Μόλις η δεύτερη φορά που αποτέλεσμα αγώνα της φετινή σεζόν, μας έκανε να αποχωρήσουμε από το “Παπαδόπουλος” χωρίς ένα πλατύ χαμόγελο. Εν αντιθέσει με τον αγώνα με την Ντίλα, ο Ρόνι Λεβί και οι ποδοσφαιριστές κατά πρώτο λόγο, έχουν μια δεύτερη ευκαιρία ώστε η ομάδα να συνεχίσει στο θεσμό του κυπέλλου. Την δεδομένη στιγμή η πρόκριση περνά σε δεύτερη μοίρα, μιας και τα συμπεράσματα από την ψεσινή ισοπαλία είναι πολλά και διάφορα.
Η αμυντική γραμμή ήταν η πιο συνεπής στο παιχνίδι, εντούτοις δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όλοι οι παίκτες που έπαιξαν θεωρούνται πρωτοκλασάτοι, μιας και δεν υπήρχαν εναλλακτικές επιλογές. Το πρώτο λοιπόν στοίχημα είναι η στελέχωση της ομάδας, αν όχι με βασικό αμυντικό, με ποδοσφαιριστή που να δώσει έστω μια επιπλέον λύση στα χέρια του προπονητή.
Η μεσοεπιθετική γραμμή παρουσιάστηκε αλλαγμένη με στόχο να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους αναπληρωματικοί και να ξεκουραστούν βασικοί. Ο Ζούλα κατά κύριο λόγο και ο Οκκάς ήσαν οι μόνοι ποδοσφαιριστές που φώναξαν παρών, ενώ ελαφρυντικά παρουσιάζει η περίπτωση Λαμπάν. Από εκεί και πέρα η απόδοση ποδοσφαιριστών που αργά ή γρήγορα θα κληθούν να δώσουν λύσεις ήταν το λιγότερο … αποθαρρυντική. Αυτό βέβαια έρχεται σε αντίθεση με τις μέχρι τώρα επιλογές του προπονητή ο οποίος όποιον και αν επέλεξε, τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Θυμίζουμε την τοποθέτηση του Σπατάτσιο στα χαφ, του Αλέξα στο κέντρο της άμυνας και του Άντιτς στο αριστερό άκρο της άμυνας.
Εν κατακλείδι, το ψεσινό χαστούκι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να φανερωθούν κάποιες αδυναμίες κυρίως ως προς το βάθος της ομάδας μεσοαμυντικά, όσο και αγωνιστικής ετοιμότητας γενικότερα. Είναι στο χέρι της διοίκησης, του προπονητή και των παικτών να κάνουν ο καθένας αυτό που μας έφερε μέχρι σήμερα στην κορυφή.
