Επτά βαθμοί συγκομιδή στα τρία ντέρμπι με τα οποία έκλεισε ο πρώτος γύρος, είναι το δεύτερο πιο αισιόδοξο σενάριο για τους Ανορθωσιάτες, με τους περισσότερους ούτε καν να τολμούσαμε την πρόβλεψη για το 3×3. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι καιρός για πανηγύρια, το αντίθετο…
Η ποδοσφαιρική ομάδα είχε γενικά μια καλή παρουσία σε όλο τον πρώτο γύρο, με τα παιχνίδια στα οποία έθελξε με την απόδοση της, να μην ξεπερνούν αυτά στα οποία παρουσιάστηκε άχρωμη και άνοστη. Και στις δυο περιπτώσεις, πήρε τα τρίποντα. Τα δυο παιχνίδια στα οποία σκοντάψαμε – με Παραλίμνι και ΑΕΛ – ήταν αγώνες στους οποίους παρουσιαστήκαμε μέτριοι προς καλοί, πλην όμως θα μπορούσαμε να παίρναμε τα τρίποντα. Αντιπαρερχόμαστε τα περί διαιτησίας παράπονα, καθώς δεν θεωρούμε ότι τα φάλτσα σφυρίγματα διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα, αν και σίγουρα επηρέασαν την εξέλιξη. Λίγη περισσότερη προσοχή να υπήρχε, ίσως και τύχη, θα μπορούσαμε να κάνουμε και αυτό ακόμα το 13×3, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται!
Όχι, η Ανόρθωσις δεν ήρθε από άλλο πλανήτη. Ούτε καν θα λέγαμε ότι ξεχωρίζει τόσο από τις υπόλοιπες συνδιεκδικήτριες. Η αλήθεια είναι ότι, το στραπάτσο του καλοκαιριού έτυχε ορθολογικής διαχείρισης. Η ομάδα δεν ορφάνεψε προπονητικά, ούτε ξηλώθηκε με αποδεσμεύσεις ποδοσφαιριστών – δεν καταφέραμε καν να απαλλαγούμε από τον Μπλάζιτς, αντίθετα, η πίεση που μπήκε λειτούργησε ευεργετικά ώστε να έρθουν τα θετικά αποτελέσματα. Το έχουμε και σαν Σωματείο να αποδίδουμε καλύτερα όταν μας στήνουν με την πλάτη στον τοίχο. Ο κόσμος, ξέροντας ότι δεν έχει κάτι – επιπλέον – να χάσει, στήριξε την προσπάθεια – έστω και απρόθυμα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς – και κάποιες επιπλέον συγκυρίες που αφορούν στις υπόλοιπες ομάδες, μας έφτασαν μέχρι εδώ.
Η Ομόνοια, που παίζει ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο – εξαίρεση οι αγώνες της με Δόξα και Σαλαμίνα – είναι άσφαιρη. Η νίκη στο μεταξύ μας παιχνίδι νωρίς στο πρωτάθλημα, ήταν καταλυτική προκειμένου να πιστέψουμε ότι επιτέλους πνέει νέος αέρας στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Παιχνίδια με Σαλαμίνα και Αγία Νάπα σε άλλες περιόδους θα κολλούσαν στην ισοπαλία. Η εν γένει όμως αγωνιστική αδυναμία των ομάδων που βρίσκονται από τη θέση 6 και κάτω, επιτρέπει όχι μόνο σε μας, αλλά σε όλες τις πρωτοπόρους, εύκολα ή δύσκολα να τις ξεπερνούν. Οι απρόσεκτοι και άπειροι – για παράδειγμα απόψε η ΑΕΚ – θα γκελάρουν, επιτρέποντας στους άλλους να ξεφεύγουν… Μια ΑΕΚ που έκανε όλα τα λάθη μαζεμένα στο παιχνίδι που μας φιλοξένησε, ακριβώς γιατί ήθελε τόσο πολύ τη νίκη για… εξωαγωνιστικούς λόγους.
Η ΑΕΛ είχε δυο καρπούζια να χωρέσει κάτω από την ίδια μασχάλη, με το πρώτο να της έχει ήδη πέσει, ενώ το δεύτερο βρίσκεται σε οριακό σημείο. Δεν είναι ομάδα από την οποία ξεχειλίζει η ποιότητα, μπορεί όμως με τη δύναμη, τη φυσική κατάσταση, τα στημένα και γενικά τα στοιχεία που της έδωσαν και πέρσι τον τίτλο, να εκμεταλλευτεί τα δώρα των υπολοίπων. Το ΑΠΟΕΛ, έδειξε και χθες ότι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ομάδα των τελευταίων χρόνων. Αγνώριστο εντελώς, προβλέψιμο, χωρίς τον ποδοσφαιριστή που μπορεί να βάλει φαντασία, να κάνει την παραπάνω ενέργεια και να του δώσει βαθμούς στα δύσκολα.
Όλα τα πιο πάνω, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να μας καθησυχάζουν. Αντίθετα, ανεβάζουν τον πήχη. Στην Κυρία έχει μαζευτεί μια πλειάδα ποδοσφαιριστών, οι οποίοι μπορούν να πάρουν παιχνίδια από μόνοι τους. Άλλοι από συμπτώσεις, ορισμένοι γιατί έτυχαν υποτίμησης, μερικοί από καθαρή τύχη και κάποιοι λόγω των οικονομικών προβλημάτων των προηγούμενων ομάδων τους, έριξαν άγκυρα στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Ο Ρόνι Λεύι δείχνει να είναι προπονητής που καταφέρνει να κρατά τις ισορροπίες και να τα φέρνει βόλτα με ποδοσφαιριστές που στα προηγούμενα χρόνια αντιμετώπιζαν προβλήματα πειθαρχίας, συμπεριφοράς ή προσαρμογής. Κάθε προπονητής θα τον ζήλευε για το υλικό με το οποίο δουλεύει, ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζει την πίεση που έχει καθώς σε κάθε αγωνιστική είναι στην πρίζα, δίχως περιθώρια για λάθη.
Οι σαμπάνιες καλά κάνουν να μπουν βαθιά στον καταψύκτη και να μείνουν καλά κρυμμένες μέχρι που να έρθει η ώρα τους. Το ότι το τελευταίο παιχνίδι απέκτησε ιδιάζον χαρακτήρα λόγω της προκλητικής επικοινωνιακής πολιτικής του αντιπάλου, δεν αντανακλά σε καμιά περίπτωση τη βαθμολογική σημασία του. Είμαστε πρωτοπόροι με μόλις ενάμιση νίκη διαφορά από τον δεύτερο και άλλες τρεις ομάδες να γλυκοκοιτάζουν την κορυφή. Δεν μας παίρνει να κοιτάμε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το επόμενο παιχνίδι και πρέπει να αντιληφθούμε ότι ούτε σχήμα λόγου, ούτε επικοινωνιακό παιχνίδι είναι αυτό. Εκτός αν θεωρούμε πως οι διώκτες μας θα τα παρατήσουν τόσο εύκολα, είτε εντός, είτε εκτός αγωνιστικών χώρων…
Εάν πρέπει να κρατήσουμε πάντως κάτι από την τελευταία αγωνιστική, είναι την εκπληκτική παρουσία του κόσμου. Δεν συνηθίζουμε να θωπεύουμε αυτιά, αλλά εκείνο που βγήκε από το πέταλο που μας φιλοξένησε ήταν κάτι πρωτοφανές, κάτι στο οποίο οφείλουμε να κτίσουμε για τη συνέχεια. Πιο σημαντικό απ’ όλα, ότι ο κόσμος – και των δυο ομάδων – φάνηκε πολύ πιο ώριμος από τους διοικούντες, με το ντέρμπι να ολοκληρώνεται δίχως κανένα απολύτως παρατράγουδο.
