Τα τελευταία χρόνια, αυτός ο κόσμος πέρασε πολλά. Φουρτούνες, πίκρες, δυσκολίες… Δεν λύγισε, δεν λιποψύχησε. Μπορεί να τσαντίστηκε, να θύμωσε, να τα ‘βαλε με Θεούς και δαίμονες, να ‘βρισε, ν’ αναθεμάτισε… Σε κάθε στροφή όμως, τον έβλεπες εκεί, παρόντα, όρθιο, χειροκροτητή. Σε κάθε δυσκολία κοντά, συσπειρωμένο.
Πιο ευγνώμονες στον ΑΠΟΕΛ και ειδικά στον εκπρόσωπο επικοινωνίας τους – τον κ. Χ”Λιασή – δεν θα μπορούσε να ήμασταν! Μεγάλε, πραγματικά ευχαριστούμε. Κατάφερες να μας συσπειρώσεις, να μας ενώσεις, να μας κάνεις ένα! Πέντε λεωφορεία από Λεμεσό σήμερα και έξι από Λάρνακα.
Πρωί-πρωί, στο Θεμιστόκλειο, είδα αδέρφια από τη Λευκωσία να είναι σε… θέση μάχης! Όχι στη Λάρνακα, στη Λεμεσό! Τόσο μας φανατίσατε. Χωρίς καν να το θέλουμε. Ερχόμασταν για το 5ο διπλό, στους τελευταίους 5 αγώνες, στο γήπεδο της Λευκωσίας. Είχαμε λόγο να φανατιστούμε; Είχαμε έννοια να πορωθούμε; Χρειαζόμασταν νομίζετε τόσο παροξυσμό; Και η ισοπαλία μας βόλευε…
Εσείς όμως όχι! Εκεί, να μας στήσετε στη γραμμή για το εισιτήριο. Από το πρωί στις ουρές. Να χάσουμε τον ύπνο την προηγούμενη απ’ το άγχος για το μαγικό χαρτάκι. Να χάσουμε και την ψεσινή νύχτα απ’ το άγχος του αγώνα. Κομμάτια να γίνει, θα χάσουμε και τη νύχτα απόψε πανηγυρίζοντας!
Αυτό το διπλό το απαιτήσαμε. Βρίσκαμε ποδοσφαιριστές και προπονητές και τους λέγαμε να μη φύγουν απ’ το γήπεδο δίχως το τρίποντο. Δεν δεχόμασταν ούτε ισοπαλία. Διότι μας προσβάλατε, μας θίξατε, μας μειώσατε. Ή τουλάχιστον… έτσι νομίσατε. Χύσατε τόνους λάσπης και ψέματος. Όλα αυτά, έπρεπε να πληρωθούν. Όπερ και εγένετο. Όπως εμείς ξέρουμε να πληρώνουμε όμως: στο γήπεδο!
