Ο θυμόσοφος λαός μας, λέει πως η νίκη έχει πολλούς πατεράδες ενώ η ήττα είναι ορφανή. Και αυτό φαίνεται να ταιριάζει γάντι στην Ανόρθωση.
Αγωνιστικά, η ομάδα έχει αποτύχει ακόμη μια χρονιά. Η 3η θέση είναι πέντε βαθμούς μακριά και η Ανόρθωση βγαίνει Ευρώπη, μόνο με τα κομπιουτεράκια και με ξένα δεκανίκια. Η Ευρώπη ήταν ο βασικός στόχος της χρονιάς και χάθηκε και αυτός. Το πλάνο και οι πολυκατοικίες έμειναν στις εξαγγελίες, μιας και όλα από τον Ιανουάριο και μετά έχουν καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.
Διοικητικά κάθε άλλο από εικόνα μεγάλης ομάδας βγάζει η Ανόρθωση. Όταν η ομάδα κέρδιζε τον Απόλλωνα, μετά την επική ανατροπή του 3-2, είδαμε πως η νίκη είχε πολλούς πατεράδες. Όλοι ήθελαν λίγα λεπτά δημοσιότητας και δόξας, μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό.
Στις ήττες όμως όλα είναι διαφορετικά. Οι ευθύνες και τα λάθη μοιάζουν αλαλούμ, ο ένας τα φορτώνει στο άλλο και όλοι μαζί στο τέλος της ημέρας στον Χατζηπετρή, με τον κόσμο να είναι ο μόνος που αγχώνεται και προβληματίζεται, για το μέλλον του πιο ιστορικού και περήφανου συλλόγου της Κύπρου.
Ανάληψη ευθύνης και λαθών δεν έγινε, κανείς δεν βγήκε να μιλήσει στον κόσμο ξεκάθαρα, αλλά μόνο με μισόλογα και ευχολόγια. Ηγέτης να βγει μπροστά να προβληματιστεί, να αναλάβει την ευθύνη και να μιλήσει στον κόσμο δεν υπάρχει και αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και το μόνο σίγουρα αν στη διοίκηση δεν αλλάξουν μυαλά, δεν αποκτήσουν προσωπικότητα και δεν δουλέψουν για ανάκτηση της θρυμματισμένης εμπιστοσύνης, τότε πολύ δύσκολα αλλάζει η κατάσταση και ακόμη πιο δύσκολα ο κόσμος θα τους εμπιστευτεί ξανά.
