Συχνά η ποδοσφαιρική λογική που θέλει τους ποδοσφαιριστές να λειτουργούν σαν ρομπότ, μας κάνει να περιθωριοποιούμε κάποιες ανθρώπινες και λογικές προσεγγίσεις. Στην περίπτωση του Γεωργιανού, του Βέλγου, του Ουκρανού και του Λετονού, οι συστάσεις που τους συνοδεύουν κάνει λόγο για ποδοσφαιριστές που αν όλα πάνε δεξιά, σε βάθος χρόνου θα τους βλέπουμε σε μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Η αναγραφή των ποδοσφαιριστών με το μικρό τους όνομα στον τίτλο του άρθρου δεν είναι τυχαίος, μιας και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να λησμονούμε ότι και οι τέσσερις είναι 20χρονα παιδιά που αγωνίζονται μακριά από την πατρίδα τους. Για έναν αθλητή, η προσαρμογή σε ένα ξένο περιβάλλον δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε μπορεί να διαγράφει με μια μονοκοντυλιά τα προβλήματα της καθημερινότητας όταν πατά το χορτάρι. Το νεαρό της ηλικίας κάνει την ανεξαρτητοποίησή τους, σε μια κατά τα άλλα φιλόξενη χώρα όπως η Κύπρος, δύσκολη υπόθεση επομένως η συγκέντρωση στο αγωνιστικό κομμάτι δεν είναι παίξε-γέλασε. Καθημερινά φαινόμενα όπως οι διατροφικές συνήθειες και της (έλλειψης) επαφής με οικεία τους πρόσωπα, αποτελούν σημαντικές παραμέτρους για την προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα.
Τα πιο πάνω δεδομένα από τη μια γιγαντώνουν την προσπάθεια και τα μέχρι τώρα επιτεύγματα των «πουλέν» του Φαν Λέουβεν και από την άλλη αποσιωπούν το γεγονός ότι ο Καμίνσκι δεν έκανε έξοδο στο πρώτο γκολ ή ότι ο Ιακοβένκο είναι.. ζωηρός. Συμπερασματικά, όλοι ανεξαιρέτως οι νέοι ποδοσφαιριστές έχουν την ανάγκη να νιώσουν την αγάπη που μόνο ο Ανορθωσιάτης ξέρει να δίνει και για την οποία κάνουν λόγο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποθέματα της οποίας υπάρχουν άφθονα λόγω της έλλειψης ταύτισης με ποδοσφαιριστές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν την τελευταία πενταετία.
