Έχουμε μπει στη νέα κυπριακή ποδοσφαιρική εποχή και – θέλοντας ή μη – θα χορέψουμε στους ρυθμούς της λιτότητας ή αν προτιμάτε της οικονομικής εξυγίανσης.
Είναι πολύ λογικό ο κόσμος να αντιδρά και να θέλει να ακούσει για κινήσεις, να δει παρέλαση ονομάτων στις ιστοσελίδες, να υποδεχτεί 2-3 μεταγραφές στο αεροδρόμιο. Αναντίλεκτα μερικά μεταγραφικά μπαμ θα φέρουν διακόσια ή τρακόσια εισιτήρια διαρκείας περισσότερα. Θα οδηγήσουν και μερικές εκατοντάδες παραπάνω κόσμο στο γήπεδο τις πρώτες αγωνιστικές. Μετά όμως, τι;
Εμείς, οφείλουμε να μείνουμε συνεπείς σε όσα διακηρύξαμε. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι προσεκτικές και όσο το δυνατό χαμηλότερου ρίσκου. Ήδη, με την άρνηση ορισμένων ποδοσφαιριστών να αποχωρήσουν – δεν τους αδικούμε κιόλας – βγαίνουμε εκτός του μισθολογίου του 1,5 εκατομμυρίου που ήταν ο στόχος. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα υπάρξουν καλοθελητές που θα κάνουν εισφορές “ειδικά για να έρθει ο τάδε παίχτης”. Εκεί είναι που πρέπει να ακούσουν το ηχηρό “όχι”! Όποιος θέλει να βάλει χρήμα, να το δώσει στην ομάδα και ο προπονητής να το αξιοποιήσει όπως νομίζει κατάλληλα. Μην πέσουμε στις παγίδες των τελευταίων χρόνων. Υποτίθεται μάθαμε…
Δεν είναι εποχή για μεταγραφικά μπαμ. Εάν μπορούμε να πλαισιώσουμε παίχτες-εργαλεία με μια-δυο περιπτώσεις έμπειρων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι έρχονται στην Κύπρο ίσως γιατί είναι πιο χαμηλό το επίπεδο και καλό το κλίμα, μάλιστα. Προσοχή όμως στα μπαμ της αρπαχτής, σε αυτούς που θέλουν να έρθουν στις παραλίες και τα μπαράκια, σε όσους εποφθαλμιούν τα τελευταία ευρώ που έμειναν στο νησί της Αφροδίτης.