Το παράπονο του Ρόνι Λεύι την προηγούμενη βδομάδα, αμέσως μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, δεν μπορεί να υφίσταται αυτή την αγωνιστική. Ο Ισραηλίτης τεχνικός, είχε πει χαρακτηριστικά ότι ήθελε να δει περισσότερο παιχνίδι κατοχής από την δική μας ομάδα.
Στο παιχνίδι κόντρα στη Νέα Σαλαμίνα, από την αρχή μέχρι το τέλος – με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις – η κατοχή ήταν στα δικά μας πόδια. Σε αυτό συνέτειναν δυο παράγοντες. Αφ ενός, ο αντίπαλος δεν ήρθε στο γήπεδο για να κάνει παιχνίδι πρωτοβουλίας, αλλά για να αμυνθεί σθεναρά και να σπρώξει με τις καθυστερήσεις και τη βοήθεια της τύχης το ματς στο 0-0. Αφ εταίρου, για πρώτη φορά φέτος η ομάδα μας παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο με ένα μόνο καθαρόαιμο αμυντικό μέσο, το Γιάννη Σκοπελίτη. Ο Οχαγιόν, συγκριτικά με τον Νταν Αλέξα που απουσίαζε υποχρεωτικά λόγω καρτών, έχει περισσότερα δημιουργικά χαρίσματα και αυξημένες ικανότητες με τη μπάλα στα πόδια.
Όλα αυτά βέβαια στη θεωρία. Διότι στην πράξη, αν και είχε τη μπάλα για μεγάλα χρονικά διαστήματα η Μεγάλη Κυρία, εντούτοις δεν… ήξερε τι να την κάνει. Πολλές φορές στριφογύριζε από τα μπακ στο κέντρο μέχρι τους ακραίους επιθετικούς που επέστρεφαν μόνο για να την ακουμπήσουν και να την ξαναστείλουν πίσω στα μπακ. Λίγες ήταν οι ομαδικές προσπάθειες, ίσως μόνο ο συνδυασμός Ρέζεκ-Οχαγιόν στα πρώτα λεπτά. Οι πλείστες επιθέσεις, προέρχονταν από ατομικές ενέργειες ποδοσφαιριστών, με μοναδική επιτυχημένη την κούρσα του Λαβόρδε που έφερε το πέναλτι.
Στα στημένα τώρα, από τα οποία θα μπορούσαμε να απειλήσουμε μια καλά οργανωμένη άμυνα, οι ποδοσφαιριστές μας είχαν ως επί το πλείστον κακές τοποθετήσεις, με τους υψηλόσωμους αμυντικούς της Νέας Σαλαμίνα να καθαρίζουν τα γενικώς καλά κτυπήματα του Σπαντάτσιο στα κόρνερ. Τα δυνατά φάουλ του Ρέζεκ δεν είχαν τύχη, αφού συναντούσαν πολυκοσμία στο τοίχος και την περιοχή.
Στα θετικά, θα σημειώναμε την αυξημένη συμμετοχή στο παιχνίδι των Άντιτς και Σιέλη. Δεν μας έχουν συνηθίσει να κατεβαίνουν συχνά στα αντίπαλα καρέ, αλλά η συμβολή τους ειδικά στο δεύτερο μέρος σήμερα ήταν πολύτιμη. Όταν η ομάδα ανεβαίνει μπροστά οργανωμένα και συναντά πολυπρόσωπες άμυνες, η παρουσία δύο ακόμα πύργων στα άκρα του επιτιθέμενου συνόλου, προσφέρει αριθμητική υπεροπλία στον χώρο της μεσαίας γραμμής και αποσπά ποδοσφαιριστές από τον αντίπαλο που έχει δυο ακόμα στόχους για να μαρκάρει.
Γενικά η ομάδα δείχνει να θέλει ακόμα χρόνο μέχρι να βρει τις ισορροπίες της. Δεν είναι πανάκια η κατοχή και αυτό αποδείχτηκε – σχεδόν – απόψε, αφού μπορεί να είναι φλύαρη και ανούσια, με τη μπάλα να ταλαιπωρείται έξω και γύρω από την περιοχή. Ούτε βέβαια είναι παράγοντας που μπορεί να αγνοείται, όπως στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, που η έλλειψή της μας κούρασε και έβαζε διαρκώς τον αντίπαλο στο παιχνίδι. Ειδικά στο Αντώνης Παπαδόπουλος, οι περισσότερες ομάδες αφήνουν την μπάλα για την Ανόρθωση. Συνεπώς, πρέπει να βρει τους διαδρόμους για τα αντίπαλα δίκτυα δίχως το παιχνίδι των αντεπιθέσεων στο οποίο αρέσκεται η ομάδα μας.
