Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Kύριε Πουλλαΐδη,
Ονομάζομαι Μιχάλης Γεωργίου και είμαι Ανορθωσιάτης από κούνια καθώς ο πατέρας μου από μικρός με έπαιρνε στο γήπεδο να παρακολουθήσω αυτή την μεγάλη ιδέα… Πολύ έξυπνα, ο πατέρας μου με έπαιρνε μόνο σε εύκολα παιχνίδια όπου οι πιθανότητες να κερδίζαμε θα ήταν πολύ μεγάλες. Έτσι έγινα Ανορθωσιάτης και ουδέποτε ντρεπόμουν για την ιδέα αυτή, γιατί μεγάλωσα με την ιδέα αυτή, γιατί κάθε φορά που είχα γενέθλια αυτός ο φοίνικας διακοσμούσε την τούρτα μου κι ας έλεγαν οι άλλοι ότι ήθελαν. Γιατί κύριε Πουλλαΐδη ακόμα και τα ρούχα μου τα βρεφικά ήταν Ανόρθωση, γιατί κύριε Πουλαΐδη ενώ απουσίαζαν από το σπίτι οι γονείς μου πήρα μια μπλε μπογιά και έβαψα το δωμάτιο μου μπλε και ένας θεός ξέρει τη ξύλο έφαγα εκείνη την ημέρα για την ιδέα της Ανόρθωσης. Αλλά χαλάλι γιατί Ανόρθωση για εμένα δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο, ούτε φούτσαλ, ούτε βόλεϋ.
Ανόρθωση για εμένα είναι σχολείο, είναι το πατρικό μου σπίτι, είναι η οικογένεια μου, είναι η καρδιά μου, είναι η ζωή μου, είναι λόγος για να ζω, είναι ο λόγος να υπάρχω, είναι το κίνητρο μου να δουλεύω καθημερινά έτσι ώστε να έχω την ευκαιρία κάποια μέρα να την υπηρετήσω. Γιατί δεν έμαθα από καμία δασκάλα και από κανένα σχολείο τόσα πολλά για την εισβολή και την Αμμόχωστο όσα μου δίδαξε αυτό το όνομα ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. Μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ μπορεί κανείς να βρει αμέτρητες πληροφορίες και άπειρα ιστορικά γεγονότα. Γιατί κύριε Πουλλαΐδη κανένας άλλος σε αυτή την άχαρη ζωή δεν μου έδωσε τόση χαρά όση μου έδωσε αυτή η ομάδα με το έπος της Τραπεζούντας με τα πρωταθλήματα με τα κύπελλα με το Τσάμπιονς Λιγκ…
Γιατί η ώρες που πέρασα στον υπολογιστή διαβάζοντας για την ιστορία της ιδέας αυτής δεν συγκρίνονται με τις ώρες που διάβαζα το προπαγανδιστικό βιβλίο της ιστορίας του σχολείου… Γιατί εγώ πήρα τον καλύτερο βαθμό σε ολόκληρη την 5η τάξη για την έκθεση μου που είχε θέμα « Το παιδικό μου απωθημένο». Ένας θεός ξέρει πως ένιωσα όταν το διάβαζα μπροστά από 500 μαθητές. Ένιωσα περηφάνια, χαρά και δέος για αυτή την ΙΔΕΑ. Ναι κύριε Πουλλαίδη, ναι, γιατί πολύ απλά αν δεν υπήρχε αυτή η ΙΔΕΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ένας θεός ξέρει τι θα έγραφα σε εκείνη την έκθεση και βέβαια δεν θα έπαιρνα το πρωτείο. Ναι γιατί αυτή η ιδέα έμεινε χαραγμένη πάρα πολύ βαθιά μέσα μου και έχει γίνει το άλλο μου μισό.
Και σας ερωτώ κύριε Πουλλαΐδη που πήγε αυτή η ομάδα που θαύμαζα από μικρός; Τι απέγινε; Είναι σαν να μην υπάρχει πλέον. Και όχι δεν εννοώ μόνο το ποδοσφαιρικό τμήμα εννοώ γενικά . Η ιδέα πέθανε δεν υπάρχει πλέον. Το σχολείο αυτό της Ανόρθωσης είναι σαν να γκρεμίστηκε σαν να μην υπάρχει πλέον. Γιατί πολύ απλά η αγάπη αυτή αντικαταστάθηκε από το συμφέρον του κάθε ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ (που δεν ξέρω τι είναι αλλά μου είπε ο πατέρας μου ότι σημαίνει κάποιος που νοιάζεται για τα λεφτά) που ενδιαφέρεται μόνο για λεφτά και μετοχές. Κύριε πρόεδρε με όλο το σεβασμό αλλά έχουν χαθεί αξίες και ιδανικά. Δεν ξεχωρίζω κανένα πλέον που να αγαπά την ομάδα όσο πριν. Όλοι νοιάζονται για την πάρτη τους. Όλοι για το προσωπικό τους συμφέρον. Η αγάπη και η αδελφοσύνη αντικαταστάθηκε από έχθρα και μίσος του ενός μέλους με τον άλλο. Τον τελευταίο καιρό διαπίστωσα ότι κάτι δεν πάει καλά… Δεν με πωρώνει άλλο. Θέλω να ξεφύγω, με έχει κουράσει.
Η τούρτα μου έπαψε να είναι πλέον μπλε και είναι σκέτη σοκολατίνα. Το δωμάτιο μου έχει αδειάσει από αφίσες ,τα DVD που έβλεπα δεν ξέρω καν αν υπάρχουν. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που φόρεσα το κασκόλ της ομάδας μου και να νιώσω αυτή την περηφάνια…
Ζητάω πολλά; Δεν ζητάω πολλά, ούτε μετοχές, ούτε εταιρείες, ούτε λεφτά. τα λεφτά δεν είναι το παν. Το μόνο που ζητάω είναι την αγάπη που μου κλέψανε, την χαμένη μου περηφάνια, το άλλο μου μισό που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Αυτό το πράγμα βρε παιδιά που νομίζω πως λέγεται «ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ». Αυτό που μου έχουν πάρει με τη βία εκείνο το Νοέμβρη του 2008. Εμένα με ρωτήσαμε αυτοί οι κύριοι; Εμένα αυτό είναι που με βασανίζει. Αυτό είναι που δεν με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια.
Με εκτίμηση, Μιχάλης Γεωργίου