Τι να πει κανείς που δεν ειπώθηκε;
Τι να γράψεις κανείς που δεν γράφτηκε;
Τι να κατηγορίσει κανείς που δεν κατηγορήθηκε;
Τα πιο πάνω ερωτήματα μπορεί να έχουν μια απάντηση ωστόσο η ερώτηση που κοσμεί τον τίτλο του άρθρου φαίνεται ότι δεν μπορεί να απαντηθεί από κανέναν. Εκεί που λέγαμε ότι η Πέτροβατς, η Ραποτνίσκι και η Γκέφλε ήταν οι μαύρεςσελίδες στην ιστορία του ένδοξου σωματείου, ήρθε η σημερινή ήττα να καταγραφεί ως η πιο βαριά από τον εν λόγω αντίπαλο από τον καιρό διεξαγωγής ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων στην Κύπρο.
Ένα συνοθύλευμα που ουσιαστικά δεν πάτησε ποτέ το χορτάρι του ΓΣΠ έχασε με κατεβασμένα χέρια προδωμένο από τις στημένες φάσεις, τα παιδαριώδη ατομικά λάθη και την ανυπαρξία ποδοσφαιριστή που να μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα για δύο δευτερόλεπτα στα πόδια του. Βεβαίως οι τελευταίοι που φταίνει είναι οι νεαροί ποδοσφαιριστές που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά απέναντι σε μια ομάδα που διεκδικεί τον τίτλο, απέναντι σε ένα κοινό με τους πλέον κακομαθημένους οπαδούς στην Κύπρο και απέναντι σε έναν Ψευδιώτη που δεν μπορούσε να λείπει από μια τέτοια εκδήλωση. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που το ρόστερ δομήθηκε με νούμερα που ζαλίζουν, με νούμερα από τα οποία το λιγότερο που μπορεί να περιμένεις κανείς είναι το πρωτάθλημα ωστόσο αντί αυτού περιοριστήκαμε σε ρόλο κομπάρσου.
Τα θερμά μας συγχαρητήρια σε όσους έβαλαν το λιθαράκι τους στην οικονομική και αγωνιστική εξαθλίωση ενός περήφανου σωματείου και μιας οντότητας που κάποιοι περηφανεύονται ότι είναι η μόνη που έμεινε να θυμίζει την Αμμόχωστο.
