.
Καλά και άγια τα συστήματα, εξαιρετικές οι τακτικές, αρκούντως βοηθητικά όλα στο έργο του προπονητή, η πορεία για τη νίκη ξεκινά όμως απ’ το πάθος και τη θέληση όλων των συντελεστών που βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο και πέριξ αυτού.
