Από αγωνιστικής πλευράς, ο αγώνας με τον Απόλλωνα έβαλε ένα τέλος σε μια χρονιά που θα γραφτεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία της Ανόρθωσης. Μια χρονιά που ξεκίνησε με το κάζο από κάποια… Γκέφλε, συνεχίστηκε με το σπάσιμο πολλών αρνητικών σερί και τερματίστηκε με τη βαριά ήττα στο ΓΣΠ. Μπορεί πλέον τα Σαββατοκυρίακά μας να μην είναι ποτισμένα με πίκρα και στεναχώρια, ωστόσο έχω την εντύπωση ότι τα δύσκολα τώρα αρχίζουν και φυσικά αναφέρομαι στις κινήσεις που θα κρίνουν το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο μέλλον.
Η Ανόρθωση βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο όπου κάθε απόφαση, μικρή ή μεγάλη, πρέπει να ζυγίζεται με προσοχή πριν ληφθεί. Κάτι το οποίο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι η αποφυγή κινήσεων για χάρη των εντυπώσεων ή κινήσεων που «παίζουν» με το συναίσθημα του οπαδού. Για τον υποφαινόμενο τα ονόματα που είδαν το φως της δημοσιότητας (Ταραπουλούζης, Νικολάου, Χαραλάμπους) εμπεριέχουν ρίσκο και για τις δύο πλευρές.
Aφενός μεν διακυβεύεται η «υστεροφημία» ανθρώπων που έκτισαν ένα καλό όνομα στη συνείδηση του Ανορθωσιάτη. Αφετέρου πλην του Σίμου, οι Νικολάου και Χαραλάμπους καλούνται σε ρόλους τους οποίους δεν έχουν ξαναυπηρετήσει, οπότε όλα καλά και άγια με το να εμπιστευόμαστε θέσεις σε δικούς μας άνθρωπους αλλά τι γίνεται όταν δεν κατέχουν το αντικείμενο; Βέβαια προκύπτει και ένα άλλο ουσιώδες ερώτημα δηλαδή του κατά πόσο έχει δώσει το πράσινο φως για αυτές τις εξελίξεις ο Λέουβεν ή έχουμε αρχίσει νωρίς-νωρίς να καταργούμε το ρόλο του;
