Καλημέρα κ. Λεύι,
πρέπει να ομολογήσω ότι στη φετινή περίοδο με έχεις εκπλήξει ευχάριστα. Δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής, ότι θα είσαι ο άνθρωπος που θα οδηγήσεις την ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας, να την κάνεις να αποδίδει κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο, να έχεις την καλύτερη άμυνα και την καλύτερη επίθεση όντας αήττητος αλλά και αλάνθαστος εκτός έδρας! Ούτε κακές διαιτησίες σε σταματούσαν, ούτε πριμοδοτούμενοι αντίπαλοι ούτε τίποτα. Σε καμιά περίπτωση, δεν περίμενα μετά το ρεζίλεμα απ’ την Ντίλα Γκόρι, ότι θα καταφέρεις όχι απλά να μαζέψεις τα συντρίμμια και να πιάσεις δουλειά, αλλά να έχει αποτέλεσμα η δουλειά σου! Το ήλπιζα, μα δεν το πολυπίστευα.
Πολλοί θα πουν πως με αυτούς τους παίχτες, θα μπορούσαν κι οι ίδιοι να πάρουν πρωτάθλημα. Ας κοπιάσουν να δοκιμάσουν! Το να διαχειρίζεσαι ένα πολυσύνθετο δυναμικό, με παίχτες διαφόρων εθνικοτήτων, αρκετοί εκ των οποίων φτασμένοι και διεθνείς, βιρτουόζοι της μπάλας που χρειάζεται να χαλιναγωγούνται μέσα στο γήπεδο, μόνο εύκολο δεν είναι. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει και δεν μπορούμε να υποτιμούμε την αξία και την αναγκαιότητα του προπονητή. Ενός προπονητή που από πέρσι μέχρι φέτος, έδειξε αισθητά σημάδια βελτίωσης.
Τώρα κύριε Λεύι, γιατί βάλθηκες να με “δικαιώσεις”; Τι στο καλό συμβαίνει σε μια ομάδα που κάλπαζε σαν καθαρόαιμο προς τον τίτλο και τώρα ούτε τα δεύτερά της δεν μπορεί να κερδίσει; Γιατί κάθε φορά που με τόσο κόπο σκοράρουμε δεχόμαστε γκολ; Ισοφάριση από ΑΕΚ, ΑΕΛ, προσωρινή από Αγία Νάπα. Γκολ (εναντίον) στο γκολ (υπέρ) από Σαλαμίνα και Άχνα. Εφτά παιχνίδια μία νίκη; Δεκατέσσερα γκολ υπέρ, δεκαέξι κατά; Ούτε σε ομάδες του πυθμένα τέτοια στατιστικά!
Προπονητές δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να μπαίνουμε σε ξένα χωράφια. Μόνο όμως κάποιος που ζει στον Άρη, δεν αντιλαμβάνεται ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα. Καλές οι δικαιολογίες είτε αυτές αφορούν στη διαιτησία, είτε στα βρώμικα παιχνίδια του ανταγωνιστή για τον τίτλο, είτε ακόμα στην ατυχία και την γκίνια. Κάτι όμως πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Δεκατέσσερα γκολ στα οκτώ παιχνίδια είναι ένας υποφερτός επιθετικός απολογισμός. Τα δεκαέξι γκολ στους ίδιους αγώνες αμυντικά, είναι όμως πρωτοφανής για ομάδα που πάει για τίτλο.
Είναι φανερό πως η απογοήτευση κυριάρχησε. Όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και στους ίδιους του παίχτες. Δεν ωφελεί να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάκτυλό μας. Η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν οι ποδοσφαιριστές από τον ίδιο τους τον προπονητή τους έχει διαλύσει την ψυχολογία. Είτε βρίσκονται στον πάγκο, είτε στον αγωνιστικό χώρο. Τους βλέπουμε πως συμπεριφέρονται όταν βγαίνουν αλλαγή, όταν φεύγουν για τ’ αποδυτήρια. Βλέπουμε το πάθος το οποίο καταθέτουν στα “παιχνίδια της χρονιάς” επί αντιπάλων οι οποίοι υποτίθεται είναι “αδιάφοροι” και διερωτόμαστε ποιος πάει για τίτλο και ποιος όχι!
Κύριε Λεύι, μπορείς να βρεις τις λύσεις; Λύσεις άμεσες και ενδεχομένως γενναίες. Είσαι σε θέση να σταματήσεις τον αγωνιστικό κατήφορο; Θα πάψεις να κάνεις πλάκα και σε μας και στους παίχτες με τις αλλαγές; Μπορείς να καθαρίσεις το μυαλό σου και να βοηθήσεις την ομάδα πριν διαλυθεί, ή το καλοκαίρι θα ψαχνόμαστε πάλι; Αν νομίζεις πως ναι, ιδού η Ρόδος. Έμεινε η τελευταία μας ευκαιρία, μην την πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων!
Καλή σου μέρα…
