Ο Πανίκος Ιακώβου δεν ήταν απλώς ένας αθλητής· ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα που σφράγισε με το ήθος, την προσφορά και την αφοσίωσή του την ιστορία της ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ και του κυπριακού αθλητισμού. Από την Αμμόχωστο ξεκίνησε μια πορεία γεμάτη πάθος για το ποδόσφαιρο, την καλαθόσφαιρα, την υδατοσφαίριση και όχι μόνο. Υπηρέτησε με αυταπάρνηση το σωματείο της καρδιάς του, αφήνοντας πίσω του μια ανεξίτηλη παρακαταθήκη.
Σήμερα, συμπληρώνονται 15 χρόνια από τότε που «έφυγε» για το αιώνιο ταξίδι, μα τα όσα πέτυχε παραμένουν ζωντανά στην ιστορία.
Πιο κάτω ένα αφιέρωμα που έγραψε ο Νίκος Σαβέρα Σαββίδης λίγες μέρες μετά το θάνατο του αείμνηστου Πανίκου Ιακώβου και το ανάρτησε στα ΜΚΔ ως μνημόσυνο.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ ΙΑΚΩΒΟΥ (1941–2010)
Ως ποδοσφαιριστής διέπρεψε, ως καλαθοσφαιριστής, πετοσφαιριστής, υδατοσφαιριστής αλλά και αθλητής στίβου διακρίθηκε, ως κολυμβητής ήταν ανίκητος, προπονητής και καθηγητής φυσικής αγωγής με προσφορά ανεκτίμητη…
Παρακολουθούσα την ιστορία του Πανίκου Ιακώβου στο βίντεο του Αθλητικού Ρετρό – Πορτραίτα, λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου…
Ήταν κατ’ ακρίβειαν η ιστορία των καλύτερων μας χρόνων. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια… ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΧΡΥΣΑ: Τα σχολικά μας χρόνια… η Ανεξαρτησία… η Κυπριακή Δημοκρατία… το Γυμνάσιο… η εφηβεία, το Άνθισμα της Αμμοχώστου, η Αμμοχωστιανή θάλασσα, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, μέχρι που το όνειρο έγινε Εφιάλτης… η τουρκική Εισβολή και η συνεχιζόμενη Τουρκική Κατοχή!
Ο Πανίκος γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1941 στην Αγία Νάπα, όπου ο πατέρας του Επαμεινώνδας, τελωνιακός υπάλληλος βρισκόταν στο φάρο του χωριού (για ανίχνευση Γερμανικών αεροπλάνων) και δίπλα του η έγκυος γυναίκα του η Πελαγία.
Μετά το Δημοτικό σχολείο φοιτά στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου όπου διατελεί σημαιοφόρος και μαθητής του Αντώνη Παπαδόπουλου.
Όπως τον περιέγραφε ο Πανίκος: «Ο Αντώνης Παπαδόπουλος ήταν καθηγητής πρότυπο ο οποίος καθοδηγούσε την νεολαία με τον χαρακτήρα του και με την συμπεριφορά του… γι’ αυτό πολλοί από εμάς θέλαμε να του μοιάσουμε…»
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος προσέθεσε τον Πανίκο στην πετοσφαίρα και ποδοσφαίρο.
Με γυμνασιακό προπονητή τον Άντρο Πανταζή στους αγώνες στίβου έναντι του Παγκυπρίου Γυμνασίου αναδεικνύεται Πολυνίκης Αθλητής και αναγνωρίζεται το πολυσύνθετο του ταλέντο.
Η διεθνής του καριέρα περιέχει δέκα συμμετοχές με την Εθνική Κύπρου, συμμετοχές επίσης στην Εθνική Νέων (όπου διετέλεσε αρχηγός) και Ελπίδων Ελλάδας. Νίκες με την Εθνική Κύπρου το 1968 με την Ελβετία (καλύτερος ποδοσφαιριστής Κύπρου 1968–69. Όπως είπε ο ίδιος: ήταν ηθική ικανοποίηση), 1–0 με Γερμανία και 2–0 με Ιταλία στο ΓΣΠ.
Το καλοκαίρι του 1969 σταματάει την ποδοσφαιρική του καριέρα όταν ήταν 28 χρονών.
Όπως το περιγράφει ο ίδιος: «Μπορούσα να προσφέρω ακόμα 3–4 χρόνια αλλά είχα την τύχη να γεννήσει η γυναίκα μου δίδυμα… και έπρεπε κάθε 3 ώρες κάποιος να τα ταΐσει… και δεν μπορούσα να κοιμάμαι και να προπονηθώ κανονικά… κι αποφάσισα να εγκαταλείψω για να σταματήσω εκεί στο αποκορύφωμα»
Σπούδασε στη Σχολή Προπονητών Ελλάδας στην Αθήνα (όπου πρώτευσε) καθώς επίσης και μεταπτυχιακό στο Λάφμπορο Αγγλίας και διετέλεσε προπονητής στην Ανόρθωση, ΑΣΙΛ, Απόλλων, ΕΠΑ, Εθνική Κύπρου (Νέων, Ελπίδων & Ανδρών). Στην Εθνική Ανδρών προπονήσε σε 34 αγώνες (1 νίκη, 7 ισοπαλίες, 26 ήττες, τέρματα 18–76) με θητεία το 1974, 1984, 1987, 1988 & 1991. Διετέλεσε επίσης προπονητής καλαθόσφαιρας στην Ανόρθωση, διευθυντής της Σχολής Προπονητών της ΚΟΠ και επί πέντε χρόνια, πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών. Δίδαξε προπονητική και στη Ελλάδα.
Υπηρέτησε με αφοσίωση την εκπαίδευση για 35 χρόνια, το ποδόσφαιρο σαν ποδοσφαιριστής και προπονητής, αλλά και τον υγρό στίβο πάντα με ζήλο, αγάπη, πάθος, ακούραστος και σεμνός, απλός και ταπεινός…
Ορισμένοι χαρακτηρισμοί από άλλους παίκτες, συμποδοσφαιριστές και άλλους
- ΜΙΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΟΛΥΙΣΧΥΡΗ ΔΡΑΣΗ
- ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ
- ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΑ
- ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΚΕΝΤΡΟΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ
- ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΚΛΗΡΟΣ ΣΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ
- ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ
- ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΒΡΕΘΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟΛΟΓΗΣΕΙ
- ΤΟΝ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΜΙΑ ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΒΑΛΛΟ ΗΘΟΣ
- ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ
- ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΑ
- ΣΠΑΝΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
- ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ
- ΠΟΛΥΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
- ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
- Ο ΕΥΓΕΝΗΣ ΚΥΡΙΟΣ
- ΠΟΤΕ ΑΝΤΙ–ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ
- ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΗΜΒΗΣΗ
- ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΣΕ ΟΛΑ
- ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ!
- ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ
- Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ
- «ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ.. ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ»
- ΓΝΗΣΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
- ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ
- ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ.
- ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ
- ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΣΕΜΝΟΣ, ΑΠΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ, ΕΝΑΣ ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
…και πολλοί άλλοι χαρακτηρισμοί…
Εγώ είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τον Πανίκο προσωπικά σαν γείτονα και σαν δάσκαλο, καθηγητή του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Αμμοχώστου.
Όπως περιέγραφε ο ίδιος… το σπίτι μου το πατρικό ήταν στην Άγια Τριάδα ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο Φλωρίδα, 60 μέτρα από την αμμουδιά…
Στο σπίτι αυτό η μητέρα του η κυρία Πελαγία είχε το μικρό μαγαζάκι στο ημι-υπόγειο της (για να τα βγάλει πέρα και να θρέψει τα δύο παιδιά της μετά τον χαμό του άνδρα της) μας πουλούσε όλα τα χρεώδη όπως το ψωμί, το ζάχαρι και… τις σοκολάτες…
Είχα την τύχη να τον ξαναδώ το 2008 στην καφετέρια της Ανόρθωσης (στο Αντώνης Παπαδόπουλος στη Λάρνακα) όταν του έδωσα και τον Ύμνο που έγραψα για την Ανόρθωση.
Αγκαλιαστήκαμε… φιληθήκαμε… με ρώτησε για τους γονείς μου… του είπα ότι είχαν φύγει …και τον ρώτησα για τον αδελφό του… (ο αδελφός του ο Αντης είχε φύγει λίγα χρόνια νωρίτερα με ανακοπή καρδιάς).
Συναντηθήκαμε και με τον Στέφανο Λυσάνδρου της Ανόρθωσης πρόσφατα και σε κουβέντα (λίγο πριν το θάνατο του Πανίκου) μου είπε: Βρεθήκαμε με τον Πανίκο στην τελευταία εκδήλωση της Ανόρθωσης τον περασμένο Φεβρουάριο και όταν τον ρώτησα πως παει, μου απάντησε …άστα…
Μεταξύ άλλων ο Στέφανος μου είπε και τα εξής: «Όταν έβαλα για πρώτη φορά την φανέλα του Πανίκου αριθμός 5 σαν κεντρικός οπισθοφύλακας, ένιωσα ένα μεγάλο βάρος… ήταν πράγματι δύσκολο να την τιμήσω και να την βγάλω αξιοπροπρεπώς μετά από τον Πανίκο..!»
Στα δικά του λόγια:
- Πρέπει να αγαπάς και να αφιερώνεσαι… και εγώ αφιερωνόμουν αποκλειστικά με καθημερινές προπονήσεις… ούτε Χριστούγεννα ούτε Πάσχα… έπρεπε να γυμνάζομαι.
- Ήμουν καλός στα ευθυβολα κτυπήματα απο στατικές φάσεις…
- Ανέδειξα όλους τους προπονητές του παρόντος.
- Η αγάπη και η εκτίμηση αυτών που αντεδείξες που σε περιβάλλει… είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση…
- Είναι δύσκολη η ζωή ενός προπονητού, συναισθηματικά εννοώ, πρέπει να έχεις γερά νεύρα να αντέχεις…
Όταν ρωτήθηκε εάν είχε κάτι που να έχει μετανιώσει: «Παίζοντας στον Παναθηναϊκό, ίσως να ήταν λάθος που έφυγα σε τόσο μικρή ηλικία… ίσως.»
Για την κατάκτηση του Κυπέλλου με την Ανόρθωση έναντι στην Ομόνοια με 1–0 το 1971 σαν προπονητής λέει: «Διαφορετικά είναι τα συναισθήματα όταν νικάς σαν ποδοσφαιριστής και διαφορετικά σαν προπονητής.»
Το 1991 αποσύρεται οριστικά από τον χώρο του ποδοσφαίρου: «Δεν έβλεπα να διαφοροποιούνται δεδομένα… Ό,τι είχα να προσφέρω το είχα προσφέρει… έπρεπε να αποχωρήσω.»
Η πιο Μεγάλη Διάκριση: «Η πιο μεγάλη διάκριση ίσως είναι η διάκριση από την ΟΥΕΦΑ για την προσφορά μου σαν ποδοσφαιριστής, σαν προπονητής, σαν ομοσπονδιακός αλλά και σαν Διευθυντής της Σχολής Προπονητών.»
Όταν του δίνεται η τελευταία του διάκριση, το έπαθλο της Εξαίρετης και Μακροχρόνιας Προσφοράς λέει: «Για μένα είναι μεγάλη τιμή η βράβευση αυτή και αντανακλά στο αθλητισμό και σε όσους τον υπηρέτησαν για πολλά χρόνια όπως εγώ. Το βραβείο αυτό είναι για μένα επιβράβευση και αναγνώριση της δικής μου προσφοράς, γνωρίζοντας ότι οι δημοσιογράφοι έχουν αντικειμενικά κριτήρια και λειτουργούν επαγγελματικά. Γι’ αυτό θα ήθελα εκ βαθέως καρδίας να ευχαριστήσω τους Κύπριους αθλητικούς συντάκτες για την τιμή που μου κάνουν.»
Το όνειρό του: «Να δω την αγαπημένη μου Ανόρθωση να αγωνίζεται και πάλι στο ΓΣΕ, εκεί που πρωτοπαίξα ποδόσφαιρο. …και στο γήπεδο αυτό ονειρευόταν τη διοργάνωση αγώνα παλαιμάχων, κρατώντας φυσικά για τον εαυτό του μια θέση στην άμυνα… Το όνομά του προστίθεται στη μακρά λίστα των ανθρώπων που δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν το μεγάλο αυτό όνειρο»
Η μεγαλύτερη του επιθυμία: «Να πιάσω τον εγγονό μου τον Παναγιώτη και να πάμε στην Αμμόχωστο και να του δείξω το σπίτι όπου μεγάλωσε ο παππούς, την παραλία και όλους τους χώρους που αγαπούσαμε…»
Με σκέψη πάντα στην Αμμόχωστο… την αγαπημένη πόλη: «Πας καλά και γυρίζεις άρρωστος… πραγματικά… το τι ήταν και πώς έγινε…»
Νίκος Σαβέρα Σαββίδης
31 Μαΐου 2010
