Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι μερικά πράγματα που με προβληματίζουν. Πάντα έλεγα πως θα υποστηρίζω αυτή την ομάδα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και καταστάσεις βρίσκεται και οποιαδήποτε προβλήματα παρουσιαστούν, είτε διοικητικά είτε οικονομικά. Αυτή είναι μια υπόσχεση την οποία έχω δώσει στον εαυτό μου ως βλαστάρι της Ανόρθωσης και της Αμμοχώστου. Εγώ δεν συνηθίζω να συζητώ αυτού του είδους θέματα γιατί ήξερα την κατάληξή τους. Ένα μεγάλο «γιατί»… Δεν είχα ποτέ μου ασχοληθεί με κανένα Κάκο, με κανένα Αντωνίου, με κανένα Λαβόρδε. Όπως και πολλά άλλα αδέρφια στην εξέδρα πάω στο γήπεδο για να φωνάξω για αυτό το τιμημένο έμβλημα που πολλοί έδωσαν τη ζωή τους και που έδωσε τόσες και τόσες χαρές και προσέφερε τόσα στον Κυπριακό Ελληνισμό.
Σίγουρα αυτά που γράφω έχουν χιλιοειπωθεί. Όμως είναι αυτό που νιώθω, αυτό που με πονάει τον τελευταίο καιρό. Βλέπω χρέη να πετάγονται από το πουθενά, διοικούντες και μη να αλληλοκατηγορούν ο ένας τον άλλο για το ποιος έκανε την παραπάνω ζημιά και στο τέλος οι μόνοι που την «πληρώνουν» είναι η ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και οι καρδιακοί της. Η «επίσημη» Ανόρθωση να αφήνει τον κόσμο στην απορία και να προσπαθεί τάχα να την σώσει δημιουργώντας εταιρεία. Εταιρεία.. την ΑΝΟΡΘΩΣΗ μας… Που διαβάζουμε ένα μικρό απόσπασμα από την τεράστια ιστορία της και τα δάκρυα γίνονται ποταμός… Εταιρεία… Την αγάπη μας…
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι από μικρό παιδί πάντοτε λάτρευα να ακούω τις ιστορίες του πατέρα μου… Για το Βαρώσι, το ΓΣΕ, την Ανόρθωση. Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, μα δεν ήθελα να το δείξω… Η προσφυγιά μπήκε στο πετσί μου από μωρό και δεν λέει να με αφήσει. Ιστορίες για τον απλό κοσμάκη που η ζωή του ήταν η Ανόρθωση και που η Αμμόχωστος έμοιαζε ωσάν να είχε γιορτή όταν αγωνιζόταν στο ΓΣΕ. Ιστορίες για την προσφυγιά που ο πατέρας μου έβλεπε έναν έναν τους συγγενείς του να πεθαίνουν. ΑΥΤΗ είναι η Ανόρθωσις μας. ΟΧΙ τα λεφτά και οι μεταγραφές. ΟΧΙ αυτοί οι διεφθαρμένοι διοικούντες που πηγαινοέρχονται. Είναι ο κόσμος της, η ιστορία της, η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στην ΠΟΛΗ ΜΑΣ.
Υπηρετώντας από το καλοκαίρι την πατρίδα οι σκέψεις γίνονται πιο έντονες. Ξέρετε, για όλα. Αλλά ένα είναι που με τρώει περισσότερο. Όταν αγωνίζεται η ομάδα μου και εγώ δεν μπορώ να παρευρεθώ εκεί που νιώθω σαν το σπίτι μου. «Μες το Βαρώσι παίζουμε». Στην τελική, η απορία που μου έχει μείνει είναι «ΠΟΥ ΠΑΜΕ;» Τι κάνουν στην Ανόρθωση; Θα τους αφήσουμε να ασελγήσουν πάνω της για ακόμα μια φορά; Γιατί δεν αντιδρούμε επιτέλους;
Ένας προβληματισμένος στρατιώτης, ένας άρρωστος Ανορθωσιάτης,
Κάρουλλας Πιερής.
