Με τους αναντικατάστατους Ρέζεκ, Λαβόρδε και Σπαντάτσιο αλλα και με τους Ιτζχάκι και Κάλβο να ανεβαίνουν τον τελευταίο καιρό και να δείχνουν πως έχουν να δώσουν πολλά, όλοι πιστεύαμε πως η σκέψη του Λέβι ήταν στο ποιον θα αφήσει έξω απο την 11άδα. Θεωρούσαμε μάλιστα τον Οχαγιόν σχεδόν σίγουρο για την θέση του Αλέξα. Ο Ρόνι Λέβι όμως το σκέφτηκε αλλιώς.
Εκ των υστέρων βλέπουμε πως ο Λέβι αναγνώρισε 2 πράγματα.
1) Το πρώτο είναι ότι ο Σπαντάτσιο παρα την ποιότητα και την εξαιρετική του κατάρτιση κάποτε μένει εκτος παιχνιδιού στα στενά μαρκαρίσματα. Όταν έχει αμυντικό εξ ολοκλήρου αφοσιωμένο πάνω του κάποτε δυσκολεύεται να κοντραριστεί μαζί του και δεν παίρνει χρόνο με τη μπάλα στα πόδια για να κάνει τα μαγικά του.
2) Το δεύτερο είναι ότι ο Ιντζχάκι μέχρι τώρα έδειξε ότι ειναι ευέλικτος παίκτης, με εξαιρετική κλειστή τρίπλα, με ικανότητα στις μεταβιβάσεις και καλή αίσθηση του χώρου. Έδειξε να ξέρει να ελευθερωθεί και να ζαλίσει αμυντικούς και στο άκρο και στην κορυφή. Αυτο που δεν έδειξε είναι ταχύτητα με τη μπάλα.. να τρέξει και να περάσει ένα και δύο και τρεις παίκτες σαν το Λαβόρδε.
Η κίνηση ματ του Ρόνι Λεβι ήταν στο να στήσει τους δύο αυτούς παίκτες σε θέσεις που στο συγκεκριμένο παιχνίδι μπορούσαν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους. Σε θέσεις που δεν απαιτούσαν κάποια απο τα προσόντα τα οποία δεν έχουν στον μέγιστο βαθμό. Δίπλα απο τον Σκοπελίτη με περισσότερα οργανωτικά καθήκοντα και τρέξιμο παρά μαρκάρισμα, την θέση “8”, ο Σπαντάτσιο είχε περισσότερη επαφή με τη μπάλα, μοίρασε εξαιρετικά το παιχνίδι σε ακραίους και επιθετικούς και πρόσθεσε την απαραίτητη ποιότητα στο πρώτο.. “κουβάλημα” απο την άμυνα στο κέντρο. Σε αυτή τη θέση, με περισσότερο χώρο και χωρίς να χρειαστεί να παίξει καθόλου πλάτη, ήταν εξαιρετικός. Ταυτόχρονα, η μετατόπιση του Μπαράκ στο.. “10” του επέτρεψε να κάνει τα γνωστά του γυρίσματα, τις καλές μεταβιβάσεις και το.. τρύπημα του κεντρικού αμυντικού διδύμου του αντιπάλου, χωρίς να χρειαστεί να κάνει sprints των 20 ή 30 μέτρων που δεν είναι το ατού του.
Είναι φανερό πως η μετατόπιση των 2 αυτών παικτών έδωσε θετικά στοιχεία στο παιχνίδι μας και έκρυψε κάποια αρνητικά των τελευταίων αγωνιστικών, αφού και οι 2 ήταν εξαιρετικοί. Το μεγάλο κέρδος όμως ήταν άλλο. Με αυτή την μετατόπιση χώρεσε ο Κάλβο στην 11αδα στη φυσική του θέση. Ζάλισε και αυτός με τη σειρά του την άμυνα του αντιπάλου και αν ήταν πιο συγκεντρωμένος θα μπορούσε να δώσει έτοιμα γκολ ή να σκοράρει κιόλας. Το τελευταίο “κέρδος” της κίνησης ματ του Λέβι, ήταν ο Σκοπελίτης. Με το οργανωτικό κομμάτι στο κέντρο να μετατείθεται στον Σπαντάτσιο σχεδόν εξ ολοκλήρου (και τον Ιντζχάκι στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου) ο Σκοπελίτης είχε σχεδόν εξ’ολοκλήρου ανασταλτικά καθήκοντα. Αυτό περιόρισε δραματικά τα λάθη του Σκοπελίτη στις μεταβιβάσεις και ταυτόχρονα εξαφάνισε το ανασταλτικό κενό του Αλέξα που όλοι φοβόμασταν.
Κανείς δεν ξέρει αν η πιο… έυκολη λύση του να άφηνε Κάλβο ή Ιτζχάκι έξω και να έβαζε τον Οχαγιόν στο “8” θα μας έβγαινε. Το σημαντικό είναι όμως ότι ο Λέβι έκανε μια ορθολογιστική σκέψη, βασισμένη στο τι του έδειξαν οι παίκτες στα προηγούμενα παιχνίδια και τις προπονήσεις. Άκομα πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι τόλμησε, σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι να αλλάξει πολλά. Τελικά σίγουρα κέρδισε πολλά και ο ίδιος και η ομάδα απο αυτή την κίνηση, αφού κερδίσαμε με χαρακτηριστική άνεση στο ΓΣΠ και η εμπιστοσύνη που δείχνει ο κόσμος στο πρόσωπο του και στην ομάδα έχει μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ.
