Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους!
Θα μας επιτρέψετε σήμερα να είμαστε ολίγον “αιρετικοί”, εν αντιθέσει με το κλίμα ευφορίας που έχει δημιουργηθεί στις τάξεις των οπαδών της ομάδας μας, μετά την 3άρα επί της συμπαθούς Αλκής. Προς Θεού, κι εμείς χαρήκαμε τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη με μηδέν παθητικό, απλά θέλουμε ακόμα δείγματα γραφής. Δεν είναι κακό να υπάρχει ενθουσιασμός ανάμεσα στους φιλάθλους, φτάνει να μην καλλιεργείται στη βάση… ψευδών παραστάσεων. Διότι οι προσγειώσεις που ακολουθούν, είναι ανώμαλες.
Στο ποδόσφαιρο, οι ισορροπίες είναι λεπτές. Όπως κάναμε το 2-0 προχθές, το ίδιο εύκολα, θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο 1-1, μη γνωρίζοντας ποια θα ήταν η αντίδραση της ομάδας. Ομοίως, με το Παραλίμνι θα μπορούσαμε να αποφεύγαμε το ανόητο γκολ, ή να σκοράραμε σε κάποια από τις φάσεις που φτιάξαμε στη συνέχεια. Δεν έχουμε σκοπό να μπούμε σε εις βάθος ανάλυση του τι είδαμε και τι δεν είδαμε στο γήπεδο, απλά να επισημάνουμε και την… σκοτεινή όψη της Σελήνης, που ίσως επιλέγουμε να αγνοούμε. Έχουμε ακόμα αρκετές αδυναμίες ως ομάδα, που γίνονται αισθητές και με αντιπάλους του πυθμένα. Είτε σε μεμονωμένες θέσεις, όπως το δεξί άκρο – τώρα προστέθηκε και το αριστερό – είτε συνολικά στη λειτουργία του κέντρου για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, που χάνει τον εδαφικό έλεγχο, η δημιουργική του ικανότητα εξασθενεί και γίνεται επιρρεπές σε λάθη. Κοντά σ’ αυτά, παρατηρείται και μια ανισορροπία στον πάγκο, με τις εναλλακτικές στην άμυνα να είναι περιορισμένες, σε σχέση με την επίθεση όπου υπάρχει πλειάδα επιλογών. Φυσικά, αυτό ενδεχομένως να έγινε συνειδητά.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα στεκόμασταν, είναι η έλλειψη ψυχραιμίας. Εύκολα αντίπαλοι και διαιτητές καταφέρνουν να μας εκνευρίσουν και να μας θέσουν εκτός ελέγχου. Συνεπεία αυτού, τους κάνουμε δώρο κάρτες – πότε κόκκινες και πότε κίτρινες – και γενικότερα υποπίπτουμε σε αχρείαστα λάθη, τα οποία ενίοτε ζημιώνουν την ομάδα. Ειδικά όταν οι παίχτες βγαίνουν από τα αποδυτήρια, θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν καθαρό μυαλό κι όχι να διανύουν τις χειρότερες φάσεις του αγώνα!
Αυτά τα νεύρα, υπάρχουν και στην εξέδρα. Άγνωστο αν μεταδίδονται από τον κόσμο στον αγωνιστικό χώρο, ή αντίστροφα. Η ρίψη μικροαντικειμένων απ’ τις κερκίδες, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Πράξη η οποία στοιχίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ στην ομάδα. Καμιά φορά δε, πέφτουν και… ογκόλιθοι! Και να ‘ταν μόνο οι αντίπαλοι; Στο στόχαστρο μπαίνουν και οι ποδοσφαιριστές μας, ο προπονητής, όποιος βρεθεί γενικά στο οπτικό μας πεδίο την ώρα του παιχνιδιού!
Η διαιτησία δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία. Ζήσαμε στο παρελθόν… χειρουργεία και σφαγεία! Με αποκορύφωμα ίσως το Βέλγο Ντε Μπλέκερε στο παιχνίδι με τους Ρέιντζερς. Παρόλα αυτά, ούτε αντικείμενα έπεσαν στο γήπεδο, ούτε το παιχνίδι διεκόπη, ούτε μύτη άνοιξε! Τότε βέβαια, ο κόσμος είχε εμπιστοσύνη στην ομάδα και την αγαπούσε πραγματικά. Δεν έτρεμε στο πρώτο παιχνίδι που στράβωνε, ούτε ανησυχούσε για την “καθαρότητα” των παιχνιδιών από μέρους μας. Θα μου πείτε, “τώρα δεν αγαπά την ομάδα;”. Σαφώς, μόνο που αυτό που βλέπει στο γήπεδο, δεν του διεγείρει το θυμικό. Δυσκολεύεται να το συνδέσει με το συναισθηματικό κομμάτι της Ανόρθωσης. Θα του πάρει χρόνο να νιώσει πραγματικά δικό του το Λεύη και τον κάθε Λεύη, το Ρέζεκ, το Σπαντάτσιο, το Ζορζ. Ίσως να μην το κάνει και ποτέ! Κάτι που στο παρελθόν συνέβαινε αυτόματα. Ήσουν μέλος της ομάδας, ήσουν αυτόματα στην καρδιά της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ανορθωσιατών.
Για να φτάσουμε λοιπόν στο ζητούμενο – να επανέλθει δηλαδή η εμπιστοσύνη του κόσμου προς το όλο οικοδόμημα – χρειάζονται βήματα αργά και σταθερά. Είναι αυτή η πρεμούρα να κάνουμε τα πάντα ακαριαία που μας οδηγεί σε λάθη και μας φέρνει ξανά και ξανά στην αφετηρία, ενώ οικονομικά μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο. Αυτή τη στιγμή, κερδίσαμε μόλις τρία από τα τέσσερα παιχνίδια, στα οποία προϋπολογίζαμε δώδεκα βαθμούς. Ας μην ποτίσουμε εαυτούς και αλλήλους με υπερβολικές προσδοκίες, για τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Στόχος πρέπει να είναι η επιστροφή του κόσμου στον επόμενο εντός έδρας αγώνα. Κι αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να απογοητευτεί από την προσπάθεια. Ενώ πρέπει να έρθει και το αποτέλεσμα. Πολύ δε περισσότερο, δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε το παιχνίδι σαν μια εισπρακτική ευκαιρία, σαν αρπαχτή!
Είναι φυσιολογικά μεγάλη η πίεση, πολλά τα προβλήματα, αλλά είναι μεγάλο και το καράβι. Το να κουμαντάρεις την Ανόρθωση θέλει γερή κράση. Ίσως τα όσα έγιναν την τελευταία βδομάδα με τον Μποαβεντούρα, να καταφέρουν να φέρουν πιο κοντά τόσο τους παίχτες μεταξύ τους, όσο και τον κόσμο κοντά τους. Το συναίσθημα στο ποδόσφαιρο παίζει μεγάλο ρόλο. Κι από ένα παραλίγο τραγικό περιστατικό που συγκλόνισε και συγκίνησε τους πάντες, μπορεί να βγει κάτι καλό. Πρέπει όμως και οι διοικούντες αυτό το “καλό”, να μην το τσαλαπατήσουν. Να μην το εκμεταλλευτούν στεγνά και να μην το χρησιμοποιήσουν μόνο για το κέρδος.
Βοηθήστε τον κόσμο, να σας βοηθήστε. Ηρεμήστε τον κόσμο, να σας ηρεμήσει. Και προπαντός, σεβαστείτε τον κόσμο, να σας σεβαστεί!
